Πολλοί είναι που από την περασμένη Τρίτη προέβλεψαν την εκτόνωση. Η νεολαία τους διέψευσε. Ολόκληρη αυτή τη βδομάδα είχαμε καθημερινά επεισόδια στα πιο απίθανα σημεία της χώρας. Καθιστικές διαμαρτυρίες που εξελίσσονταν σε σύγκρουση με τους μπάτσους, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, αποκλεισμοί δρόμων. Αμφιβάλλουμε αν έστω και ένα σχολείο λειτούργησε. Οι μαθητές μαζεύονταν το πρωί, κανόνιζαν που θα πάνε και αναχωρούσαν. Οι πανεπιστημιακές σχολές έπαιρναν η μία μετά την άλλη αποφάσεις για κατάληψη, σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις, απομονώνοντας την πεμπτοφαλαγγίτικη ΠΚΣ/ΚΝΕ, που προσπάθησε να εφαρμόσει «λοκ-άουτ», ενεργώντας σαν μπάτσος του υπουργείου Παιδείας. Την Τετάρτη καταλήφθηκε το κτίριο της ΓΣΕΕ από νέους εργαζόμενους. Και την Πέμπτη ένα τεράστιο φοιτητικό και μαθητικό ποτάμι πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας και έδωσε ξανά τη μάχη ενάντια στις δυνάμεις καταστολής. Μόνο το δέντρο του Κακλαμάνη κατάφερε να τη γλιτώσει, γιατί στήθηκαν γύρω του διμοιρίες ΜΑΤάδων έτοιμες να υπερασπιστούν με κάθε μέσο το σύμβολο του αστικού ευδαιμονισμού.
Το κίνημα έχει ακόμη «καύσιμα». Αυτό απέδειξε η εβδομάδα που κλείνουμε σήμερα, δεύτερη από το φόνο του 15χρονου Αλέξη που άναψε το φυτίλι. Οι ελπίδες των δυνάμεων του συστήματος πλέον εναποτίθενται στο δεκαπενθήμερο των γιορτών που σχολεία και πανεπιστήμια θα είναι κλειστά. Εδώ θα είμαστε, όμως, και μετά τις γιορτές. Τα προβλήματα δεν τέλειωσαν, οι ένοχοι της δολοφονίας παραμένουν στα πόστα τους, κανένας δεν αισθάνεται δικαιωμένος. Γιατί, λοιπόν, να υποχωρήσει το κίνημα; Ειδικά οι φοιτητές βρίσκονταν και πριν τη δολοφονία σε κινητοποίηση για μια σειρά κρίσιμα θέματα (ΚΕΣ, νόμος-πλαίσιο, αξιολόγηση κ.ά.).
Ας μη μελλοντολογούμε, όμως, προσπαθώντας να μαντέψουμε πώς θα εξελιχτεί το κίνημα από τη νέα χρονιά. Σημασία έχει να αξιολογήσουμε αυτό το κίνημα, να αναδείξουμε τα δυνατά του σημεία, να το κάνουμε παράδειγμα για όλη την εργαζόμενη κοινωνία. Σε όλες τις εποχές η νεολαία δημιουργεί εκρηκτικά κινήματα. Οταν, όμως, η νεολαία ενώνεται με την εργατική τάξη, τότε το μίγμα γίνεται ακαταμάχητο.
Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο των ημερών. Να βγει η εργατική τάξη στο προσκήνιο. Οχι απλά να στηρίξει το κίνημα της νεολαίας, αλλά να μπει μπροστά για να του δώσει νέα ορμή. Να αναδείξει τις δικές της διεκδικήσεις, ενόψει μάλιστα και των καταστροφικών πληγμάτων που θα της επιφέρει η κρίση. Δεν παραβλέπουμε τις μεγάλες δυσκολίες των εργαζόμενων, την ανεργία, την υπερχρέωση, το πούλημα από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ομως, κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσει η αντεπίθεση. Ας αρχίσουμε να την προετοιμάζουμε.