Πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίσει κανείς την περίπτωση του θανάτου του Νικόλα Καλίπαρι, του αξιωματικού των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών που σκοτώθηκε στη διάρκεια της μεταφοράς της πρώην ομήρου Τζουλιάνα Σγκρένα; Κατά τη δική μας γνώμη, καθόλου δύσκολο. Αρκούν τα διδάγματα της Ιστορίας και μερικές απλές σκέψεις.
Ο πράκτορας σκοτώθηκε στη διάρκεια μιας αποστολής. Θα μπορούσε αυτή να είναι μια οποιαδήποτε άλλη αποστολή.
Π.χ. το χτύπημα μιας ιρακινής αντιστασιακής οργάνωσης ή η σύλληψη κάποιων ανταρτών πόλης στην Ιταλία. Δεκάδες πράκτορες και ασφαλίτες έχουν σκοτωθεί στην Ιταλία σε τέτοιες αποστολές, ειδικά στη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων». Ο κίνδυνος θανάτου είναι μέρος της δουλειάς τους, αφού παίρνουν μέρος σε τέτοιες επιχειρήσεις. Γι’ αυτό και πληρώνονται αδρά και όχι με μισθούς πείνας. Ασε που οι κυβερνήσεις κάνουν τα στραβά μάτια σε «άλλου τύπου» δραστηριότητές τους, με τις οποίες «συμπληρώνουν» το εισόδημά τους.
Π.χ. το χτύπημα μιας ιρακινής αντιστασιακής οργάνωσης ή η σύλληψη κάποιων ανταρτών πόλης στην Ιταλία. Δεκάδες πράκτορες και ασφαλίτες έχουν σκοτωθεί στην Ιταλία σε τέτοιες αποστολές, ειδικά στη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων». Ο κίνδυνος θανάτου είναι μέρος της δουλειάς τους, αφού παίρνουν μέρος σε τέτοιες επιχειρήσεις. Γι’ αυτό και πληρώνονται αδρά και όχι με μισθούς πείνας. Ασε που οι κυβερνήσεις κάνουν τα στραβά μάτια σε «άλλου τύπου» δραστηριότητές τους, με τις οποίες «συμπληρώνουν» το εισόδημά τους.
Αυτή τη φορά η αποστολή του Καλίπαρι ήταν να διαπραγματευθεί, να πληρώσει τα λύτρα και να φέρει πίσω στην Ιταλία τη Σγκρένα. Το γεγονός ότι η Σγκρένα ήταν δημοσιογράφος μιας οιονεί ακροαριστερής εφημερίδας δεν σήμαινε τίποτα για τον Καλίπαρι. Δεν πήρε αυτός την πολιτική απόφαση. Η δουλειά του δεν ήταν να παίρνει πολιτικές αποφάσεις. Αυτός εκτελούσε εντολές, όπως πάντα. Busines as usual, που λένε οι Αμερικάνοι. Την πολιτική απόφαση πήρε η κυβέρνηση του δεξιού Μπερλουσκόνι, που ήθελε ένα καλό προπαγανδιστικό όπλο ενόψει των προσεχών εκλογών, στις οποίες κινδυνεύει να χάσει από τον ανανεωμένο συνασπισμό της «Ελιάς».
Ο θάνατος του Καλίπαρι ήταν για την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι θείο δώρο. Γιατί της επέτρεψε να πετύχει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Να φέρει τη Σγκρένα πίσω στην Ιταλία και να περάσει από πολιτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ τη συμμετοχή της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ, μετατρέποντας σε ήρωα έναν από τους πράκτορες που στήριζαν αυτή την κατοχή.
Οι νεκροί πράκτορες της Νασιρίγια, που τους χτύπησε η ιρακινή αντίσταση, έχουν τώρα ξεχαστεί. Στη θέση τους υπάρχει ένας εθνικός ήρωας, ο Καλίπαρι, βαφτισμένος «δικό μας παιδί» από ένα μεγάλο κομμάτι της ιταλικής Αριστεράς και μάλιστα και από δυνάμεις εκτός «Ελιάς». «Ο Νικόλα είναι ένας δικός μας που έδωσε την καρδιά του», δήλωσε ο διευθυντής της «Μανιφέστο», Γκαμπριέλε Πόλο, ενώ η εφημερίδα κυκλοφόρησε με πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο «Ενας φίλος μας» και με ευχαριστήριο των συντακτών της προς το κράτος και τις μυστικές υπηρεσίες! «Εμείς ήμασταν συνηθισμένοι να θεωρούμε τους μυστικούς πράκτορες ύποπτα πρόσωπα ή εχθρούς. Τώρα, όμως, μάθαμε ότι ακόμη και στις μυστικές υπηρεσίες υπάρχουν αξιόλογα και έντιμα άνθρωπα», έγραψε η «Λιμπερατσιόνε», επίσημο όργανο της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης!
Για μια ακόμα φορά η ηθικολογία γίνεται ιδεολογικό περίβλημα για μια επιχείρηση πολιτικής απάτης μιας εξωνημένης, συμβιβασμένης, επονείδιστης Αριστεράς, που παριστάνει τάχα τη «μπερδεμένη», για να μπλέξει τον κόσμο στα δίχτυα της πιο ποταπής πολιτικής. Μιας πολιτικής εν τέλει σοσιαλ-ιμπεριαλιστικής.
Π.Γ.
