Υπάρχουν επαναστατικά ιστορικά γεγονότα και προσωπικότητες που δε μπαίνουν με τίποτα στο μουσείο. Υπάρχουν άλλα που η κυρίαρχη τάξη καταφέρνει να τα βάλει στο μουσείο, να τα μετατρέψει σε στοιχείο ή σε παρακολούθημα της κυρίαρχης ιδεολογίας, με αφαιρέσεις και προσθήκες φυσικά. Δεν ισχυριζόμαστε, ότι τα πρώτα είναι πιο σημαντικά από τα δεύτερα. Δεν είναι στην πρόθεσή μας κανενός είδους αξιολόγηση. Αλλωστε, τα μεγάλα γεγονότα και οι εξέχουσες προσωπικότητες έχουν την αυθυπαρξία και την αυταξία τους και είναι λάθος να επισκοπούνται σε σύγκριση με άλλα.
Υπάρχει, όμως, ένα κρίσιμο θέμα το οποίο διαχωρίζει τα επαναστατικά γεγονότα σε αφομοιώσιμα και μη. Είναι το κατά πόσο έθεσαν σε άμεσο κίνδυνο την εξουσία της αστικής τάξης ή και την κατέλυσαν, έστω και πρόσκαιρα. Για παράδειγμα, στη χώρα μας αφομοιώθηκε γρήγορα η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η Αντίσταση στην περίοδο της Κατοχής, αφυδατωμένη από το κοινωνικό της περιεχόμενο, όχι όμως και η επανάσταση του 1946-49, η οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων αντιμετωπίζεται ως εμφύλιος πόλεμος, ως κάτι το εξ ορισμού ηθικά απορριπτέο.
Στη Γαλλία, ακόμα και σήμερα, οι τουριστικοί οδηγοί παρουσιάζουν την Κομμούνα ως «καταστροφή για το Παρίσι», ενώ ο Μάης του ‘68 (αφυδατωμένος από την ταξική του ουσία και φενακισμένος ώστε να εμφανίζεται ως μια εκδήλωση νεανικού ενθουσιασμού), «χωράει» μια χαρά στην κυρίαρχη ιδεολογία. Γι’ αυτό και υπήρξε μαζική αποδοκιμασία (ακόμα και από συντηρητικές φωνές) του αλαζόνα και υπερφίαλου Σαρκοζί, που δήλωσε πρόσφατα, ότι η Γαλλία κατατρύχεται από τις συνέπειες του Μάη και οφείλει να απαλλαγεί απ’ αυτές. Αν πάει κανείς σήμερα στο Παρίσι, θα διαπιστώσει ότι ο Μάης είναι trendy και τα 40χρονά του «τιμώνται» με άπειρες εκδηλώσεις, αρκετές από τις οποίες γίνονται στα πιο φημισμένα πολιτιστικά και πνευματικά κέντρα της γαλλικής μπουρζουαζίας.
Δεν έχουμε την πρόθεση (δε μπορούμε κιόλας) να αποθαρρύνουμε όσους ετοιμάζονται και στη χώρα μας να τιμήσουν το Μάη με μια σειρά εκδηλώσεων (πολιτικών κυρίως, αλλά και πολιτιστικών). Τόσο Πολυτεχνείο κάθε χρόνο, ε, ας πέσει και λίγος Μάης για αλλαγή. Αλλωστε, η επόμενη φορά θα είναι στα 50χρονα, ζωή να ‘χουμε. Αναρωτιόμαστε, όμως: τι δουλειά έχουν με το Μάη του ‘68 και τα μηνύματά του εκείνοι που ομνύουν στον αστικό κοινοβουλευτισμό και τον έχουν αναγάγει σε ύψιστη μορφή… αγώνα για την αλλαγή της κοινωνίας; Τι δουλειά έχουν με ένα εξεγερτικό γεγονός, κατεξοχήν βίαιο, εκείνοι που δε χάνουν ευκαιρία να ελεεινολογούν, να συκοφαντούν και να λασπώνουν κάθε μορφή αντισυστημικής βίας;
Το μόνο που τους συνδέει με το Μάη είναι ο επαναστατικός βερμπαλισμός. Με μια διαφορά, όμως. Ο βερμπαλισμός του Μάη ήταν το συμπλήρωμα των οδοφραγμάτων και των συγκρούσεων, ενώ ο δικός τους είναι σκέτος βερμπαλισμός. Καμιά σχέση, λοιπόν.
Ειλικρινά, προτιμούμε τον κυνικό Σαρκοζί και τον ξεσαλωμένο Κον Μπεντίτ από τους αριστερούληδες που ετοιμάζουν τιμές για το Μάη του ‘68. Εκείνοι τουλάχιστον δεν κρύβονται. Δηλώνουν εχθροί των μηνυμάτων του Μάη, ο καθένας από το μετερίζι του. Στέκονται απέναντι και μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Για να αντιμετωπίσεις, όμως, τους αριστερούληδες και τον αναμνησιακό τους οίστρο, είσαι υποχρεωμένος να βυθιστείς στο βούρκο της ακατάσχετης φλυαρίας τους, της κενής περιεχομένου ρητορικής, των φανταχτερών φράσεων και των περίτεχνων νεολογισμών, για να ανασύρεις διάφορες εκδοχές του σύγχρονου οπορτουνισμού, που αποτελεί ντροπή για την ιστορία όχι μόνο του Μάη του ‘68, αλλά όλων των επαναστατικών γεγονότων.
