Οπως ακριβώς το είχαμε προβλέψει, η ΓΣΕΕ (θα ακολουθήσει και η ΑΔΕΔΥ) κήρυξε και δεύτερη 24ωρη απεργία. Ετσι, στις 10 Δεκέμβρη, θα κλείσει ο φετινός κύκλος των εθιμοτυπικών απεργιών με δύο 24ωρες, αντί για μία που ήταν το καθιερωμένο. Η κρίση ξεβολεύει και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν είχε άλλη επιλογή, προκειμένου να σταθεί στο ύψος του συστημικού της ρόλου.
Τα ζόρια είναι για τους… ταξικούς του ΠΑΜΕ, που κατήγγειλαν τη ΓΣΕΕ ότι αδρανεί και καθυστερεί σκόπιμα να κηρύξει απεργία. Μετά την απόφαση έσπευσαν να ευθυγραμμιστούν, ενώ για να δείξουν ότι αυτοί είναι «οι μόνοι ταξικοί», έβαλαν και ένα απογευματινό συλλαλητήριο στις 27 Νοέμβρη.
Πιστεύει κανείς ότι με τέτοιες κινητοποιήσεις μπορεί να ιδρώσει τ’ αυτί κανενός καπιταλιστή; Ούτε καν της κυβέρνησης τ’ αυτί θα ιδρώσει. Είναι αποφασισμένη να καταβάλει το όποιο πολιτικό κόστος, διότι το συμφέρον του συστήματος είναι πάνω από το δικό της ιδιαίτερο κομματικό συμφέρον. Πολύ θα ήθελε η κυβέρνηση να έχει μια δικιά της ΓΣΕΕ, που δε θα κάνει ούτε εθιμοτυπικές 24ωρες, όμως το συμφέρον του συστήματος απαιτεί να υπάρχει μια ΓΣΕΕ που θα διεκπεραιώνει την απεργιακή εθιμοτυπία, μοιράζοντας εκτόνωση και παραπλάνηση στους εργαζόμενους, κρατώντας τους στον καναπέ όλο τον υπόλοιπο καιρό.
Το ζήτημα δεν είναι η ποσότητα των 24ωρων απεργιών. Το ζήτημα είναι η κατεύθυνση και το περιεχόμενό τους, το τι σηματοδοτούν. Αυτές οι εκτονωτικές τουφεκιές αποτελούν τμήμα του πολιτικού-κοινοβουλευτικού παιχνιδιού. Αποτελούν μέρος της λειτουργίας του συστήματος. Εχουν πολιτικό χαρακτήρα, αλλά από την ανάποδη. Υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι τα ανεξάρτητα ταξικά συμφέροντα του προλεταριάτου και των υπόλοιπων εργαζόμενων. Είτε, λοιπόν, είναι λίγες είτε περισσότερες, ίδιο θα είναι το αποτέλεσμα.
Την ίδια στιγμή μένουν απροστάτευτα τα τμήματα του προλεταριάτου που δέχονται την πιο σφοδρή επίθεση. Κάθε αντίσταση φυλακίζεται στον στενό κορσέ της αστικής νομιμότητας και οδηγείται στο συμβιβασμό και την ήττα.
Η κρίση είναι αδυσώπητη. Οι καπιταλιστές είναι ανελέητοι όταν σφίγγουν τα πράγματα. Το προλεταριάτο ή θα εξεγερθεί ή θα ξεγελάει τον εαυτό του με κινητοποιήσεις τύπου ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ. Η εξεγερτική δράση δεν είναι κάτι που θα προκύψει σε κάποιο αόριστο μέλλον, αφού πρώτα προετοιμαστεί (από ποιους άραγε;). Η εξεγερτική δράση ή θα είναι καθημερινή πράξη ή δε θα υπάρξει. Και βέβαια, η εξεγερτική δράση δεν εξαντλείται στην (απαραίτητη) εργατική και λαϊκή βία. Είναι πρωτίστως ένας τρόπος σκέψης και δράσης έξω από τα θέσμια και τα κατοχυρωμένα, με μοναδικό όριο τη δύναμη των εργαζόμενων.