Οι πάντες περίμεναν τη μέρα που η Λούκα Κατσέλη θα διάβαινε την πόρτα της Κουμουνδούρου και θα επισημοποιούσε τον αρραβώνα της με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η «κουφή» πρόταση του Τσίπρα να γίνει υπηρεσιακός πρωθυπουργός ο Αρσένης μας αποκάλυψε ένα μικρό μέρος του ερεβώδους παρασκήνιου, ενώ η ανάμιξη του ονόματος του Κ. Λαλιώτη και η χλιαρή διάψευση του τελευταίου, συνοδευόμενη από ύμνο για την ικανότητα του Τσίπρα και των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και αναφορές στην «ανασύνθεση και την ανανέωση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης», επιβεβαίωσε το γεγονός ότι οι «ζυμώσεις» του παρασκήνιου έχουν μεγάλη έκταση και πρωταγωνιστές πολύ περισσότερους απ’ αυτούς που φαίνονται.
Η Κατσέλη διατίθεται να μείνει εκτός Βουλής κι αυτό δείχνει πως το παιχνίδι είναι ευρύτερο. Θα πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά αφελής για να πιστέψει ότι αστοί καριερίστες σαν την Κατσέλη, αδίστακτοι εξουσιαστές, γαντζωμένοι έως πρότινος στο προσωπικό περιβάλλον του Γιωργάκη Παπανδρέου, διέπονται από αρχές και πολιτική ηθική και δεν ενδιαφέρονται για αξιώματα, αλλά για το πώς θα υπηρετήσουν το λαό. Μόνο στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παρασκηνιακής διαδικασίας μπορεί να γίνει αντιληπτή η κίνηση της Κατσέλη να μείνει για ένα διάστημα εκτός Βουλής, προκειμένου να βουλώσει στόματα.
Από πλευράς ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, η κίνηση συμμαχίας με την Κατσέλη αποκτά έναν ξεχωριστό συμβολισμό. Γιατί η Κατσέλη δεν είναι τα ορφανά της πουλημένης εργατοπατερίας τύπου Ραυτόπουλου, τα ορφανά του Ακη τύπου Κοτσακά ή οι ριγμένοι πρώην σφουγγοκωλάριοι του ΓΑΠ τύπου Κοτζιά και Μητρόπουλου. Δεν είναι βουλευτής σαν τη Σακοράφα, που αισθάνθηκε από νωρίς ότι η πολιτική της καριέρα μπορεί να συνεχιστεί εκτός Μνημόνιου, ή σαν τον Κουρουμπλή που αισθάνθηκε το ίδιο πράγμα αργότερα. Η Κατσέλη υπήρξε ηγετικό στέλεχος της τελευταίας περιόδου του ΠΑΣΟΚ.
Ναι, είν’ αυτή που επεξεργάστηκε την προεκλογική τακτική του «λεφτά υπάρχουν», γιατί αυτή τότε ήταν υπεύθυνη για το οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Ραγκούσης και Παπακωνσταντίνου ήταν τότε «αχμάκια» της πολιτικής, που ασχολούνταν μόνο με την προπαγάνδα και όχι με την εκπόνηση της «γραμμής». Ακόμα και όταν βρέθηκε στη δεύτερη θέση, πίσω από τον Παπακωνσταντίνου, ουδέποτε έκοψε τις στενές της σχέσεις με την οικογένεια Παπανδρέου. Ηταν από τους πρωταγωνιστές της περιόδου του πρώτου Μνημόνιου. Τότε που πετσοκόβονταν μισθοί και συντάξεις, που τα χαράτσια διαδέχονταν το ένα το άλλο, που κατεδαφίζονταν η κοινωνική ασφάλιση, που «κινεζοποιούνταν» οι εργασιακές σχέσεις. Πέρα από τη συλλογική ευθύνη των μελών της κυβέρνησης ΓΑΠ, μια σειρά εφιαλτικά νομοθετήματα φέρουν την υπογραφή της ως αρμόδιας υπουργού. Ακόμα και όταν βρέθηκε εκτός ΠΑΣΟΚ, δεν δίστασε να ξαναπροσεγγίσει τον ΓΑΠ και να επιστρέψει, για να φύγει οριστικά όταν αντιλήφθηκε ότι σ’ αυτή τη φάση το ΠΑΣΟΚ τελείωσε. Σύμπηξε συμμαχία με τον σημιτικό Καστανίδη (πάνω σε… αρχές, πάντοτε), έσπασε τα μούτρα της στις εκλογές της 6ης Μάη και μετά συνειδητοποίησε ότι πρέπει να τραβήξει για τη συριζική κοινοπολιτεία. Τελευταία μεν, αλλά όχι καταϊδρωμένη.
Το να πούμε ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε μια ακόμη πολιτική κίνηση χωρίς αρχές είναι το αυτονόητο. Σημασία έχει τι υποκρύπτει αυτή η πολιτική κίνηση, που από άποψη ψήφων δεν έχει και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Υποκρύπτει την κίνηση προς την κλασική σοσιαλδημοκρατία με παράλληλη περιθωριοποίηση των ευρωκομμουνιστικών, ρεβιζιονιστικών, τροτσκιστικών και μαοϊκών τάσεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που αποτελούσαν τους «χρήσιμους ηλίθιους».
Π.Γ.