Ακολουθώντας την κλασική γκεμπελίστικη τακτική, ο… σούπερμαν του νεοφιλελευθερισμού Κωστής Χατζηδάκης, οργάνωσε σήμερα τηλεοπτική φιέστα παρουσίασης του νέου αντεργατικού εκτρώματος που ετοίμασε παρέα με τους συμβούλους του, χωρίς όμως να δώσει στη δημοσιότητα το νομοσχέδιο ή να το ανεβάσει στην περιβόητη Διαβούλευση. Θα το κάνει πιθανόν αύριο. Μέχρι τότε, θέλει να κυριαρχήσει η προπαγάνδα που σέρβιρε ο ίδιος, μιλώντας με θράσος για «νομοσχέδιο για την Προστασία της Εργασίας»! Τα πάντα πρόθυμα παπαγαλάκια έχουν ήδη πιάσει δουλειά.
Τον έπιασε ο πόνος τον Χατζηδάκη για τη… «συμφιλίωση επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής», στην οποία ενέταξε και τη δυνατότητα τετραήμερης εργασίας. Και δε σηκώθηκε ούτε ένας να του πει: «σε ποιον τα πουλάς αυτά, υπουργέ;». Η περιβόητη «εκ περιτροπής εργασία» ισχύει εδώ και χρόνια και μπορεί να φτάσει ακόμα και τους εννιά μήνες μέσα σ’ ένα χρόνο. Είναι και η «εκ περιτροπής εργασία», η οποία επί της ουσίας αποτελεί παραλλαγή της μερικής απασχόλησης, φιλεργατικό μέτρο που «συμφιλιώνει επαγγελματική και οικογενειακή ζωή»; Μιλάμε πραγματικά για αλήτικη πρόκληση, από έναν άνθρωπο που δεν έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή του, που δεν ξέρει τι σημαίνει ημιαπασχόληση, που νομίζει ότι με τέτοιες μπούρδες μπορεί να πείσει έστω και έναν εργαζόμενο ότι φροντίζει για το καλό του.
Τόσο καιρό τώρα, η δημόσια συζήτηση γινόταν με βάση τις στοχευμένες διαρροές του Χατζηδάκη και επικεντρώθηκε στη λεγόμενη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», δηλαδή στη δυνατότητα του καπιταλιστή να κάνει τον εργάτη λάστιχο, χρησιμοποιώντας τον περισσότερες ώρες την ημέρα όταν έχει φούριες στην επιχείρηση και λιγότερες όταν πέφτουν οι φούριες.
Μ’ αυτόν τον τρόπο ο εργάτης γίνεται λάστιχο. Η εργασία του υπερεντατικοποιείται, ενώ ο καπιταλιστής δε χρειάζεται να κάνει προσλήψεις προσωπικού την περίοδο που έχει φούριες, ενώ την περίοδο που δεν έχει τόσο μεγάλη παραγωγική ανάγκη εξοικονομεί λειτουργικά έξοδα. Ο εργάτης δεν κερδίζει τίποτα από αυτή τη διαδικασία (μόνο φθορά της φυσικής και πνευματικής του υγείας κατά τις μέρες που αναγκάζεται να δουλέψει περισσότερες ώρες). Ευελιξία υπάρχει μόνο για τον καπιταλιστή, ο οποίος μπορεί να γεμίζει κάθε πόρο του χρόνου εργασίας (για να θυμηθούμε τον Μαρξ) και να αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, αποσπώντας μεγαλύτερη μάζα υπεραξίας. Οσο κι αν προσπάθησε να κρυφτεί, αυτό του ξέφυγε και του Χατζηδάκη: «Βοηθά τις επιχειρήσεις να καλύψουν τον αυξημένο φόρτο εργασίας μιας περιόδου και να μειώσουν το κόστος».
