Λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ως ρουσφέτι την παράταση για 12 μήνες (μαζί με τους 18 αρχικούς θα φτάσει τελικά τους 30 μήνες) ενός προγράμματος stage που αφορά 8.000 εργαζόμενους στους ΟΤΑ. Θεωρεί, δηλαδή, ότι παρατείνοντας την ανασφάλιστη και εξευτελιστικά πληρωνόμενη (στα stage δεν ισχύουν οι συλλογικές συμβάσεις) εργασία τόσων χιλιάδων εργαζόμενων, θα οδηγήσει τους ίδιους και τις οικογένειές τους να ρίξουν το γαλάζιο ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Η αντιπολίτευση από την πλευρά της δεν καταγγέλλει την κυβέρνηση για τη νομομοποίηση του δουλεμπόριου μέσω των stage, αλλά για τη ρουσφετολογική τους χρήση.
Το παράδειγμα αυτό αποτελεί ένα λαμπρό δείγμα της ταξικής κακομοιριάς στην οποία έχει περιέλθει το εργατικό κίνημα. Μια κακομοιριά που φαίνεται παντού: στην αποδοχή της μαύρης εργασίας των stage, στην αποδοχή της «εκ περιτροπής» εργασίας και των άλλων εκβιασμών των καπιταλιστών, στην αποδοχή των μηδενικών αυξήσεων στις συντάξεις και τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων κ.λπ. κ.λπ.
Δεν είμαστε απ’ αυτούς που θα λοιδορήσουν τους εργαζόμενους γι’ αυτή τη συμπεριφορά. Ξέρουμε ότι στους τόπους δουλειάς βασιλεύει η εργοδοτική τρομοκρατία, που τους έχει μετατρέψει σε γκέτο. Ξέρουμε ότι η απειλή της απόλυσης είναι από μόνη της ένα τρομοκρατικό όπλο. Ξέρουμε ότι τα εργατικά νοικοκυριά ζουν με τη θηλιά του χρέους στο λαιμό. Ξέρουμε ότι πάνω απ’ όλα έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στον οργανωμένο αγώνα, ακόμα και στον αγώνα που αφορά τις πιο στοιχειώδεις, τις οικονομικές διεκδικήσεις των εργαζόμενων. Ειδικά γι’ αυτή την εξέλιξη, οι ευθύνες βαρύνουν εξ ολοκλήρου τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας που κινούν τα νήματα στον θεσμικό συνδικαλισμό. Αυτοί ξεπούλησαν τα πάντα, αυτοί μετέτρεψαν τον εργατικό συνδικαλισμό σε παρακολούθημα της αστικής πολιτικής, αυτοί εισήγαγαν τον «κοινωνικό εταιρισμό» ως ιδεολογία του συνδικαλισμού.
Ομως, η κατάσταση έχει φτάσει στο μη παραπέρα. Εχουμε πιάσει πάτο. Κι έτσι όπως είμαστε στον πάτο, το κεφάλαιο προσπαθεί να μας αποτελειώσει, εκμεταλλευόμενο την κρίση. Να μας αποτελειώσει όχι μόνο για σήμερα, αλλά και για αύριο.
Πρέπει, λοιπόν, να αναλογιστούμε το παρόν και το μέλλον. Το δικό μας και των παιδιών μας, των επόμενων γενεών της εργατικής τάξης. Αυτές οι νέες γενεές μας έστειλαν το δικό τους μήνυμα τον περασμένο Δεκέμβρη. Ας το αποκωδικοποιήσουμε και ας το κάνουμε γνώμονα των σκέψεων και της δράσης μας. Μόνο με ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση μπορούμε να βγούμε από το σημερινό τέλμα. Να εγκαταλείψουμε το φόβο και την ταξική κακομοιριά.