Ο μυθικός Σίσυφος ήταν καταδικασμένος από τους θεούς να κουβαλά ένα βράχο προς την κορυφή ενός βουνού. Οταν έφτανε στην κορυφή, ο βράχος ξανακυλούσε στη ρίζα κι ο Σίσυφος έπρεπε να τον ξανακουβαλήσει στην κορυφή, καταδικασμένος για πάντα σ’ αυτό το μαρτύριο.
Μόνο με σύγχρονο Σίσυφο μπορεί να παρομοιαστεί ο ελληνικός λαός. Υποβάλλεται –παρά τη θέλησή του– σ’ ένα αβάσταχτο μαρτύριο κι όταν –σύμφωνα με τις υποσχέσεις των αρχόντων– νομίζει πως έφτασε στην κορυφή, το μαρτύριο ξεκινά από την αρχή.
Ο μυθικός Σίσυφος ήταν πονηρός, εκμεταλλευτής, δόλιος, ένα κάθαρμα ολκής, γι’ αυτό και τιμωρήθηκε από τους θεούς. Ο σύγχρονος Σίσυφος κανένα απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχει. Τα φερέφωνα των σύγχρονων θεών του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου προσπαθούν να τον πείσουν ότι αξίζει την τιμωρία, επειδή «ζούσαμε σε επίπλαστη ευημερία», επειδή «όλοι μαζί τα φάγαμε», επειδή «καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε».
Η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν τον πείθουν. Ομως, όσο ο σύγχρονος Σίσυφος αποδέχεται το μαρτύριο, όσο χύνει ποτάμια ιδρώτα κυλώντας το βράχο προς την κορυφή, μόνο βαρυγκομώντας και διαμαρτυρόμενος, ένα βήμα πριν την αποδοχή της μοίρας του, το μαρτύριο δεν τελειώνει. Και οι ψεύτικες υποσχέσεις δεν λειτουργούν πλέον ως καταπραϋντικά. Γιατί ο σύγχρονος Σίσυφος γνωρίζει ότι, όπως ακριβώς από το Μνημόνιο-1 φτάσαμε στο Μνημόνιο-2, με τον ίδιο τρόπο θα φτάσουμε στο Μνημόνιο-3, 4 και πάει λέγοντας, χωρίς να ξέρουμε σε ποιον αριθμό θα σταματήσουμε.
Επειδή δεν ζούμε στην εποχή της μυθολογίας και της «αναπόδραστης μοίρας» των ανθρώπων, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως κανένας σωτήρας δεν πρόκειται να μας σώσει από το μαρτύριο. Να συνειδητοποιήσουμε ότι τα αίτια του μαρτύριου βρίσκονται στον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και όχι στη μια ή την άλλη κυβέρνηση. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας έχουν φτιαχτεί για να κάνουν το μαρτύριο διαρκές και δεν περιέχουν καμιά δυνατότητα τερματισμού του.
Για να γλιτώσει από το μαρτύριο ο σύγχρονος Σίσυφος, διαψεύδοντας τον αρχαίο μύθο, πρέπει να σπάσει τις αλυσίδες και να σκοτώσει τους σύγχρονους θεούς. Οχι απλά να τους εκθρονίσει από τον Ολυμπο των υπερκερδών πάνω στα οποία κάθονται, αλλά να κάνει κομμάτια και θρύψαλα τον ίδιο τον Ολυμπο.
Γι’ αυτό απαιτείται η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Γιατί για τα μεγάλα απελευθερωτικά εγχειρήματα δεν αρκούν άτακτα μπουλούκια εξαγριωμένων προλετάριων, αλλά απαιτείται ένας οργανωμένος «τακτικός στρατός» που ξέρει τι θέλει και πώς να το κατακτήσει.
