Στα αστικά ΜΜΕ εργάζονται έξυπνοι άνθρωποι. Πέραν των άλλων ικανοτήτων τους, μπορούν γενικά να «μυρίζονται» πότε ένα κίνημα είναι ακίνδυνο για το σύστημα και να σπεύδουν να το αγκαλιάσουν και να το στηρίξουν, ώστε να λειτουργήσει εκτονωτικά. Θυμηθείτε τη στήριξη που πρόσφεραν στο λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων» το περασμένο καλοκαίρι.
Το ίδιο έκαναν και τώρα με το κίνημα «είμαστε όλοι Ελληνες», που οργάνωσε δημόσιες διαμαρτυρίες έξω από ελληνικές πρεσβείες και προξενεία σε μια σειρά χώρες. Δεν έχει σημασία που ο κόσμος που μαζεύτηκε είναι λιγοστός (πλην του Παρισιού, όπου ήταν σχετικά περισσότερος). Σημασία έχει τι εκπέμπει αυτό το κίνημα (καταχρηστικά το ονομάζουμε κίνημα).
Οι «Ελληνες» γι’ αυτούς δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα υπό εξαφάνιση είδη που κατά καιρούς υπερασπίζονται. Κάτι σαν την καρέτα-καρέτα. Γι’ αυτό και στα ελληνικά και τα διεθνή ΜΜΕ επιλέχτηκε να εμφανιστούν φωτογραφίες με καρδούλες, σαν τουριστική διαφήμιση. Μικροαστοί διανοούμενοι βγήκαν στο δρόμο για μια μόνο μέρα, έκαναν το ανθρωπιστικό τους καθήκον και ξαναγύρισαν στις δουλειές τους. Ισως κάποια άλλη φορά να ξαναβγούν στο δρόμο, να κάνουν άλλη μια κυριλέ διαμαρτυρία. Δε θα πουν όχι. Δεν κοστίζει τίποτα, άλλωστε. Αντίθετα, φέρνει και πολιτικά κέρδη, αν σκεφτούμε ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς συνδέονται με τα διάφορα κόμματα και οργανώσεις της καθεστωτικής αριστεράς στις ευρωπαϊκές χώρες.
Κάποιοι, αδίστακτοι όπως πάντα στην προπαγάνδα, διέπραξαν την ιεροσυλία να συγκρίνουν αυτό το παρδαλό κίνημα με το κίνημα του φιλελληνισμού, που σάρωσε Ευρώπη και Αμερική την περίοδο της ελληνικής εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης. Το φιλελληνικό κίνημα, όμως, ήταν ένα αστικό-αντιφεουδαλικό επαναστατικό κίνημα που στήριζε με διάφορα μέσα μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση. Αρκετοί από τους φιλέλληνες ήρθαν στην Ελλάδα και πολέμησαν μαζί με τους επαναστάτες και κάποιοι έπεσαν ηρωικά στα πεδία των μαχών. Τι σχέση μπορεί να ‘χει εκείνο το κίνημα με τις ειρηνικές περατζάδες χαρούμενων ανθρώπων έξω από τις ελληνικές πρεσβείες;
Υπάρχουν, βέβαια, και οι «πραγματιστές» που ρωτάνε, δήθεν αφελώς: και τι μας πειράζει αυτό το κίνημα; Από το τίποτα δεν είναι προτιμότερο να εκφράζουν κάποιοι την αλληλεγγύη τους, έστω και με καρδούλες και I love Greece»; O βολικός οπορτουνισμός που υπαγορεύει την αποδοχή των πάντων, ανεξάρτητα από το τι εκπέμπουν και πώς χρησιμοποιούνται. Ο βολικός οπορτουνισμός που απορρίπτει την υποχρέωση να υποβάλλονται τα πάντα σε κριτική από ταξική σκοπιά.
Μ’ αυτή τη λογική, θα έπρεπε ν’ αποδεχτούμε και την καμπάνια «Give Greece a chance» (δώστε στην Ελλάδα μια ευκαιρία), που αναπτύχθηκε στον ευρωπαϊκό Τύπο και το διαδίκτυο, πληρωμένη αδρά από έλληνες καπιταλιστές (δύο εκατομμύρια ευρώ είναι το κόστος της!).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειαζόμαστε διεθνή αλληλεγγύη. Αυτή η αλληλεγγύη θα πάρει άλλα χαρακτηριστικά και θα έχει άλλα υποκείμενα, όταν το κίνημα στην Ελλάδα «σταθεροποιήσει» τις παρεμβάσεις του και πάρει το χαρακτήρα που απαιτούν οι περιστάσεις: εξεγερτικό, βίαιο, σε απευθείας αντιπαράθεση με την αστική τάξη και το κράτος της. Τότε θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι όχι μόνο εσωτερικά (όπως έγινε την «καυτή» βραδιά της 12ης Φλεβάρη), αλλά και διεθνώς, παντού όπου αναπτύσσεται αυτή η καρικα- τούρα αλληλεγγύης. Μέχρι τότε, θέλουμε δε θέλουμε, θα τρώμε στη μάπα τις καρδούλες και τις κόκκινες κορδελίτσες των μικροαστών.
Π.Γ.