Με ένα μπαράζ νομοθετικών παρεμβάσεων γεμίζει το καλοκαίρι η κυβέρνηση. Οσες ρυθμίσεις δεν ψηφίστηκαν ττα δυο περίπου χρόνια της θητείας της ψηφίζονται τώρα, με διαδικασίες εξπρές και χωρίς καμιά δημόσια συζήτηση.
Η δημόσια συζήτηση αφορά μόνο τις εκλογές, ο χρόνος διεξαγωγής των οποίων ενέπλεξε πλέον και τους συνταγματολόγους, οι οποίοι εκτελούν –όπως πάντοτε– διατεταγμένη υπηρεσία. Οι εκπρόσωποι Τύπου και τα μεγαλοστελέχη των δυο κομμάτων εξουσίας διασταυρώνουν καθημερινά τα ξίφη τους, έχοντας πιάσει τα «άκρα»: του σεβασμού στους θεσμούς οι μεν, του εθνικού συμφέροντος οι δε.
Κι ενώ αυτή η δημόσια σκιαμαχία καταλαμβάνει τα πάντα, στο ημίφως εξελίσσεται το μπαράζ. Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Το ΙΚΑ σπάει σε δυο κομμάτια, για ν’ ανοίξει ο δρόμος σε ριζικές ανατροπές στις παροχές υγείας, που θα μεταφέρουν το μεγαλύτερο μέρος του κόστους στις τσέπες των ίδιων των ασφαλισμένων. Τα Βαρέα και Ανθυγιεινά μπαίνουν στην Προκρούστεια κλίνη του εκάστοτε υπουργού Εργασίας, που θα μπορεί να εξαιρεί επαγγέλματα και χώρους με μια απλή απόφασή του. Χρονίζοντα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ρυθμίζονται την ώρα που ο βασικός παράγοντας, οι φοιτητές, απουσιάζει. Οσονούπω έρχεται και η αναγνώριση των διπλωμάτων των ψευτοκολεγίων.
Οι αντιπολιτευόμενοι πυλώνες του συστήματος εξουσίας παίζουν μια χαρά το ρόλο τους. Το ΠΑΣΟΚ, που βλέπει την εξουσία να ξανάρχεται, αποφεύγει κάθε επί της ουσίας κριτική και κατηγορεί την κυβέρνηση για ανικανότητα και αδράνεια! Ο Περισσός υποτάσσει κάθε κίνηση στο ιδιαίτερο κομματικό συμφέρον του, ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει χρόνο παρά μόνο για τα εσωκομματικά του. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ακολουθεί διαδικασίες «διαλόγου» με την κυβέρνηση. Ηπια κριτική σε επιμέρους διατάξεις και ταυτόχρονα συναινετικές διαδικασίες, σε τριμερές επίπεδο, με τη συμμετοχή και των συνδικάτων των καπιταλιστών.
Ετσι, το σύστημα λειτουργεί ομαλότατα. Χωρίς τριγμούς. Με τον παράγοντα «εργατική τάξη» στη γωνία, να προσπαθεί να συνέλθει από τα απανωτά χτυπήματα της καπιταλιστικής κρίσης. Αναζητώντας λύσεις με ατομικό τρόπο και ανεχόμενη τους πόλους του συστήματος εξουσίας να την εκπροσωπούν στο συνδικαλιστικό και το πολιτικό επίπεδο. Η ευκαιρία του Δεκέμβρη πέρασε ανεκμετάλλευτη και τώρα η αστική εξουσία προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κατασταλτικό πλαίσιο, που σκοπό έχει να δράσει προληπτικά. Η μαζική αποχή από τις ευρωεκλογές παραμένει στο επίπεδο της βουβής διαμαρτυρίας.
Εχει γίνει ολοφάνερο πλέον πως το παιχνίδι μπορεί να κριθεί μόνο στο δρόμο. Σε σύγκρουση τάξη προς τάξη. Χωρίς στρεβλές διαμεσολαβήσεις από αστικά κόμματα και αστικά συνδικάτα. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο της περιόδου που διανύουμε.