Η διευθέτηση είναι πράγματι θεσπισμένη στη χώρα μας εδώ και χρόνια και την προστάτευσαν με συνέπεια οι κυβερνήσεις όλων των χρωμάτων (και αυτή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, για να μην ξεχνιόμαστε). Το καινούργιο που φέρνει ο Χατζηδάκης (θα δούμε πώς ακριβώς, όταν δημοσιοποιηθεί το νομοσχέδιο) είναι πως η διευθέτηση μπορεί να γίνει και με ατομική σύμβαση. Αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα, ο Χατζηδάκης μίλησε για «παροχή περισσότερων επιλογών στους εργαζομένους να διαμορφώσουν το ωράριό τους με βάση τις ανάγκες τους» (!!!) και εφαρμογή της διευθέτησης «μετά από αίτηση του εργαζόμενου»! Λίγο ακόμα και θα μας πει ότι κουμάντο σε μια επιχείρηση κάνει ο εργάτης και όχι ο καπιταλιστής εργοδότης.
Υπάρχει περίπτωση να κάνει αίτηση διευθέτησης ένας εργαζόμενος (λέμε τώρα) και να τη δεχτεί ο καπιταλιστής εργοδότης, χωρίς να τη χρειάζεται; Εκείνο που θα γίνεται (και το ξέρει καλά κάθε εργαζόμενος) είναι ότι το λογιστήριο της καπιταλιστικής επιχείρησης θα φτιάχνει τις αιτήσεις (ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης, φυσικά) και οι εργάτες θα καλούνται να τις υπογράψουν.
Τα περί δικαιώματος άρνησης, που δε θα αποτελεί λόγο απόλυσης, όπως είπε ο Χατζηδάκης, είναι ένα ακόμα φτύσιμο των εργαζόμενων, που ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι οι πραγματικοί συσχετισμοί σε μια επιχείρηση και τι σημαίνει διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη, ιδιαίτερα όταν ο εργαζόμενος στέκεται απέναντί του ως άτομο και όχι ως μέλος μιας συλλογικής οντότητας (συνδικάτου). Για τους νεοφιλελεύθερους, όμως, αυτούς τους στυγνούς διαχειριστές των συμφερόντων του κεφαλαίου, δεν υπάρχει παρά μόνο το άτομο. Δηλαδή, ο εργάτης χωρίς τη δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης. Ο παλαιοδεξιός Λάσκαρης, υπουργός Εργασίας του Καραμανλή αμέσως μετά την πτώση της χούντας, είχε διακηρύξει την… κατάργηση της πάλης των τάξεων. Οι μοντέρνοι δεξιοί-νεοφιλελεύθεροι, τύπου Χατζηδάκη, αποθεώνουν το άτομο και εκφράζουν την απέχθειά τους για τους εργαζόμενους που αντιδρούν συλλογικά και «ανεβαίνουν στα κεραμίδια».
Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτά που λέει ο Χατζηδάκης περί «εναρμόνισης της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή» περιλαμβάνονται κατά βάση στην Οδηγία 1158/2019 της ΕΕ, που θέτει όριο για την ενσωμάτωσή της στις εθνικές νομοθεσίες των κρατών μελών τις 2.8.2022. Ο Χατζηδάκης την ενσωματώνει ένα χρόνο πρωτύτερα και την επεκτείνει παντού.
Ομως, δεν είναι μόνο η αλλαγή της «διευθέτησης» επί το αντεργατικότερο, που θέλει να θεσπίσει ο Χατζηδάκης. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος ανακοίνωσε, υπάρχουν μια σειρά ακόμα εκτρωματικές ρυθμίσεις. Θα τις αναλύσουμε μία προς μία όταν δημοσιοποιηθεί το νομοσχέδιο. Επί του παρόντος απλώς τις καταγράφουμε:
- Επεκτείνεται η δουλειά την Κυριακή σε μια σειρά κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας, καταργώντας έτσι την κυριακάτικη αργία για πολύ μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης. Το πιο προκλητικό είναι ο ισχυρισμός ότι αυτό γίνεται και «για την πάταξη φαινομένων μαύρης εργασίας καθώς σε πολλές περιπτώσεις επιχειρήσεις αναγκάζονται να λειτουργήσουν Κυριακές χωρίς να μπορούν να εμφανίσουν επίσημα τους εργαζόμενους»! Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι. Αντί να πιάσει τους παρανομούντες καπιταλιστές εργοδότες, κάνει την παρανομία νόμιμη!
