H αποβολή μαθήτριας του Γυμνασίου, επειδή μέσα από το Facebook, εξέφρασε το θυμό της για τη στάση της διευθύντριας του σχολείου απέναντι στους μαθητές (σύμφωνα με τα παιδιά που πήραν μέρος σ’ αυτού του είδους την επικοινωνία έδινε συνεχώς αποβολές), στάθηκε η αφορμή για να μας κάνει σαφείς τις προθέσεις της η υπουργός Παιδείας. Μιλώντας «για την ανάγκη ενός νέου συμβολαίου σχέσης κατανόησης μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών» και για το γεγονός ότι η «η νέα εποχή απαιτεί να δημιουργήσουμε νέο πλαίσιο και κανόνες συνεργασίας στη σχολική κοινότητα», η Αννα Διαμαντοπούλου, ουσιαστικά αναφέρθηκε στη δημιουργία νέων εσωτερικών κανονισμών λειτουργίας των σχολείων.
Ανεξάρτητα από την προσπάθεια της υπουργού να βαφτίσει το κρέας ψάρι, να ντύσει τη νέα αυτή αυταρχική παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας στην καθημερινότητα του σχολείου, με ωραίες εκφράσεις («συνεργασία», «σχέσεις κατανόησης», κ.λπ.), το γεγονός θυμίζει το πόιντ-σύστεμ του Κοντογιαννόπουλου, που προκάλεσε τις μεγάλες μαθητικές καταλήψεις του ’90-’91. Η ανάμνηση του Δεκέμβρη, με τους χιλιάδες μαθητές στους δρόμους και στην πολιορκία των αστυνομικών τμημάτων, πονάει πολύ την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας. Και επανέρχεται βασανιστική όταν το κλίμα είναι γενικά βαρύ, λόγω του άγριου ποδοπατήματος της εργαζόμενης κοινωνίας (μέρος της οποίας είναι και οι οικογένειες των παιδιών, αλλά και τα ίδια, όταν είναι μαθητές ειδικά της εσπερινής τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης), αλλά και των αλλαγών που προτίθεται να φέρει στην εκπαίδευση το υπουργείο Παιδείας (αποκέντρωση, παρέμβαση επιχειρήσεων στη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων, ένταση των εξεταστικών ταξικών φραγμών, ελλείψεις εκπαιδευτικών και ξεχαρβάλωμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας λόγω του ασφυκτικού περιορισμού διορισμών, των πληθωρικών τμημάτων, κ.λπ.).
Γι’ αυτό και η Διαμαντοπούλου θέλει από τώρα να πάρει μέτρα, επιβάλλοντας στα σχολεία εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας. Οσο για τις σχέσεις μαθητών-εκπαιδευτικών, η υπουργός Παιδείας δε δικαι- ούται να ομιλεί. Το αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας των σχολείων, τα ποινολόγια, η εξουσιαστική σχέση εκπαιδευτικών-μαθητών, η καλλιέργεια του ατομισμού, το χτύπημα της συλλογικότητας και αλληλεγγύης, ο βομβαρδισμός με άχρηστες, αναχρονιστικές και πολλές φορές αντιδραστικές πληροφορίες, η καλλιέργεια επιμέρους δεξιοτήτων και ο πόλεμος ενάντια στη βαθιά και πλατιά γνώση, η κατάπνιξη των ατομικών κλίσεων και χαρισμάτων, ο έπαινος στην παπαγαλία, η βαθμοθηρία, ο εξευτελισμός του εκπαιδευτικού ως επιστήμονα, παιδαγωγού και επαγγελματία, είναι στοιχεία του συστήματος που η ίδια η υπουργός Παιδείας υποστηρίζει και υπηρετεί.
Από την άλλη, λείπει, δυστυχώς, η ευεργετική παρουσία του ταξικού εκπαιδευτικού κινήματος, που παρεμβαίνει στη σχέση μαθητών-εκπαιδευτικών και τη «διορθώνει» σ’ ένα βαθμό. Το «άλλο σχολείο», όμως, είναι υπόθεση μιας «άλλης κοινωνίας», με κέντρο τον ΑΝΘΡΩΠΟ και τις ανάγκες του.
Γιούλα Γκεσούλη