Η φετινή έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα είναι ό,τι χειρότερο έχει προταθεί από το γνωστό για την κυνικότητά του ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Οχι τυχαία. Οταν οι καπιταλιστές λένε, ότι «η κρίση είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία», αυτό ακριβώς εννοούν.
Το ΔΝΤ εισηγείται στην κυβέρνηση, αξιοποιώντας και τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η αστικοποιημένη-θεσμική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να επισπεύσει μια σειρά μεταρρυθμίσεις, που θα αλλάξουν άρδην το εργασιακό και κοινωνικό τοπίο. Ετσι που όχι μόνο η διαχείριση της κρίσης να γίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τα συμφέροντα του κεφάλαιου, αλλά και η έξοδος από την κρίση να διαμορφώσει αμέσως όρους υψηλότατης κερδοφορίας, η οποία συναρτάται ευθέως με την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Δεν είναι τυχαίο, ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποδέχτηκαν με ευμενή σιωπή την εφιαλτική αυτή έκθεση. Οι πολιτικές ηγεσίες του αστισμού γνωρίζουν καλά ότι αυτά απαιτούν τα συμφέροντα του κεφάλαιου. Προβληματίζονται μόνο ως προς τη δυνατότητά τους να ανταποκριθούν σε όλο το εύρος των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων. Απ’ αυτή τη δυνατότητα, όμως, θα κριθούν από εκείνους τα συμφέροντα των οποίων έχουν ταχθεί να υπηρετούν, οι οποίοι βέβαια δεν είναι οι εργαζόμενοι. Ομως, και όλο το εύρος των αντεργατικών-αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων να μην καταφέρουν να υλοποιήσουν, και πάλι το σύστημα θα βγει κερδισμένο, αφού θα καταφέρει να κάνει πρόσθετα βήματα στο δρόμο της συντηρητικής του ανασυγκρότησης.
Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που επιτρέπει στα επιτελεία του κεφάλαιου να εισηγούνται τόσο εφιαλτικές πολιτικές; Σίγουρα όχι η κρίση αυτή καθαυτή. Είναι οι συνέπειες που η εκμετάλλευση της κρίσης επιφέρει στην κοινωνική συνείδηση. Οι αστικές δυνάμεις έχουν την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία, διαθέτοντας ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών και συνδικαλιστικών μηχανισμών, που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και διαλυτικά. Οι αρχές της μη-αντίστασης ή της δήθεν-αντίστασης έχουν γίνει κυρίαρχες. Ο φόβος λειτουργεί παραλυτικά, καθώς οι εργαζόμενοι δεν διαθέτουν στοιχειώδεις συλλογικούς μηχανισμούς αντίστασης και αισθάνονται απελπιστικά μόνοι.
Αυτή την πραγματικότητα καλούμαστε ν’ αλλάξουμε. Να αποβάλλουμε το φόβο. Να αρχίσουμε να οικοδομούμε μια καινούργια, ταξικά ανεξάρτητη συλλογικότητα. Να απλώσουμε την ταξική ζύμωση στα πιο πλατιά εργατικά και νεολαιίστικα στρώματα. Να υψώσουμε αντιστάσεις σε κάθε επίθεση, σε κάθε αυθαιρεσία, σε κάθε σφετερισμό του κεφάλαιου και όχι ν’ ασχολούμαστε με τα ελάσσονα, τα δευτερεύοντα τα ασήμαντα. Δεν αναζητούμε την έξοδο από τη μοναξιά, αλλά τη στράτευση σε μια συλλογικότητα που θα βάλει τις κοινωνικές ανάγκες στο κέντρο της και θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, νόμιμα και παράνομα, ειρηνικά και βίαια, για να διεκδικήσει την ικανοποίησή τους.