Η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τη μια «προσφέρει» «άνοιγμα των πάντων» και «επιστροφή στην κανονικότητα» και από την άλλη προωθεί ένα ακόμη αντεργατικό έκτρωμα, με νεοφιλελεύθερη σφραγίδα.
Παρά την επίμονη καλλιέργεια μιας ψεύτικης εικόνας, αυτά τα δύο αποτελούν τις δυο όψεις του νομίσματος μιας ενιαίας αντιλαϊκής πολιτικής. Η διαχείριση της πανδημίας και το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο αποτελούν πλευρές της ίδιας πραγματικότητας, η οποία έχει στο κέντρο της την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Αλήθεια, για επιστροφή σε ποια «κανονικότητα» γίνεται λόγος; Για τη μνημονιακή πραγματικότητα μιλάμε, για να μην ξεχνιόμαστε. Οπως διαμορφώθηκε από τρία Μνημόνια και μια ντουζίνα αντεργατικά-αντιλαϊκά νομοσχέδια.
Μια πραγματικότητα που θέλουν να την κάνουν ακόμα χειρότερη, όπως δείχνει το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Γιατί μόλις κλείσει τον κύκλο της η πανδημία (ο χρόνος ακόμα δεν μπορεί να προσδιοριστεί και μην ακούτε τις ψευτιές που διαδίδουν για να καλλιεργήσουν κλίμα ευφορίας και ψεύτικες ελπίδες), τις συνέπειες της νέας κρίσης θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι.
Ο σοφός γκουρού της κεφαλαιοκρατίας και της δημοσιονομικής σταθερότητας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προειδοποίησε ήδη για επερχόμενη «πανδημία χρεών» και ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό όταν το λέει ο Σόιμπλε. Αλλωστε, και οι «δικοί μας» έχουν προειδοποιήσει ότι «δεν υπάρχει λεφτόδεντρο», όπερ σημαίνει ότι δεν υπάρχουν «δανεικά κι αγύριστα». Η Επιτροπή Πισσαρίδη ήδη «έδειξε» τις… πλούσιες συντάξεις που παίρνουν οι έλληνες συνταξιούχοι ως αιτία των «δημοσιονομικών ανισορροπιών».
Μόνον ο Τσίπρας δεν ανησυχεί για επιστροφή στα Μνημόνια! Αυτό, βέβαια, εκτός από παπάρα μπορεί να διαβαστεί και αλλιώς. Δε θα υπάρξει επιστροφή στα Μνημόνια, γιατί ποτέ δε φύγαμε απ’ αυτά.
Σ’ αυτήν την «κανονικότητα» μας καλούν να επιστρέψουμε, με αντίτιμο ένα καινούργιο κύμα της πανδημίας, με νέες εκατόμβες νεκρών. Ηδη, χάρη στη βουλιμία της κεφαλαιοκρατίας για κέρδη, έχουμε μετρήσει από τον περασμένο Νοέμβρη περισσότερους από 10.600 νεκρούς, σε δυο διαδοχικά κύματα, το δεύτερο εκ των οποίων ακόμα συνεχίζεται.
Ξέρουμε πολύ καλά πλέον πού βρίσκονταν τα μεγάλα εκκολαπτήρια του κοροναϊού, που λειτουργούσαν ως υπερμεταδότες ακτινωτά στην κοινωνία. Ηταν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις όλων των κλάδων, που εξαιρέθηκαν από τα ψευτο-λοκντάουν, μολονότι ήταν σαφής ο επιδημικός ρόλος που έπαιζαν, καθώς εκτός από τα εκκολαπτήρια στους χώρους εργασίας τους, τροφοδοτούσαν τον τεράστιο συνωστισμό και στα μέσα μαζικής μεταφοράς (δημόσια και εταιρικά).
Κι ενώ η πανδημία συνεχίζεται με πολύ μικρή ύφεση, και ο εμβολιασμός εξελίσσεται με ρυθμό χελώνας (τα νούμερα που δίνουν είναι ψεύτικα, ενώ ακόμα και μ’ αυτά τα ψεύτικα νούμερα, το περιβόητο «τείχος ανοσίας» βρίσκεται ακόμα στα θεμέλια), αυτοί έδωσαν το σύνθημα «φτου ξελευτερία» και ήδη βλέπουμε να ξετυλίγονται εικόνες απείρου κάλλους, εικόνες που κάνουν κάθε εχέφρονα άνθρωπο να φρίττει αναλογιζόμενος αυτό που ωριμάζει.
Αν δεν υπήρχε η πίεση του τουριστικού κεφαλαίου, η ανάγκη του να υπογράψει συμβόλαια για Ιούλη-Αύγουστο, δείχνοντας μια… ευτυχισμένη χώρα που… νίκησε τον κοροναϊό, σίγουρα θα συνέχιζαν το ψευτο-λοκντάουν. Δεν μπορείς, όμως, να τραβήξεις πελατεία αν δεν «ανοίξεις» τα πάντα για τον ντόπιο πληθυσμό. Διαφήμιση δεν είναι οι συνεντεύξεις-Βατερλό, όπως αυτή του μίστερ Μπιν-Θεοχάρη στο BBC, αλλά να δείχνεις την εικόνα… ευτυχισμένων πολιτών που φεύγουν για τα εξοχικά τους και… τρελαμένων κλάμπερς που φεύγουν για το πρώτο Σαββατοκύριακο στη Μύκονο.
Κάπου εδώ θα σταματήσουμε. Τα αναλυτικά δεδομένα και τις αποκαλύψεις των συστηματικών ψευδών της κυβερνητικής προπαγάνδας μπορείτε να τα βρείτε στην καθημερινή αρθρογραφία της εφημερίδας μας. Εδώ θα μείνουμε στην πολιτική-κοινωνική διάσταση.
Θέλουν να μας μετατρέψουν σε αθύρματα μιας εγκληματικής πολιτικής. Να αποδεχτούμε μοιρολατρικά ένα υγειονομικό έγκλημα που κοστίζει χιλιάδες ζωές, για να επιστρέψουμε σε μια «κανονικότητα» άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, εργασιακού μεσαίωνα, μαζικής ανεργίας, που αναμένεται να γίνει ακόμα χειρότερη, όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον αλλά άμεσα.
Το ερώτημα είναι αν θα δεχτούμε να μετατραπούμε σε αθύρματα ή αν θα σηκώσουμε ανάστημα, παίρνοντας την κατάσταση στα δικά μας χέρια. Από την απάντηση που θα δώσουμε θα εξαρτηθούν τα πάντα στο άμεσο μέλλον.