Πριν λίγα χρόνια, τότε που γινόταν θόρυβος με την περιβόητη «παράγκα» του ποδόσφαιρου, παίχτηκε μια κασέτα στην οποία ακουγόταν γνωστός ποδοσφαιροπαράγοντας να λέει στο συνομιλητή του: «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν κι όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν». Τη λογική αυτή θυμίζουν οι εκδηλώσεις μιας μερίδας αγροτών στην Κρήτη, που ξεσηκώθηκαν ενάντια στους απεργούς ναυτεργάτες, επιτιθέμενοι με πέτρες εναντίον τους στο λιμάνι του Ηράκλειου και βάζοντας φωτιά στους κάβους των βαποριών που παρέμεναν δεμένα στο λιμάνι.
Μια μέρα μετά την επίθεσή τους ενάντια στους ναυτεργάτες, υποτίθεται ότι άλλαξαν στόχο. Περικύκλωσαν τα γραφεία της Περιφέρειας Κρήτης στο Ηράκλειο, άναψαν φωτιές και εισέβαλαν στο κτίριο, απαιτώντας να συναντηθούν με τον περιφερειάρχη, όπως και έγινε. Θα περίμενε κανείς να ζητήσουν από τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης να ικανοποιήσει τα αιτήματα των ναυτεργατών, ώστε να τερματιστεί η απεργία και τα βαπόρια να μεταφέρουν τα εμπορεύματά τους στις αγορές. Ομως, από το στόμα τους δεν βγήκε ούτε λέξη αλληλεγγύης προς τους ναυτεργάτες. Ούτε μια απειλή για την κυβέρνηση. Εκείνο που ζήτησαν ήταν να κάνει η κυβέρνηση αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι ίδιοι επιτιθέμενοι στο λιμάνι μια μέρα πριν. Ζήτησαν να κηρυχτούν οι νομοί Ηρακλείου και Λασιθίου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και στη συνέχεια να επιταχθούν τα δύο βαπόρια που είχαν δέσει στο λιμάνι της πόλης. Ζήτησαν, ακόμη, να δεσμευτεί η κυβέρνηση ότι θα αποζημιώσει τα προϊόντα που καταστράφηκαν και να ρυθμίσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη.
Ηταν οι σύγχρονοι κουλάκοι. Θερμοκηπάδες στην πλειοψηφία τους, με επενδυμένο κεφάλαιο και μετανάστες-δούλους να τους κάνουν τη δουλειά. Το απώγειο της «νοικοκυροσύνης». Το σημερινό πρόσωπο του φασισμού. Η εμπροσθοφυλακή μιας εξουσίας που πριν μερικά χρόνια καθιέρωσε τον ανατριχιαστικό όρο «κοινωνικός αυτοματισμός».
Ποια είναι η δύναμή τους; Δεν είναι το χρήμα, ούτε οι πλάτες της εξουσίας. Δύναμή τους είναι η κοινωνική αδιαφορία, η υποχώρηση της ίδιας της έννοιας της ταξικής αλληλεγγύης, ο ατομικισμός που σαν σαράκι τρώει τα σπλάχνα της εργαζόμενης κοινωνίας. Οι τραμπούκοι που βγαίνουν μπροστά υπερασπιζόμενοι «τις περιουσίες τους» και απαιτώντας να μην τους ενοχλήσει καμιά διεκδικητική εκδήλωση είναι η εμπροσθοφυλακή. Πίσω απ’ αυτούς υπάρχουν τεράστιες μάζες που τους στηρίζουν αδιαφορώντας. Κι αυτή η αδιαφορία, η αναζήτηση της ατομικής λύσης, το λοξοκοίταγμα του συνάδελφου, είναι μια άλλη όψη του σύγχρονου φασισμού, ακόμα πιο επικίνδυνη. Γιατί είναι αυτή που αφορά τους πολλούς, οι οποίοι επιτρέπουν στους λίγους να ασχημονούν, να τραμπουκίζουν, να απειλούν, να υπαγορεύουν.
Ας θυμηθούμε τους γνωστούς στίχους του Μπρεχτ, για κείνον που αδιαφόρησε όταν έπιαναν τους άλλους και όταν πήγαν να πιάσουν αυτόν δεν υπήρχε κανένας για να φωνάξει. Κι ας κοιτάξουμε -όσο είναι καιρός- να ξανακάνουμε πράξη την ταξική αλληλεγγύη.
Π.Γ.
