♦Ούτε ψίχουλα
«Οπως ξέρετε, λόγω του πολύ υψηλού δημοσίου χρέους, τα δικά μας περιθώρια είναι πάρα πολύ μικρά». Αυτή είναι η φράση που επαναλαμβάνει σε δυο-τρεις παραλλαγές (η πιο συχνή λέει: «Μέσω του προϋπολογισμού εξαντλούμε όλα τα περιθώρια για τη στήριξη των συμπολιτών μας») ο Αλογοσκούφης, θυμίζοντας χαλασμένο γραμμόφωνο που παίζει συνεχώς την ίδια στροφή.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι η οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης είναι αυτή που αποτυπώνουν τα μεγέθη του προϋπολογισμού. Το νέο για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους είναι το περιβόητο «Ταμείο για την καταπολέμηση της φτώχειας». Ποια είναι τα μεγέθη του; 100 εκατ. ευρώ το 2008 και άλλα 350 το 2009, το σύνολο 450 εκατ. ευρώ για δυο χρόνια που θα μαζευτούν σε ένα (2009). Αρκεί να θυμηθούμε ότι, όταν το δημιουργούσε η κυβέρνηση, ο Αλογοσκούφης μιλούσε για «προίκα» 1 δισ. ευρώ! Ούτε τα μισά δεν δίνουν. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται να ασκήσουν κοινωνική πολιτική πέρα από την ήδη ασκούμενη. Μια πολιτική πτωχοκομείου, που θα μοιράσει κάποια φιλανθρωπικά φιλοδωρήματα σε μερικούς εντελώς εξαθλιωμένους.
Ολοι συμφωνούν πως το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι είναι η ανεργία, η οποία θα φουντώσει την επόμενη διετία, καθώς η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού θα οδηγήσει σε παραγωγική και γενικότερα οικονομική καθίζηση και τον ελληνικό καπιταλισμό. Τι προβλέπει ο νέος προϋπολογισμός του ΟΑΕΔ που κατατέθηκε μέσα στην εβδομάδα; Ο,τι και ο περσινός. Ta έσοδά του είναι αυξημένα μόνο κατά 5,7% σε σχέση με το 2008. Απ’ αυτά τα έσοδα, οι εισφορές των εργαζόμενων αντιπροσωπεύουν το 72% και η κρατική επιχορήγηση μόνο το 10,8% (το υπόλοιπο ποσοστό είναι έσοδα περιουσίας). Αν σήμερα ο ΟΑΕΔ επιδοτεί με τα γνωστά άθλια επιδόματα 130.000 περίπου ανέργους, από τους περίπου 450.000 που υπάρχουν, καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει όταν φουντώσει η ανεργία.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση. Για επιδόματα ανεργίας θα δοθούν 1.150.000 ευρώ, ενώ 820.342.664 ευρώ θα πάνε κατευθείαν στις τσέπες των καπιταλιστών με τα περιβόητα προγράμματα «ενεργητικής απασχόλησης». Για να προσλαμβάνουν ανέργους και να τσεπώνουν επιδοτήσεις, την ίδια στιγμή που θα απολύουν εργαζόμενους (όπως γίνεται και μέχρι τώρα).
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ούτε σε ψίχουλα δε μπορούν να υπολογίζουν οι εργαζόμενοι την περίοδο της κρίσης. Ούτε σε ψίχουλα. Πώς θα αντιμετωπίσουν την ανεργία; Με γκρίνια και… αλλαγή ψήφου; Θα κάνουν και πάλι το ίδιο λάθος, να παραιτηθούν από κάθε δική τους παρέμβαση στις εξελίξεις και να κρεμάσουν τις ελπίδες τους σε μια νέα κυβέρνηση;
Τα πράγματα είναι κρίσιμα. Παλιές συμπεριφορές, αποτυχημένες έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να απαντήσουν στα νέα οξυμμένα προβλήματα. ‘Η θα οξυνθεί και η ταξική πάλη ή θα έχουμε φαινόμενα απόλυτης εξαθλίωσης.
♦ Κόρακας κοράκου…
Αλώβητος επέστρεψε ο Εφραίμ από το Φανάρι και όλοι εκείνοι που –κατά το συνήθειό τους– έγραφαν πολλά και διάφορα για τον Βαρθολομαίο που ετοιμάζεται να ξηλώσει τον Εφραίμ, κατάπιαν τη γλώσσα τους. Ο Εφραίμ παραιτείται μόνο από τη διαχείριση της περιουσίας της Μονής, αυτό όμως δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αφού η διαχείριση έχει έτσι κι αλλιώς τεθεί υπό τον έλεγχο μιας σειράς Αρχών. Το μοναστήρι και τις μπίζνες του θα διοικεί ο ίδιος ως ηγούμενος, αφού και ο νέος διαχειριστής δικός του άνθρωπος είναι.
Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, λέει μια παροιμία. Οι Φαναριώτες, αιώνες μέσα στην ίντριγκα και το πλιάτσικο, το πολύ που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ζητήσουν από τον Εφραίμ να παραιτηθεί. Από τη στιγμή που δεν το δεχόταν (αν του το ζήτησαν κιόλας), δεν τους έπεφτε παραπέρα λόγος. Διότι και αυτοί δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον Εφραίμ. Πολλοί θέλουν να ξεχάσουμε ότι είναι ο Βαρθολομαίος που έστελνε επιστολές στις ελληνικές κυβερνήσεις για να υπερασπιστεί τα χρυσόβουλα και τα φιρμάνια (το 2001 και το 2003). Τι διαφορετικό έκανε ο Εφραίμ; Απλά, έτυχε οι δικές του «πρωτοβουλίες» να βγουν στο φως και να μετατραπούν σε πολιτική υπόθεση.
♦ Ρε, άει στο…
Πέρα από τους Φαναριώτες, όμως, έχουμε και τον εγχώριο Ιερώνυμο με τις άριστες δημόσιες σχέσεις και το στιλ σιγανοπαπαδιάς, που βγήκε και μας είπε ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου (!!!), διότι «είμαστε όλοι, είτε περισσότερο είτε λιγότερο, ηθικοί αυτουργοί», αφού «η νεοελληνική μας ταυτότητα έχει στηριχθεί πάνω στο φαίνεσθαι και στο κυρίαρχο στοιχείο του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής, που άκριτα μιμηθήκαμε». Μας κάλεσε, δε, «να εξέλθουμε από το ναρκισσιστικό μας περίβλημα και να ραγίσει ο συχνά γρανιτένιος καθωσπρεπισμός μας»!
Επειδή δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, επειδή δε ζούμε όλοι στα παλάτια και στα χρυσάφια, δικαιούμαστε εκ μέρους όλων των εργαζόμενων (ακόμη και αυτών που είναι πιστοί) να ρίξουμε ένα μεγαλοπρεπέστατο σιχτίρισμα στον εκπρόσωπο της κάστας των ρασοφόρων αγιογδυτών και χριστεμπόρων μπίζνεσμαν. Οχι τίποτ’ άλλο, αλλά για να μη μας περνάει για ηλίθιους. Κι αυτός και τα παπαγαλάκια στον αστικό Τύπο που παρουσιάζουν… έκθαμβα ως βαθιές φιλοσοφικές προσεγγίσεις τις παπαριές που από καιρού εις καιρόν εκστομίζει.
♦ Υποβολή υποψηφιότητας
Ως επίσημη υποβολή υποψηφιότητας για την αρχηγία της ΝΔ, όταν ο Καραμανλής αποχωρήσει, πρέπει να διαβαστεί η συνέντευξη Αβραμόπουλου στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Στη δήλωσή του ότι δε θέτει θέμα ηγεσίας κι ότι εάν το θέσει άλλος αυτός θα στηρίξει στον Καραμανλή, δεν πρέπει να δοθεί καμιά σημασία. Οποιος έχει αρχηγικές φιλοδοξίες και δεν θέλει να γίνει Τατούλης το ίδιο θα απαντούσε. Το «ζουμί» είναι στη δήλωσή του ότι αυτός είναι υπέρ των ανοιχτών κομμάτων και προτιμά την ανοιχτή εκλογή αρχηγών (μοντέλο Γιωργάκη, δηλαδή). Ο Αβραμόπουλος φοβάται το κομματικό δυναμικό, έχει μάλλον μετρήσει τις δυνάμεις του και ξέρει ότι δεν έχει ελπίδα, γι’ αυτό και προτείνει ανοιχτή εκλογή, ποντάροντας στη στήριξή του από τα ΜΜΕ. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι σε όλη του την πολιτική καριέρα υπήρξε πάντοτε «λομπίστας» των εκδοτών και καναλαρχών, γι’ αυτό και χαίρει τέτοιας ασυλίας, παρά τα εγκλήματα που έχει διαπράξει σε βάρος της δημόσιας Υγείας.
