Με ανέκφραστη σκληρή μάσκα στο πρόσωπο, η Αννα Διαμαντοπούλου απευθύνθηκε στο ακροατήριο. «Η νεολαία μας έχει ανάγκη από πρότυπα. Τα πρότυπα είναι από δω και όχι από κει», είπε προκλητικά, και έδειξε διαδοχικά μπροστά της τους εκπαιδευτικούς που βράβευε για τα «καινοτόμα» προγράμματά τους και πίσω της τους εκπαιδευτικούς που είχαν ανοίξει πανό, διαμαρτυρόμενοι για την καταχνιά που πλακώνει το σχολείο και γιατί τους στραγγαλίζουν τη ζωή. Μάλιστα! Πρότυπο για τη νεολαία πρέπει να είναι οι υποταγμένοι, αυτοί που τρέχουν ξωπίσω από τις δράσεις που υποδεικνύει το υπουργείο Παιδείας, σύμφωνα με τις «γνώσεις» και τις δεξιότητες που θέλει να προωθήσει, βελτιώνοντας τις «ικανότητες για τον 21ο αιώνα», έτσι όπως τις αντιλαμβάνεται η καπιταλιστική αγορά, αυτοί που «καινοτομούν» εποφθαλμιώντας στο μέλλον θέσεις και πόστα στη διοικητική ιεραρχία. Καμιά σχέση δεν έχει το «πάθος» για «καινοτομία» αυτών των εκπαιδευτικών με το πάθος των απλών δασκάλων, που δουλεύουν ακούραστα, δίνοντας την ψυχή τους στο σχολείο γιατί σέβονται το ψωμί του εργαζόμενου. Γιατί ξέρουν ότι έχουν στα χέρια τους παιδιά, που πρέπει να «φωτίσουν», περνώντας μέσα από τις χαραμάδες της σκληρής πραγματικότητας και του μηχανισμού, μικρές δόσεις χαράς και δημιουργικότητας, αληθινής γνώσης και ιστορικής αλήθειας. Που φτιάχνουν θαύματα με πενιχρά και απλά υλικά, που ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις, που αρπάζουν την παραμικρή ευκαιρία για να μπολιάσουν τα παιδιά με τη χαρά και την ικανοποίηση της συλλογικής προσπάθειας και δουλειάς, που νοιάζονται για τους «αδύναμους», για τα παιδιά των μεταναστών, επινοώντας δράσεις και προγράμματα, συγκρουόμενοι με στενόμυαλους διευθυντάδες και προϊσταμένους, πληρώνοντας πολλές φορές αυτό τους το «πάθος» με διώξεις και απειλές. Αυτοί οι δάσκαλοι, επειδή πράγματι πονούν για τα παιδιά των φτωχών είναι κατά κύριο λόγο και αυτοί που μάχονται, αυτοί που δεν καταπίνουν αμάσητα τα έργα και ημέρες του υπουργείου Παιδείας. Σε άλλες εποχές κράτησαν στην πλειοψηφία τους τα όπλα της εθνικής αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Τέτοιους εκπαιδευτικούς, που διδάσκουν στα παιδιά αγωνιστικό ήθος, που μοχθούν, σε αντίξοες συνθήκες να «ανοίξουν» το μυαλό της νεολαίας, δεν θέλει η υπουργός Παιδείας.
Δείχνοντας υποκριτικό ενδιαφέρον «για τους εκπαιδευτικούς που κάνουν τη διαφορά», έστησε την κακόγουστη φιέστα της βράβευσης, βρίσκοντας πρόθυμες «γλάστρες» σε εκπαιδευτικούς που εμφορούνται από τις ίδιες πεποιθήσεις και «αξίες» με αυτήν και σε εκπαιδευτικούς που, δυστυχώς, θεωρούν ότι υπάρχει πράξη σε κενό πολιτικής (δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους βραβευθέντες προέρχονται από πειραματικά και ιδιωτικά σχολεία). Η Διαμαντοπούλου, βέβαια, είχε τα σχέδιά της: και τη γκρίζα πραγματικότητα του σχολείου να κουκουλώσει και την αξιολόγηση να προωθήσει με όχημα αυτή την «αθώα» επιβράβευση των «καινοτόμων» εκπαιδευτικών. Αλλωστε, ως προς αυτό, ως προς τη σύνδεση δηλαδή του μισθού με την «απόδοση», δεν απέκρυψε τις προθέσεις της, δηλώνοντας λίγο καιρό νωρίτερα, ότι σε πρώτη φάση, το υπουργείο θα δημοσιοποιήσει τα ονόματα αυτών των εκπαιδευτικών στο διαδίκτυο και σε επόμενη φάση θα συνδεθεί αυτή τους η προσπάθεια με αύξηση της αμοιβής τους. Τις φιέστες το υπουργείο Παιδείας θα τις κάνει καθεστώς, βραβεύοντας κάθε χρόνο τα 100 «καλύτερα» σχολεία, που πραγματοποιούν «καινοτόμα» προγράμματα και αυτό θα είναι το πρώτο βήμα για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών. Οσοι βλέπουν μόνο το «τυρί» θα πιαστούν πολύ γρήγορα στη «φάκα» του υπουργείου Παιδείας.
Ατυχώς για την υπουργό Παιδείας, τα φώτα της υποκριτικής γιορτής έσβησαν οι παρίες της εκπαίδευσης. Ωρομίσθιοι, αναπληρωτές, αλλά και μόνιμοι εκπαιδευτικοί οργισμένοι βροντοφώναξαν την αλήθεια, ξεσκίζοντας την εικονική πραγματικότητα. Βροντοφώναξαν για τη μακρόχρονη αναμονή τους στις λίστες αδιοριστίας, για την απλήρωτη δουλειά χιλιάδων ωρομίσθιων (εδώ και ένα χρόνο), για την ουσιαστική κατάργηση των μόνιμων διορισμών, για την εξαθλίωση των πενιχρών μισθών, για τις περικοπές επιδομάτων και δώρων, για τις απολύσεις ωρομίσθιων λίγο καιρό αφότου προσελήφθησαν, για το «νέο σχολείο» που ετοιμάζουν, που στην ουσία είναι παλιό και σάπιο, αφού μας ξαναγυρίζει στα τριαντάρια τμήματα μαθητών, στις συμπτύξεις τμημάτων, στο κλείσιμο σχολείων, στην ένταση του αυταρχισμού, για το σχέδιο διάλυσης της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης.
Σημείωση: Αδιάψευστος μάρτυρας η τηλεοπτική εικόνα πρόβαλε την αντίθεση, τα ξινισμένα μούτρα της υπουργού και τους οργισμένους εκπαιδευτικούς που λέγαν την αλήθεια: «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες» (μόλις πριν από λίγο, κουμπουροφόρος της προσωπικής φρουράς της Διαμαντοπού-λου είχε κινηθεί εναντίον των διαμαρτυρόμενων εκπαιδευτικών).
Γιούλα Γκεσούλη