Καθώς το ισχυρό σοκ της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει παρέλθει και οι απαραίτητες κρατικομονοπωλιακές διευθετήσεις έχουν δρομολογηθεί (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κρίση αποτελεί παρελθόν), η αστική τάξη στρέφει την προσοχή της σ’ αυτό που οι οικονομολόγοι της ονομάζουν «ύφεση» ή «κρίση στην πραγματική οικονομία». Σ’ αυτό που έρχεται, δηλαδή, το οποίο θα είναι πιο καταστροφικό, αφού η χρηματοπιστωτική κρίση είναι ένα από τα αποτελέσματα και όχι η ουσία της γενικευμένης κρίσης του συστήματος.
«Δεν συζητούμε ούτε για αναστολή ούτε για κατάργηση ούτε για αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας», ανακοίνωσε στις Βρυξέλλες ο Γ. Αλογοσκούφης, παρουσιάζοντας τις αποφάσεις του Ecofin και του Eurogroup, που συνεδρίασαν την περασμένη Τρίτη. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να απομακρυνθούμε από τη δημοσιονομική πειθαρχία», συμπλήρωσε ο υπουργός αναφερόμενος στην ελληνική στρατηγική μπροστά στην κρίση. Και για να μη μείνει μόνο στο ρόλο του «κακού», πέταξε και μερικά καταπραϋντικά: «Η κυβέρνηση θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για την προστασία των οικονομικά αδύνατων από τις επιπτώσεις της κρίσης». Αλλοι συνάδελφοί του, που έχουν αναλάβει το ρόλο του «καλού», όπως ο Παυλόπουλος, ο Μεϊμαράκης, ο Σουφλιάς. Αυτοί παρουσιάζουν το ποτήρι μισογεμάτο, ενώ ο Αλογοσκούφης μισοάδειο.
Τα πράγματα είναι καθαρά. Οι κυβερνήσεις ενεργοποιούνται για να διαχειριστούν την κρίση (που είναι βαθιά και θα είναι παρατεταμένη) προς όφελος του κεφάλαιου. Γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτή η διαχείριση δε μπορεί να γίνει χωρίς να κληθεί ο κόσμος της δουλειάς να καταβάλει ένα τεράστιο τίμημα. Να υποστεί μια νέα φτώχεια. Τμήματά του να φτάσουν στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης. Δεν γίνεται αλλιώς. Το κεφάλαιο που θα καταστραφεί μπορεί να αναπληρωθεί μόνο με αύξηση της εκμετάλλευσης.
Οι κυβερνήσεις γνωρίζουν επίσης πολύ καλά πως δεν καλούνται να διαχειριστούν αριθμούς αλλά ανθρώπους. Ανθρώπους που μπορεί να ξεπεράσουν τα όρια της υποταγής και της νομιμοφροσύνης, όπως έχει γίνει πολλές φορές στην Ιστορία, σε περιστάσεις σαν τις σημερινές. Γι’ αυτό και η διαχείριση της κρίσης περιλαμβάνει και κάποια ψίχουλα. Κάποια κοινωνικά αναλγητικά, σε οριακές περιπτώσεις. Τίποτα πέραν αυτών.
Για τον κόσμο της δουλειάς, για την εργατική τάξη πρωτίστως, το κρίσιμο ερώτημα είναι ένα: θα αρκεστεί στα κοινωνικά αναλγητικά ή θα διεκδικήσει αυτά που δικαιούται; Η κρίση εμφανίζει μπροστά μας γυμνή την πραγματικότητα. Ενας τεράστιος κοινωνικός πλούτος συσσωρεύεται και το σύστημα, για να αντιμετωπίσει τις αγιάτρευτες πληγές του, καταστρέφει κομμάτια του. ‘Η θα αρκεστούμε στα ψίχουλα που θα μας πετάξουν ή θα διεκδικήσουμε τον πλούτο που με τη δουλειά μας δημιουργήθηκε.