- Κατά τα άλλα, θα ενισχύσει -λέει- τον ελεγκτικό ρόλο του ΣΕΠΕ, που το μετονομάζει σε Επιθεώρηση Εργασίας και το κάνει «ανεξάρτητη αρχή». Αυτό σημαίνει ότι το κράτος απεκδύεται κάθε ευθύνης για τον έλεγχο της τήρησης της εργατικής νομοθεσίας. Τα περί «προστασίας της εργασίας», που αναφέρονται υποκριτικά στο ισχύον αστικό Σύνταγμα, καθίστανται και τυπικά νεκρό γράμμα. Οταν ομολογεί ότι τις Κυριακές υπάρχει μαύρη εργασία (αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές αυθαιρεσίες των καπιταλιστών), που δεν μπορεί να την ελέγξει, θέλει να μας πείσει ότι θα πιάνει όλες τις παρανομίες, χάρη στη μετατροπή του ΣΕΠΕ σε «ανεξάρτητη αρχή»!
- Αυξάνει τις υπερωρίες στις 150 το χρόνο σε όλους τους κλάδους (σήμερα είναι 96 στη βιομηχανία και 120 στους λοιπούς κλάδους). Με τη «διευθέτηση», την «εκ περιτροπής εργασία» και άλλες αντεργατικές ρυθμίσεις, οι καπιταλιστές έχουν μια τεράστια παλέτα για να διαλέγουν μεθόδους υπερεκμετάλλευσης, ώστε να μη χρειάζονται τις υπερωρίες. Καλού-κακού, όμως, τις αυξάνει και αυτές, μη τυχόν και κάποιοι καπιταλιστές τις χρειαστούν.
- Απαγορεύεται η πραγματοποίηση απεργίας από τους εργάτες και επιτρέπεται μόνο από συνδικαλιστικές οργανώσεις γραμμένες στο υποχρεωτικό ηλεκτρονικό μητρώο.
- Για να κηρυχτεί απεργία από συνδικάτο θα πρέπει να υπάρχει διαθέσιμο σύστημα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας!
- Σε επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, στους κλάδους: υγείας, ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, διύλισης πετρελαίου, μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, αποκομιδής απορριμμάτων, φορτοεκφόρτωσης και αποθήκευσης εμπορευμάτων στα λιμάνια, Πολιτικής Αεροπορίας, μισθοδοσίας στο Δημόσιο, όταν γίνεται απεργία πρέπει να λειτουργεί τουλάχιστον το ένα τρίτο της συνήθως παρεχόμενης υπηρεσίας!
- «Απαγορεύεται η παρεμπόδιση εργαζομένων που επιθυμούν να εργασθούν κατά τη διάρκεια της απεργίας»!
Σε όλα αυτά θα επανέλθουμε αναλυτικά, όταν δημοσιοποιηθεί το νομοσχέδιοο και το μελετήσουμε, σε συνδυασμό με το ισχύον εργασιακό νομικό πλαίσιο.
ΥΓ. Η «ηλεκτρονική κάρτα εργασίας», που ο Χατζηδάκης την προβάλλει σαν μεγάλη φιλεργατική μεταρρύθμιση, λες και απευθύνεται σε χάνους που χάβουν ακόμα και το ευτελές δόλωμα, θα ήταν για γέλια, αν δεν προκαλούσε οργή. Θυμηθείτε ότι πάρα πολλοί καπιταλιστές παίρνουν πίσω ακόμα και τα δώρα που είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν στους εργαζόμενους, συνοδεύοντάς τους οι ίδιοι ή οι μπράβοι τους μέχρι το ΑΤΜ της τράπεζας για να πάρουν πίσω τα λεφτά χέρι-χέρι. Ο Χατζηδάκης θέλει να πιστέψουμε ότι αυτοί οι καπιταλιστές θα γίνουν «τύποι και υπογραμμοί», χάρη στην «ηλεκτρονική κάρτα εργασίας». Αλήθεια, ποιον ελεγκτικό μηχανισμό θα φοβηθούν;
