Αν μας ρωτούσατε να σας πούμε ένα βασικό πολιτικό χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε, θα λέγαμε ότι περνάει ο χρόνος ανεκμετάλλευτος από τους εργαζόμενους. Και επειδή η κοινωνία, όπως και η φύση, απεχθάνεται τα κενά, αυτό που αφήνουν ανεκμετάλλευτο οι εργαζόμενοι το εκμεταλλεύονται οι καπιταλιστές.
Οι τυφλές δυνάμεις της καπιταλιστικής κρίσης κάνουν τη δουλειά τους. Εκατοντάδες εργαζόμενοι χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους. Οι στρατιές των ανέργων πυκνώνουν, όσο κι αν η αναξιόπιστη στατιστική υπηρεσία βγάζει την ανεργία σταθερή! Η φτώχεια και η εξαθλίωση απλώνονται όλο και πιο πλατιά.
Και τίποτα να μη νομοθετήσει η κυβέρνηση, τα τετελεσμένα διαμορφώνονται και το δεύτερο εξάμηνο του χρόνου θα τα βρούμε μπροστά μας. Οταν έχεις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους παραπάνω, όταν η αγορά εργασίας θα έχει παγώσει και κανένα νέο παιδί δε θα μπορεί να βρει ούτε μια δουλειά του ποδαριού, τι κάνεις; Εχεις ήδη χάσει. Βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο. Τότε, σε πολλούς εργαζόμενους μπορεί να φαίνεται θετική ακόμα και… η πρόταση Μίχαλου. Από τ’ ολότελα, ας είναι και τρία μεροκάματα τη βδομάδα. Μάλιστα, θα φαίνεται θετική σε όσους θα έχουν ακόμα δουλειά και θα βλέπουν γύρω τους συναδέλφους, φίλους, συγγενείς, γείτονες να λιώνουν στην ανεργία.
Το άλλο που κυριαρχεί αυτή την περίοδο είναι η εκλογολογία. Οι ευρωεκλογές είναι σίγουρες, στο υποθετικό «παίζουν» ακόμα και εθνικές εκλογές, οπότε οι κομματικοί στρατοί παρατάσσονται σε διάταξη μάχης. Ο καθένας κοιτάζει να μαζέψει όσο γίνεται περισσότερα «κουκιά». Η κρίση και οι καταστροφικές συνέπειές της στους εργαζόμενους μετατρέπονται σε προεκλογικό φόντο. Τάζει ο ένας, τάζει ο άλλος, προτείνει ο ένας, προτείνει ο άλλος, αλλά η κρίση εξακολουθεί να κάνει τον κύκλο της, σκορπώντας καταστροφή στην εργαζόμενη κοινωνία.
Αυτοί, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, δεν έχουν κανένα λόγο ν’ αλλάξουν την ατζέντα. Στόχος τους η διαχείριση της κρίσης, μέσω του ελέγχου των εργαζόμενων και νεολαιίστικων μαζών. Οσο πιο πολλούς κλείσουν στο εκλογικό μαντρί τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και για το σύστημα.
Εμείς, οι εργαζόμενοι, τι περιμένουμε; Περιμένουμε ν’ αλλάξουν τα πράγματα «από τα πάνω»; Αν υπάρχουν τέτοιες αυταπάτες, τότε το σύστημα θα βγάλει την κρίση χωρίς ιδιαίτερους κραδασμούς. Αν δεν υπάρχουν αυταπάτες, πρέπει να υπάρξει δράση. Γιατί αδράνεια… χωρίς αυταπάτες δεν νοείται, ισοδυναμεί με ταξική αυτοκτονία. Προς το παρόν, δεν έχουμε καταφέρει καν ν’ αλλάξουμε την ατζέντα. Να βάλλουμε τις δικές μας ανάγκες στο κέντρο. Προς το παρόν κυριαρχούν οι αναφορές στην οικονομία γενικά, στις συνέπειες από την κρίση γενικά. Λες κι είμαστε όλοι το ίδιο. Κι αυτή η κατάσταση προκαλεί μεγαλύτερη παράλυση.