Δεκαετία του `30 στη Μαντζουρία. Ενας κυνηγός επικηρυγμένων, ένας αδίστακτος αρχηγός συμμορίας, ένας απρόβλεπτος ληστής κι από κοντά ο ιαπωνικός στρατός κυνηγούν, με οδηγό ένα χάρτη που αλλάζει συνεχώς χέρια, ένα θησαυρό κρυμμένο στην αχανή έρημο. Ολοι αυτοί εμπλέκονται μεταξύ τους με τους πιο απίθανους τρόπους σε μια καταιγιστική περιπέτεια δράσης, με την οποία ο κορεάτης σκηνοθέτης αποτίει εμφανώς φόρο τιμής στο αποκαλούμενο σπαγγέτι-γουέστερν. Προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, έχουμε μια ταινία στο έπακρο εντυπωσιακή, όπου ανακατεύονται διαχρονικά όλα τα στιλ αυτού του κινηματογραφικού είδους, σε συνδυασμό με ενδυματολογικές εκκεντρικότητες και ιδιόρρυθμους ήρωες. Ιλιγγιώδεις ρυθμοί, πιστολίδι, λουτρά αίματος και εκκωφαντική μουσική συμπληρώνουν την εικόνα.
Επί της ουσίας τώρα, έχουμε μια ταινία χωρίς καμιά ουσία, στο έπακρο βαρετή, που απευθύνεται στη χαβαλετζίδικη διάθεση των πολύ νεαρών ηλικιών. Θα ήθελε έστω να έχει κάτι από Ταραντίνο, αλλά ατυχεί και σ` αυτό. Γιατί και ο Ταραντίνο δεν λέει τίποτα στο «Kill Bill», όμως ξέρει να αποδώσει θαυμάσια φόρο τιμής στον κινηματογράφο που εξύμνησε τις ανατολικές πολεμικές τέχνες. Το ενδεχόμενο να γίνονται αλληγορικές αναφορές στην εντόπια ιστορία δεν μπορεί να αποκλειστεί, όμως αυτές δεν γίνονται αντιληπτές ούτε κατά διάνοια από τον δυτικό θεατή.
Επειδή, λοιπόν, έχει περάσει ο καιρός που οι ασυνήθιστες ταινίες των εντυπωσιακών εφέ είχαν μεγάλη πέραση στη νεολαία (μην ξεχνάτε τον κορεσμό της εποχής της εικόνας και των video games), δεν νομίζουμε ότι αυτή η ταινία θα βρει πολλούς αποδέκτες
Ελένη Σταματίου
