Με τα λόγια του τίτλου ξεκινά το ανακοινωθέν που έδωσαν στη δημοσιότητα στα τέλη του περασμένου μήνα, οι αφρικανοί εργάτες του Ροζάρνο. Οι μετανάστες –το βίαιο ξέσπασμα των οποίων συγκλόνισε την Ιταλία πριν από ένα μήνα– έχουν ορίσει απεργία για την 1η Μάρτη (μια απεργία που δεν έχει οριστεί μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην Γαλλία, στην Ισπανία και στην Ελλάδα). Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο των αφρικανών εργατών που δημοσιεύτηκε στο Indymedia της Καλαβρίας (https://calabria.indymedia.org/article/4348):
Στις 30 Γενάρη 2010 συναντηθήκαμε στη Ρώμη για να δημιουργήσουμε τη συνέλευση των αφρικανών εργατών του Ροζάρνο. Είμαστε οι εργάτες που μας ανάγκασαν να εγκαταλείψουμε το Ροζάρνο από τη στιγμή που διεκδικήσαμε τα δικαιώματά μας. Εργαζόμασταν σε απάνθρωπες συνθήκες. Διαμέναμε σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια χωρίς νερό και ρεύμα. Η εργασία μας ήταν κακοπληρωμένη. Αφήναμε το μέρος όπου κοιμόμασταν κάθε πρωί στις 06.00 για να επιστρέψουμε το βράδυ στις 20.00 για 25 ευρώ που ούτε καν αυτά κατέληγαν όλα στην τσέπη μας. Πολύ συχνά δεν καταφέρναμε να πληρωθούμε, μετά από μια ολόκληρη μέρα σκληρής δουλειάς. Ετσι επιστρέφαμε με τα χέρια άδεια και το σώμα διπλωμένο από την κόπωση.
Για πολλά χρόνια υποστήκαμε φυλετικές διακρίσεις, εκμετάλλευση και απειλές παντός είδους. Οι ίδιοι που μας εκμεταλλεύονταν την ημέρα μας κυνηγούσαν την νύχτα. Μας χτυπούσαν, μας απειλού-σαν, μας καταδίωκαν και μας συλλάμβαναν σαν να ήμασταν ζώα… κάποιοι χάθηκαν για πάντα. Μας πυροβολούσαν, για πλάκα ή για λογαριασμό κάποιου. Συνεχίζαμε να δουλεύουμε. Με τον καιρό μετατραπήκαμε σε εύκολο στόχο. Δεν μπορούμε άλλο. Οσοι δεν πληγώθηκαν από όπλα, πληγώθηκαν στην ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους και την υπερηφάνεια τους.
Δεν μπορούσαμε πια να περιμένουμε βοήθεια από πουθενά, γιατί οι αρχές αυτής της χώρας μας θεωρούν αόρατους, δεν υπάρχουμε γι’ αυτές. Ετσι, φροντίσαμε εμείς να μας δουν, κατεβήκαμε στους δρόμους για να φωνάξουμε ότι υπάρχουμε. Ο κόσμος δεν ήθελε να μας δει. Πώς μπορεί να διαδηλώνει κάποιος που δεν υπάρχει; Οι Αρχές και τα Σώματα Ασφαλείας που έφτασαν μας απομάκρυναν από την περιοχή, γιατί δεν ήμασταν ασφαλείς. Οι κάτοικοι του Ροζάρνο οργανώθηκαν αυτή τη φορά σε πραγματικές ομάδες ανθρωποκυνηγητού για να μας λιντσάρουν και να μας διώξουν. Μας έκλεισαν στα κέντρα κράτησης μεταναστών. Πολλοί από εμάς είναι ακόμα εκεί, κάποιοι άλλοι επέστρεψαν στην Αφρική, άλλοι διασκορπίστηκαν σε διάφορες πόλεις του Νότου. Εμείς είμαστε στη Ρώμη. Σήμερα βρισκόμαστε χωρίς δουλειά, χωρίς ένα μέρος για να κοιμηθούμε, χωρίς τα πράγματά μας και με τους μισθούς που μας οφείλουν να βρίσκονται ακόμα στα χέρια των εκμεταλλευτών μας.
Εμείς λέμε ότι αποτελούμε τους βασικούς συντελεστές της οικονομικής ζωής αυτής της χώρας, της οποίας οι Αρχές δεν θέλουν ούτε να μας βλέπουν ούτε να μας ακούν. Τα μανταρίνια, οι ελιές και τα πορτοκάλια δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ερχονται από τα χέρια των ανθρώπων που τα μαζεύ-ουν. Είχαμε καταφέρει να βρού-με μια εργασία, την οποία τελικά χάσαμε, επειδή ζητήσαμε να μας φέρονται ανθρώπινα. Δεν έχουμε έρθει στην Ιταλία για να κάνουμε τους τουρίστες. Η εργασία και ο ιδρώτας μας χρειάζονται σ’ αυτή τη χώρα, όπως χρειάζονται και στις οικογένειές μας που έχουν εναποθέσει σε μας πολλές ελπίδες.
Ζητάμε από τις Αρχές αυτής της χώρας να μας συναντήσουν για να ακούσουν τα αιτήματά μας:
– Ζητάμε οι άδειες παραμονής, που δόθηκαν για ανθρωπιστικούς λόγους στους 11 Αφρικανούς που τραυματίστηκαν στο Ροζάρνο, να δο- θούν και σε όλους εμάς, θύματα της εκμετάλλευσης και της παράνομης κατάστασής μας που μας έχει αφήσει χωρίς δουλειά, εγκαταλελειμμένους και ξεχασμένους στους δρόμους.