ΥΓ1: Η πλάκα είναι ότι την επομένη ο Αβραμόπουλος δήλωσε πως ο ίδιος αναγκάστηκε να κάνει αυτή την τοποθέτηση, για να διαψεύσει τα σενάρια που κυκλοφορούσαν! Και γιατί, ρε μεγάλε, δεν περιορίστηκες σε μια απλή αποκήρυξη της διαδοχολογίας, αλλά μας είπες πως θα ήθελες να εκλεγεί ο επόμενος αρχηγός;
ΥΓ2: Και καλά, εμείς δεν καταλάβαμε ότι ο Αβραμό άνοιξε ξανά τη διαδοχολογία. Δεν το κατάλαβαν ούτε τα νεοδημοκρατικά στελέχη που πήραν γραμμή από το Μαξίμου ν’ αρχίσουν το πυρ ομαδόν; Από Μεϊμαράκη, Αντώναρο και Φάνη, που έκαναν κυριλάτα σχόλια, μέχρι Λιάπη και Μαρκόπουλο (για «παραμύθια της Χαλιμάς, ευτράπελα, ανάξια κάθε απάντησης» μίλησε ο πρώτος), μέχρι προχθές δεν υπήρχε διαδοχολογία στη ΝΔ, ο κ. Αβραμόπουλος την άνοιξε» δήλωσε ο δεύτερος, που θεωρεί εαυτόν και υφυπουργίσιμο);
♦ Πολιτική κομπίνα
«Η συγκεκριμένη διάταξη θεσπίσθηκε για να προστατεύσει το δημόσιο συμφέρον σε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Η Κυβέρνηση θα συνεργασθεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για όποιες προσαρμογές στη διάταξη αυτή κριθούν απαραίτητες».
Μ’ αυτή τη λακωνική δήλωση-μονόλογο απάντησε ο Αλογοσκούφης στα ερωτήματα που τέθηκαν σχετικά με τη διάταξη που θέσπισε πλαφόν (20%) στην κατοχή μετοχών από ιδιώτες σε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, την οποία η Κομισιόν έκρινε ως αντιβαίνουσα προς το κοινοτικό δίκαιο περί ανταγωνισμού. Ουσιαστικά, προανήγγειλε την κατάργηση της διάταξης, όπως ακριβώς είχε γίνει και με το «βασικό μέτοχο». Με μόνη τη διαφορά ότι στην περίπτωση του «βασικού μετόχου» κανένας από τους «νταβατζήδες» δεν έπαθε ζημιά (ο Μπόμπολας έφτασε στο παραπέντε να πουλήσει τις μετοχές του στον Αγγελόπουλο, αλλά κρατήθηκε), ενώ με το πλαφόν που έβαλε ο Αλογοσκούφης «έριξε» τον Βγενόπουλο, που ήδη είχε πιάσει 20% στον ΟΤΕ και ετοιμαζόταν να ανεβάσει το ποσοστό του, και πούλησε τον Οργανισμό στη Deutsche Telekom. Ο Βγενόπουλος, βέβαια, έβγαλε καμιά διακοσαριά εκατομμύρια ευρώ από την αναγκαστική πώληση των μετοχών του στη DT, όμως ακόμα το φυσάει και δεν κρυώνει, γιατί πήγαινε για τον ΟΤΕ και όχι για τα «μεσιτικά».
Δεν ήξερε, άραγε, ο Αλογοσκούφης ότι η συγκεκριμένη διάταξη αντίκειται στο κοινοτικό δίκαιο; Φυσικά και ήξερε, όμως λειτούργησε σαν κοινός εκβιαστής. Εκβίασε τον Βγενόπουλο να πουλήσει τις μετοχές του, γιατί είχε επιλέξει ως αγοραστή τη DT. Και τώρα είναι έτοιμος να καταργήσει τη διάταξη. Στον κόσμο των επιχειρήσεων τέτοιες κομπίνες είναι συχνές (γνωστή είναι η μέθοδος του «αέρα»). Ομως εδώ δεν έχουμε επιχειρηματίες που μπλοφάρουν και στήνουν παγίδες, αλλά έναν υπουργό που νομοθετεί εν γνώσει του ότι σύντομα θα καταργήσει το νόμο, μόνο και μόνο επειδή επιλέγει ένα συγκεκριμένο αγοραστή και απορρίπτει κάποιον άλλο. Ουδέποτε έως τώρα ο Αλογοσκούφης έδωσε οποιαδήποτε εξήγηση γιατί έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή. Αν έλεγε «δεν γουστάρω τον Βγενόπουλο και τους Αραβες που βάζουν τα κεφάλαια στη MIG», θα ήταν μια εξήγηση. Οταν δεν δίνει καμιά εξήγηση, μπορούμε να υποθέσουμε τα πάντα (για την ακρίβεια, κάτι συγκεκριμένο υποθέτουμε όλοι μας).
