Και αυτή τη βδομάδα οι ταινίες που ξεχωρίζουν είναι επανεκδόσεις. Μιλάμε καταρχάς για το αφιέρωμα στον ιάπωνα σκηνοθέτη Μικίο Ναρούζε, που ξεκίνησε χθες με την ταινία «Οταν μια γυναίκα ανεβαίνει τη σκάλα». Το 1960, σε μια μεταβατική για την Ιαπωνία εποχή, ο Ναρούζε παρουσιάζει τη γκέισα των μπαρ του Τόκιο: τα μπαρ γίνονται όλο και πιο ύποπτα και μια γυναίκα που εργάζεται για την ικανοποίηση των ανδρών παλεύει για την ακεραιότητά της.
Χαμηλοί τόνοι, αργοί ρυθμοί, ασπρόμαυρη αισθητική, αφαιρετικότητα, στιλιζάρισμα αλλά και ουσία. Σίγουρα μια ταινία που της άξιζε να είναι πιο γνωστή.
Δεύτερη επανέκδοση είναι «Η γκαρσονιέρα» του Μπίλι Γουάιλντερ. Η αστραφτερή κωμωδία της δεκαετίας του `60, δηλωτική της αμερικανικής μεταπολεμικής ευδαιμονίας, που επιβραβεύει την απρόσωπη εξοντωτική δουλειά και το εύκολο σεξ σε βάρος των βαθύτερων σχέσεων, συναντά τους ίδιους πρωταγωνιστές με την «Τροτέζα», δηλαδή τους Τζακ Λέμον και Σίρλεϊ Μακ Λέιν, σε ερμηνείες που άφησαν εποχή.
Από τις υπόλοιπες ταινίες το «Απλά…σ` αγαπώ» του Φιλίπ Κλοντέλ είναι ένα ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στην επανένταξη μιας γυναίκας στην κοινωνία, μετά από δεκαπέντε χρόνια φυλάκισης εξ αιτίας της δολοφονίας του παιδιού της. Στην ταινία πλανώνται ερωτηματικά όχι μόνο για ό,τι συνέβη τότε, αλλά και για το αν υπάρχει ενδεχόμενο να επαναλάβει την πράξη της, αφού τώρα πια ζει με την αδελφή της και τα παιδιά της. Ομως, τελικά, αυτή η Μήδεια που υπονοείται, φαίνεται να κερδίζει την ανεκτικότητα και την αποδοχή του διχασμένου περιβάλλοντός της.
Στο «Κάτω από το ίδιο φεγγάρι» της Πατρίσια Ρίγκεν ο θεατής μπορεί να δει μια στρογγυλεμένη, στενά συναισθηματική εκδοχή της παράνομης μετανάστευσης στις ΗΠΑ, μέσα από την ιστορία ενός μικρού Μεξικανού που, όταν χάνει τη γιαγιά του, αρχίζει μια περιπλάνηση στην Αμερική, αναζητώντας τη μητέρα του που εργάζεται εκεί.
Τα ζόρικα θέματα απαιτούν και ζόρικες απαντήσεις και αυτή η ταινία είναι στην καλύτερη περίπτωση ουμανιστική.
Αφήσαμε τελευταία το «Ρότενμπουργκ ο κανίβαλος» του Μάρτιν Βάιζ, περισσότερο γιατί αναφέρεται στην αληθινή ιστορία του Γερμανού Ολιβερ Χάγκεν, που πριν μερικά χρόνια γνώρισε μέσω διαδικτύου, σκότωσε και έφαγε ένα συνάνθρωπό του, και λιγότερο γιατί έχει οποιαδήποτε αξία. Εχουν γυριστεί πολλά θρίλερ με αντίστοιχα θέματα, όμως είναι ίσως η πρώτη φορά που μια διαστροφική συμπεριφορά επιδιώκει να δικαιολογηθεί και να γίνει αποδεκτή.
Για το «Sex and the city», που αφού είπε ό,τι ανοησία είχε να πει στην τηλεόραση, αποφάσισε να γίνει ταινία, δε θα κάνουμε κανένα παραπέρα σχόλιο.
