Στο δεύτερο μήνα βαδίζει ήδη το κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων και η κούραση, στην οποία ποντάρει η κυβέρνηση, δε λέει να εμφανιστεί. Το κίνημα έχει καταφέρει ήδη να «βάλει στο σακούλι του» το μπλοκάρισμα της αναθεώρησης του άρθρου 16 και ταυτόχρονα να καταστήσει την ίδια την αναθεωρητική διαδικασία ένα άταφο πτώμα. Και συνεχίζει…
Συνεχίζει δείχνοντας στην κυβέρνηση ότι θα καταστήσει άταφο πτώμα και το νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Η κυβέρνηση αντιδρά αμήχανα και σπασμωδικά. Κάνει πως δε βλέπει το κίνημα και είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για το ότι η εκπαιδευτική διαδικασία έχει παγώσει στο σύνολο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αφού περισσότερα από 300 τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ συνεχίζουν να τελούν υπό κατάληψη μπαίνοντας στο δεύτερο μήνα, χωρίς να διαφαίνεται ορίζοντας λήξης. Αυτοί που κόπτονται για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης αποδεικνύουν για μια φορά ακόμη ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι τα αντιδραστικά σχέδια της πλουτοκρατίας και ο δικός τους εξουσιαστικός τσαμπουκάς.
Με τους ΔΑΠίτες να μη τολμούν να πλησιάσουν στις σχολές και όπου τολμούν να τραμπουκίσουν να παίρνουν τις απαντήσεις που τους πρέπουν, με τις διάφορες πανεπιστημιακές κλίκες των «εκσυγχρονιστών» απομονωμένες από τους ίδιους τους συναδέλφους τους, η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να καλεί πανεπιστημιακούς συνδικαλιστές «δι’ υπόθεσίν τους» στο εισαγγελικό γραφείο, για να τους ζητήσει να νουθετήσουν τους φοιτητές. Ομως, η ΠΟΣΔΕΠ δεν εκφράζει παρά τη συντηρητική και μειοψηφική μερίδα του σημερινού κινήματος. Οι φοιτητές έχουν τα δικά τους όργανα, τις γενικές συνελεύσεις και τις επιτροπές κατάληψης και δεν αποδέχονται νουθεσίες «μπαμπάδων», ακόμα και αν αυτοί αποτολμούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο.
Από την άλλη, η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει την ανοιχτή καταστολή σε όσο γίνεται πιο χαμηλό επίπεδο, επειδή φοβάται πως ένα γενικευμένο χτύπημα μιας διαδήλωσης, όπως έκανε δυο φορές τον περασμένο Ιούνη, θα κάνει την οργή να ξεχειλίσει και θα φουντώσει ακόμη πιο πολύ το κίνημα.
Αυτή τη στιγμή φαινομενικά υπάρχει μια ισορροπία. Ενα κίνημα που συνεχίζει, χωρίς να αναβαθμίζει τα δικά του μέσα πάλης, και μια κυβέρνηση που δήθεν σφυρίζει αδιάφορα, που δήθεν δεν ενοχλείται και που στην πραγματικότητα περιμένει να κουραστεί το κίνημα για να χτυπήσει με το νόμο-πλαίσιο. Δεν είναι τυχαίο που τα κυβερνητικά στελέχη αρνούνται πεισματικά να πουν πότε θα καταθέσουν στη Βουλή αυτό το νομοσχέδιο, ενώ στη Γιαννάκου έχει επιβληθεί «σιγή ασυρμάτου», γιατί με ό,τι λέει κάθε φορά προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά.
Η ερχόμενη Πέμπτη είναι μέρα πανελλαδικής, πανεκπαιδευτικής κινητοποίησης. Οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αναγκάστηκαν να κηρύξουν 24ωρη απεργία. Οι κορυφαίες οργανώσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ακόμη κωφεύουν, στηρίζοντας έτσι την κυβέρνηση. Ας κάνουμε την κυβέρνηση να θυμάται για χρόνια αυτή τη μέρα…