♦ Σιωνιστικό θράσος
«Το μίσος κατά των Εβραίων και των συμβόλων του Ιουδαϊσμού, καθώς και το μίσος κατά του Ισραήλ, εξακολουθούν να προκαλούν σε θανατηφόρες πράξεις βίας», τόνισε ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός του σιωνιστικού κράτους Εχούντ Ολμέρτ, απ’ αφορμή την επίθεση των ισλαμιστών κομμάντο στη Βομβάη. Στόχος του σιωνιστή πολιτικού είναι η ανενημέρωτη, τρομαγμένη, ανιστόρητη, ενοχική (λόγω «Ολοκαυτώματος») Δύση και όχι η πληβειακή Ανατολή. Στην Ανατολή ο κόσμος ξέρει πολύ καλά ότι το Ισλάμ ουδέποτε στράφηκε κατά του Ιουδαϊσμού ή των Εβραίων. Αλλωστε, οι διωγμοί των Εβραίων έγιναν πάντοτε σε ευρωπαϊκό έδαφος (Ιερά Εξέταση στην Ισπανία, τσαρικά πογκρόμ στη Ρωσία και την Πολωνία, ναζισμός). Αντίθετα, είναι οι Σιωνιστές που άρπαξαν με τη βία τη γη των Παλαιστίνιων, που τους εκδίωξαν από τις πατρογονικές εστίες τους και εδώ και 60 χρόνια εφαρμόζουν πάνω τους μια συστηματική πολιτική γενοκτονίας. Στο στόχαστρο του ριζοσπαστικού Ισλάμ δεν είναι ο Ιουδαϊσμός ως θρησκεία και οι Εβραίοι ως πιστοί της, αλλά το βάρβαρο σιωνιστικό μόρφωμα, κι αυτό κάθε έντιμος άνθρωπος στη Δύση οφείλει να το αναγνωρίσει και να το διακηρύξει.
♦ Ενας είν’ ο οπαδός…
Ο ένας μετά τον άλλο οι λεγόμενοι «liberals» στις ΗΠΑ εκδηλώνουν την απογοήτευσή τους από τις επιλογές του Μπαράκ Ομπάμα στη στελέχωση της κυβέρνησής του, που προϊδεάζουν για την πολιτική που θ’ ακολουθήσει ο πολυχρονεμένος νέος αμερικανός πρόεδρος. Η πολιτική σκέψη στις ΗΠΑ είναι νηπιακή. Γι’ αυτό και το παρδαλό συνοθύλευμα των «liberals» και των διάφορων οργανώσεων της οικολογίας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ειρήνης δε μπορεί να καταλάβει εύκολα ότι αυτό που κάνει ο Ομπάμα είναι να θωρακίζει την προεδρία του με μια κυβέρνηση κατά κάποιο τρόπο «εθνικής ενότητας», στην οποία βάζει εκπροσώπους από όλα τα μεγάλα πολιτικά τζάκια (Δημοκρατικά και Ρεπουμπλικανικά) και «λομπίστες» όλων των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων. Ετσι, η «ομπαμάνια» υποχωρεί και δίνει τη θέση της στον «ομπαμασκεπτικισμό».
Υπάρχει, όμως, ένας ευρωπαίος πολιτικός που πάει κόντρα στο ρεύμα του σκεπτικισμού. Και είναι ο μόνος, καθώς όλοι οι άλλοι έχουν λουφάξει: ο Γιωργάκης Παπανδρέου, που στην ομιλία που έκανε την περασμένη Δευτέρα στο συμβούλιο του «Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος» ασχολήθηκε επί μακρόν με την εκλογή Ομπάμα, την οποία χαρακτήρισε «ιστορική αλλαγή», η οποία δημιουργεί προϋποθέσεις «ώστε όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις και να προωθηθεί η συνεργασία ΗΠΑ-Ευρώπης για την προώθηση της ειρήνης».
Το γεγονός, ότι ο υπουργός Πολέμου του Μπους παραμένει και στην κυβέρνηση Ομπάμα προφανώς δεν λέει τίποτα στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Ούτε το ότι την επιλογή της Χίλαρι χειροκρότησαν θερμά η Κοντολίζα Ράις και ο Εχούντ Ολμέρτ.
♦ Διπλάσια η πραγματική ανεργία
Χωρίς σχόλια παραθέτουμε την άποψη του εργατολόγου Αρι Καζάκου, καθηγητή στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ («Ελευθεροτυπία», 29.11.08):
«Ουσιαστικά η ανεργία είναι διπλάσια από ό,τι παρουσιάζεται, φθάνει περίπου το 20%. Πρόκειται για το κλασικό στατιστικό ψεύδος που καταγράφει ως ανεργία μόνο ό,τι περνάει από τους καταλόγους του ΟΑΕΔ. Ενώ η πραγματική εικόνα αφορά και τους μακροχρόνια ανέργους, τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, τους απογοητευμένους από την έλλειψη μέτρων καταπολέμησης της ανεργίας, όσους συμμετέχουν σε επιδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ενωση προγράμματα απασχόλησης ή κατάρτισης (η συγκαλυπτόμενη ανεργία), οι υποαπασχολούμενοι, ο μεγάλος αριθμός συζύγων και παιδιών που βοηθούν στις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις (που να σημειωθεί, κλείνουν η μία μετά την άλλη), η μαύρη εργασία των μεταναστών. Πουθενά δεν καταγράφονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι».