Το 2006 και το 2007, δύο ισχυρά και μακρόχρονα κινήματα καταλήψεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, διαδηλώσεων και συγκρούσεων στους δρόμους, στιγμάτισαν ανεξίτηλα την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή. Μπορεί αυτά τα κινήματα να μην κατάφεραν να αποτρέψουν την ψήφιση του νόμου-πλαίσιο της Γιαννάκου, κατάφεραν όμως κάτι πολύ σημαντικό: απέτρεψαν την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Το ΠΑΣΟΚ, φοβούμενο τον αγώνα της φοιτητικής νεολαίας, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια από την επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος και έτσι το άρθρο 16 παρέμεινε αλώβητο, μολονότι η ταύτιση των δυο κομμάτων ήταν δεδομένη.
Τρία χρόνια από τότε, το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται με άλλο τρόπο στο ίδιο θέμα. Παπανδρέου και Διαμαντοπούλου κάλεσαν τους πρυτάνεις στους Δελφούς και τους ανακοίνωσαν το σχέδιό τους για τη μετατροπή των πανεπιστημίων σε παραρτήματα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, για διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (αναλυτικά γράφουμε στις σελίδες 8-9). Ταυτόχρονα, έθεσαν ως χρονικό ορίζοντα υλοποίησης της νέας μεταρρύθμισης το τρίμηνο, διάστημα μέσα στο οποίο φιλοδοξούν να διεξάγουν μια ακόμη φάρσα «κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου».
Σημαντικό μέρος των φοιτητών που σήκωσαν στις πλάτες τους τους αγώνες του 2006 και του 2007 είναι ακόμη στα πανεπιστήμια. Στα χρόνια που πέρασαν από τότε προστέθηκαν γενιές που δεν έχουν την πείρα κάποιου σημαντικού αγώνα, έχουν όμως τη γνώση για όλα τα επίδικα ζητήματα, στα οποία η σημερινή κυβέρνηση επιδιώκει να δώσει την τελική λύση.
Για όλον αυτόν τον φοιτητόκοσμο έφτασε η ώρα της ευθύνης. Στις πλάτες των σημερινών φοιτητριών και φοιτητών πέφτει το ιστορικό καθήκον να αποτρέψουν τη νέα επίθεση. Να δώσουν στην κυβέρνηση Παπανδρέου και στην ελληνική μπουρζουαζία, που έχει στήσει τρελό πανηγύρι, μια σκληρή απάντηση. Να υπερασπιστεί τα κεκτημένα, να ανατρέψει όσα αντιδραστικά θεσμοθετήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, να ζωντανέψει και πάλι το όραμα μιας παιδείας δωρεάν και για όλους.
Η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι άσχετη από τη γενικότερη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και το λαό, με το πολύχρονο «γυψάρισμα» υπό τις οδηγίες της τρόικας του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου. Οταν έλεγαν ότι «η κρίση είναι ταυτόχρονα και ευκαιρία», εννοούσαν ότι θα επιδιώξουν ν’ ανοίξουν όλα τα μέτωπα και να πετύχουν παντού την τελική λύση, ποντάροντας στον τρόμο που προκαλεί η κρίση και η βιαιότητα της επίθεσής τους.
Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να τους διαψεύσει. Αναβιώνοντας τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του. Τον αγώνα ενάντια στη χούντα, την κατάργηση του νόμου 815, τα πιο πρόσφατα κινήματα των καταλήψεων. Αν τραβήξουν μπροστά οι φοιτητές, μαχητικά και συγκρουσιακά, θα δώσουν –εκτός των άλλων– και ένα παράδειγμα.