Κραυγάζουν πολλοί και διάφοροι, από τον Τσίπρα και την Παπαρήγα μέχρι τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ: οι «γνωστοί άγνωστοι», είτε είναι προβοκάτορες της Αστυνομίας είτε ανεγκέφαλοι, έδωσαν το πρόσχημα στα ΜΑΤ να πνίξουν το Σύνταγμα στα χημικά και να μακελέψουν τους διαδηλωτές. Αυτά διαβάζουμε και ακούμε από το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης. Αυτό είναι το μέγα θέμα συζήτησης. Θέμα που τους βοηθάει να ξεφύγουν από κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν τις απόψεις τους και την τακτική τους.
Για να φανεί πόσο πρόστυχη και υποκριτική είναι αυτή η συζήτηση, ας κάνουμε μια υπόθεση (καθόλου εξωπραγματική). Ας υποθέσουμε ότι δεν γινόταν κανένα επεισόδιο εκείνη τη μέρα. Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Λίγες δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών, εμφανώς λιγότεροι από τις πρώτες εβδομάδες που σχηματίστηκε το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων» (καμιά σχέση, βέβαια, με τη λαοθάλασσα της Κυριακής 15 Μάη), θα παρέμεναν έξω από τη Βουλή για κάποιες ώρες, μουτζώνοντας, βρίζοντας, φωνάζοντας συνθήματα, τραγουδώντας και χορεύοντας. Η Βουλή, φυσικά, θα συνεδρίαζε κανονικότατα (όπως συνεδρίασε και τις προηγούμενες φορές) και θα ψήφιζε και το Μεσοπρόθεσμο και τον πρώτο εφαρμοστικό του νόμο.
Αμφιβάλλει κανείς, ότι αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα; Ισως τότε να φαινόταν καλύτερα το ναυάγιο των αυταπατών, με τις οποίες τόσος κόσμος βγήκε στις πλατείες μουτζώνοντας την κυβέρνηση και τις οποίες μπετονάρισαν τα αστικά ΜΜΕ και στη συνέχεια ανέλαβαν να μετατρέψουν σε ιδεολογία, δηλαδή σε ψευδή συνείδηση, όλοι εκείνοι που παριστάνουν τη λαϊκή συνέλευση. Ομως, ακόμη κι έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, με τον κόσμο που μπήκε στη σύγκρουση με την αστυνομία και με τους πολύ περισσότερους που τον στήριζαν, έδωσαν ένα γερό χαστούκι στους «ειρηνόφιλους».
Θα μπορούσαμε, χρησιμοποιώντας τη δική τους ευκολία, να μιλήσουμε και εμείς για ανεγκέφαλους. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να τους δώσουμε πιστοποιητικό πνευματικής απορίας. Δεν είναι ανεγκέφαλοι, είναι οπορτουνιστές του κερατά. Με υστεροβουλία σπεκουλάρισαν πάνω στις πιο καθυστερημένες, αλλά και αντιδραστικές πλευρές αυτού του κινήματος. Επαιξαν με τις πανηγυρτζίδικες πλευρές, αλλά και με άλλες, πιο επικίνδυνες. Εφτασαν στο σημείο να εκδίδουν φiρμάνια απαγόρευσης της πολιτικής ζύμωσης και να τραμπουκίσουν σε βάρος πολιτικών οργανώσεων, γεγονός πρωτοφανές στα χρονικά μετά την πτώση της χούντας, ενώ την ίδια στιγμή έκλειναν τα μάτια μπροστά στην οργανωμένη παρουσία νεοφασιστών.
Στο τέλος, βέβαια, δεν κρατήθηκαν. Σήκωσαν τα δικά τους κομματικά πανό και τα έστησαν στο Σύνταγμα. Μέσα ο αρχηγούλης, έξω αυτοί. Από κοντά και κάποιοι άλλοι που πίστεψαν ότι μπορούν να κάνουν τη δική τους πολιτική σπέκουλα. Ολοι μαζί δούλεψαν για το σύστημα. Οχι μόνο δεν έδωσαν αγωνιστική προοπτική σ’ αυτό το κίνημα, όχι μόνο δεν το προσπάθησαν, αλλά έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην υπάρξει πολιτική συζήτηση, ωρίμανση, συνειδητοποίηση. «Κουκιά» για τις επόμενες κάλπες έψαχναν. Γι’ αυτό ζητούν εναγωνίως να στηθούν από τώρα.
ΥΓ: Την Τετάρτη το πρωί, τα ΜΑΤ χτύπησαν με χημικά και γκλομπ τους λίγους ειρηνικούς διαδηλωτές που προσπάθησαν να αποκλείσουν την πρόσβαση προς τη Βουλή στο ύψος του Ευαγγελισμού και στο Καλλιμάρμαρο. Το ίδιο είχαν κάνει και την προηγούμενη φορά που είχε επιχειρηθεί το ίδιο. Οπως βλέπουμε, η Αστυνομία δεν χρειάζεται προσχήματα για να επέμβει.
Π.Γ.