– Θέλουμε η κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και να μας εγγυηθεί τη δυνατότητα σε αξιοπρεπή εργασία.
Για πολλά χρόνια υποστήκαμε φυλετικές διακρίσεις, εκμετάλλευση και απειλές παντός είδους. Οι ίδιοι που μας εκμεταλλεύονταν την ημέρα μας κυνηγούσαν την νύχτα. Μας χτυπούσαν, μας απειλού-σαν, μας καταδίωκαν και μας συλλάμβαναν σαν να ήμασταν ζώα… κάποιοι χάθηκαν για πάντα. Μας πυροβολούσαν, για πλάκα ή για λογαριασμό κάποιου. Συνεχίζαμε να δουλεύουμε. Με τον καιρό μετατραπήκαμε σε εύκολο στόχο. Δεν μπορούμε άλλο. Οσοι δεν πληγώθηκαν από όπλα, πληγώθηκαν στην ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους και την υπερηφάνεια τους.
Δεν μπορούσαμε πια να περιμένουμε βοήθεια από πουθενά, γιατί οι αρχές αυτής της χώρας μας θεωρούν αόρατους, δεν υπάρχουμε γι’ αυτές. Ετσι, φροντίσαμε εμείς να μας δουν, κατεβήκαμε στους δρόμους για να φωνάξουμε ότι υπάρχουμε. Ο κόσμος δεν ήθελε να μας δει. Πώς μπορεί να διαδηλώνει κάποιος που δεν υπάρχει; Οι Αρχές και τα Σώματα Ασφαλείας που έφτασαν μας απομάκρυναν από την περιοχή, γιατί δεν ήμασταν ασφαλείς. Οι κάτοικοι του Ροζάρνο οργανώθηκαν αυτή τη φορά σε πραγματικές ομάδες ανθρωποκυνηγητού για να μας λιντσάρουν και να μας διώξουν. Μας έκλεισαν στα κέντρα κράτησης μεταναστών. Πολλοί από εμάς είναι ακόμα εκεί, κάποιοι άλλοι επέστρεψαν στην Αφρική, άλλοι διασκορπίστηκαν σε διάφορες πόλεις του Νότου. Εμείς είμαστε στη Ρώμη. Σήμερα βρισκόμαστε χωρίς δουλειά, χωρίς ένα μέρος για να κοιμηθούμε, χωρίς τα πράγματά μας και με τους μισθούς που μας οφείλουν να βρίσκονται ακόμα στα χέρια των εκμεταλλευτών μας.
Εμείς λέμε ότι αποτελούμε τους βασικούς συντελεστές της οικονομικής ζωής αυτής της χώρας, της οποίας οι Αρχές δεν θέλουν ούτε να μας βλέπουν ούτε να μας ακούν. Τα μανταρίνια, οι ελιές και τα πορτοκάλια δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ερχονται από τα χέρια των ανθρώπων που τα μαζεύ-ουν. Είχαμε καταφέρει να βρού-με μια εργασία, την οποία τελικά χάσαμε, επειδή ζητήσαμε να μας φέρονται ανθρώπινα. Δεν έχουμε έρθει στην Ιταλία για να κάνουμε τους τουρίστες. Η εργασία και ο ιδρώτας μας χρειάζονται σ’ αυτή τη χώρα, όπως χρειάζονται και στις οικογένειές μας που έχουν εναποθέσει σε μας πολλές ελπίδες.
Ζητάμε από τις Αρχές αυτής της χώρας να μας συναντήσουν για να ακούσουν τα αιτήματά μας:
– Ζητάμε οι άδειες παραμονής, που δόθηκαν για ανθρωπιστικούς λόγους στους 11 Αφρικανούς που τραυματίστηκαν στο Ροζάρνο, να δο- θούν και σε όλους εμάς, θύματα της εκμετάλλευσης και της παράνομης κατάστασής μας που μας έχει αφήσει χωρίς δουλειά, εγκαταλελειμμένους και ξεχασμένους στους δρόμους.
– Θέλουμε η κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και να μας εγγυηθεί τη δυνατότητα σε αξιοπρεπή εργασία.
Η Συνέλευση των Αφρικανών Εργατών του Ροζάρνο στη Ρώμη
Οι μετανάστες του Ροζάρνο ζητούν τα στοιχειώδη. Ομως σε μια εποχή που ο καπιταλισμός δείχνει όλο και πιο πολύ το αγριανθρωπικό του πρόσωπο (με αφορμή την όξυνση της κρίσης του), μόνο «αξιοπρεπή εργασία» δεν πρόκειται να δώσει στους εργάτες (ιδιαίτερα τους μετανάστες). Οι μετανάστες εργάτες δεν έχουν να ελπίζουν πουθενά εκτός από τη δικιά τους δύναμη που τόσο τρόμαξε τα σαλόνια της ιταλικής μπουρζουαζίας (για την ώρα, η στήριξη από τα ντόπια ταξικά τους αδέλφια παραμένει ακόμα ζητούμενο, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις). Η τελευταία, αν δε μπορέσει να τους καταστείλει, θα επιχειρήσει να τους εντάξει σε μια ανώδυνη διαμαρτυρία, στα πλαίσια του «δημοκρατικού» της συστήματος (γι’ αυτό και έδωσε άδειες παραμονής για… ανθρωπιστικούς λόγους στους 11 Αφρικανούς που τραυματίστηκαν στο Ροζάρνο). Αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα που έχουν να αντιμετωπίσουν, χειρότερη ακόμη και από την άγρια καταστολή…