Πριν από ένα μήνα, με μια δικτατορική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, η κυβέρνηση απέλυσε 2.656 εργαζόμενους της ΕΡΤ.
Τώρα, με ένα δημοκρατικότατο νομοσχέδιο, που θα συζητηθεί και θα ψηφιστεί στη Βουλή, βάζει στο δρόμο της απόλυσης (διαθεσιμότητα που πλέον έγινε 8μηνη από 12μηνη) 12.500 εργαζόμενους στο δημόσιο. Αλλοι τόσοι θα μπουν στα τέλη του χρόνου, ούτως ώστε μέχρι το τέλος του 2014 να έχουν απολυθεί σίγουρα 15.000 εργαζόμενοι.
Μ’ άλλα λόγια, σε ένα εξάμηνο από τώρα θα έχουν μπει σε διαθεσιμότητα 50.000 εργαζόμενοι, εισπράττοντας μόνο τα τρία τέταρτα του ισχνού μισθού τους, ενώ σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο το ένα τρίτο απ’ αυτούς θα χάσει και τον γλίσχρο μισθό της διαθεσιμότητας, περνώντας στην ανεργία.
Μπορούμε να καταλάβουμε όλοι πολύ καλά πλέον, ότι το μείζον δεν είναι η διαδικασία, αλλά το περιεχόμενό της. Οπως στην περίπτωση της ΕΡΤ το μείζον δεν ήταν το «μαύρο» αλλά οι 2.656 απολύσεις, έτσι και στην περίπτωση των νέων απολύσεων το μείζον δεν είναι η τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία αλλά οι εφιαλτικές μαζικές απολύσεις, που μας επαναφέρουν πολλές δεκαετίες πίσω. Στην εποχή που η σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος έπαιρνε το όνομά της από το ομαδικό κλάμα των δημόσιων υπάλληλων που απολύονταν κάθε που άλλαζε η κυβέρνηση.
Αυτό που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις από την εποχή του πρώτου Μνημόνιου είναι μια παραλλαγή του blitz krieg, του αστραπιαίου πολέμου με τον οποίο οι ναζί κατάπιναν χωρίς αντίσταση ή μετά από οριακή, συμβολικού χαρακτήρα αντίσταση τα ευρωπαϊκά κράτη.
Αυτή η τακτική γνώρισε την ήττα, που γύρισε ολόκληρη τη ροή του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, στα εδάφη της Σοβιετικής Ενωσης. Οι πρώτες επιτυχίες και η προέλαση μέχρι τα προάστια της Μόσχας φούσκωσαν τα μυαλά των γερμανών στρατηγών και του φύρερ τους. Ομως, ήταν η ηθικοπολιτική ενότητα του σοβιετικού λαού, η συσπείρωσή του γύρω από μια άξια επαναστατική πολιτική ηγεσία, ο ηρωισμός των μαχητών –τακτικού στρατού στα μέτωπα και παρτιζάνων στα κατακτημένα εδάφη– η δύναμη των μετόπισθεν, που καθόρισαν την έκβαση του πολέμου. Μια έκβαση που είναι γνωστή πλέον, καθώς σφραγίστηκε από την ανάρτηση της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στο θόλο του Ράιχσταγκ.
Τηρουμένων των αναλογιών, αυτή η τακτική μπορεί να οδηγήσει το εργατικό κίνημα στη νίκη. Αντίσταση με όλα τα μέσα στα κύματα του αστραπιαίου πολέμου που εξαπολύουν οι κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις, παραμέρισμα των ξεπουλημένων αστογραφειοκρατικών ηγεσιών και των πολιτικών σπεκουλάντηδων, οργάνωση σε βάθος και με προοπτική, πίστη στην τελική νίκη παρ’ όλες τις επιμέρους ήττες, αυτά τα στοιχεία πρέπει να χαρακτηρίσουν και τις σημερινές μάχες και αυτές που αναπόφευκτα θα έρθουν.