Ο τίτλος στο ολοσέλιδο θέμα της φυλλάδας του Μαρινάκη ήταν γκραν γκινιόλ: «Τρίζουν τα θεμέλια του Ασφαλιστικού». «Ολως τυχαίως», το θέμα δημοσιεύτηκε την επαύριο του συνέδριου της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιριών, στο οποίο Μητσοτάκης και Στουρνάρας παρουσίασαν το όραμά τους για το τριφασικό ασφαλιστικό σύστημα (ναι, τύπου Πινοσέτ), με ενεργή εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα και στην υποχρεωτική ασφάλιση.
Οι συγγραφείς είχαν τη στάμπα του… ανεξάρτητου από πολιτικές επιρροές επιστήμονα. Ο ένας υπεύθυνος χρηματοοικονομικών μελετών του ΙΟΒΕ (του ινστιτούτου του ΣΕΒ), ο άλλος οικονομικός αναλυτής. Η ανεξαρτησία τους είναι τόσο… ξέχειλη, ώστε δηλώνεται από αποφθέγματα όπως: «Γενναιόδωρη σύνταξη σημαίνει επιδοτούμενη σύνταξη». «Σ' έναν κόσμο που γερνάει το διανεμητικό σύστημα είναι άδικο για τις επόμενες γενιές». «Με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα ενθαρρύνονται η εθνική αποταμίευση και οι επενδύσεις που έχουν ισχυρό αναπτυξιακό πρόσημο»! Τα ίδια είχαν πει ο Μητσοτάκης και ο Στουρνάρας, για τέτοια επιστημονική ανεξαρτησία μιλάμε.
Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο στην «ανάλυση» των «ενσωματωμένων» οικονομολόγων. Αναμασούν σοφίσματα που κυκλοφορούν στην Ευρώπη τις τελευταίες τρεις δεκαετίες (τουλάχιστον). Κεντρική θέση σ' αυτά τα σοφίσματα κατέχει η περιβόητη «γήρανση του πληθυσμού». Δηλαδή, το γεγονός ότι αυξάνεται σχετικά ο αριθμός των συνταξιούχων, λόγω παράτασης του προσδόκιμου επιβίωσης («ζούνε πολύ», όπως έλεγε παλαιότερα ο Λοβέρδος).
Αυτή είναι η σκοπιά της κεφαλαιοκρατίας. Που αντιμετωπίζει τους εργάτες σαν… λογιστικό μέγεθος, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι εργάτες είναι οι αποκλειστικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου και η διεκδίκηση απ' αυτούς μιας αξιοπρεπούς σύνταξης (πέρα από ασφαλιστικές ή δημοσιονομικές προσεγγίσεις) δεν είναι διεκδίκηση επιδότησης, αλλά διεκδίκηση δικαιώματος. Οι εργάτες δικαιούνται αξιοπρεπή (δηλαδή ικανή να καλύπτει τις ανάγκες τους) σύνταξη, την οποία οφείλουν να χρηματοδοτούν οι καπιταλιστές και το κράτος τους (του οποίου οι εργάτες αποτελούν τα φορολογικά υποζύγια). Αυτή είναι η ταξική προσέγγιση.
Ομως, ακόμα και στο πλαίσιο της δικής τους, αστικής προσέγγισης, οι «ενσωματωμένοι» οικονομολόγοι αναγκάζονται να προβούν σε κραυγαλέες λαθροχειρίες, προκειμένου να στηρίξουν τις κοινωνικά ανατριχιαστικές προτάσεις τους.
«Το 1950 το διανεμητικό σύστημα ήταν απολύτως λειτουργικό χάρη στην ευνοϊκή αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων (νέων – ηλικιωμένων)», γράφουν. Ομως, «το 2060 είμαστε στο άλλο άκρο. Λόγω της αντεστραμμένης ηλικιακής πυραμίδας, το ποσό που συγκεντρώνεται από τις εισφορές των εργαζομένων δεν επαρκεί για να πληρωθούν οι ανταποδοτικές συντάξεις των πολυάριθμων πια συνταξιούχων»!
Λαθροχειρία πρώτη: στην «οθόνη» υπάρχουν μόνο εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Δεν υπάρχει η ανεργία, η υποαπασχόληση, η μαύρη εργασία και κυρίως η προκλητική εισφοροκλοπή των καπιταλιστών (έχουν ξεπεράσει τα 30 δισ. τα φέσια τους), που μειώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές.
Λαθροχειρία δεύτερη: παραδέχονται μεν ότι το 1950 υπήρχαν πολλοί εργαζόμενοι (άρα πολλές εισφορές) και λίγοι συνταξιούχοι (άρα λίγες δαπάνες), δεν μας λένε όμως τι έγινε η αποταμίευση του συστήματος, τα αποθεματικά που δημιουργούνταν επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.
Ξέρουμε, φυσικά, ότι τα αποθεματικά κατακλάπηκαν, δόθηκαν ως δανεικά κι αγύριστα στους καπιταλιστές για… αναπτυξιακούς σκοπούς. Και ουδέποτε επιστράφηκαν στα ασφαλιστικά ταμεία. Διαγράφηκαν όπως διαγράφει κανείς ένα ορθογραφικό λάθος.
Αυτοί που μας χρωστούσαν μας γυρεύουν και το βόδι, λέει μια λαϊκή παροιμία. Ισχύει διαχρονικά για το Ασφαλιστικό και τις συνεχείς αντεργατικές ανατροπές.
Π.Γ.
