Η στρατηγική του τρόμου είναι ευδιάκριτη και έχει πολλές πλευρές. Στηρίζεται δε από ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας, με κορονίδα του τα ΜΜΕ, που έχουν συγκεντρώσει τεράστια δύναμη επιρροής.
Οι υπαρκτές επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης στην εργαζόμενη κοινωνία μετατρέπονται σε τρομοκρατικό εργαλείο, με στόχο την υποταγή των εργαζόμενων, την αναζήτηση της ατομικής λύσης, την αποδοχή κάθε αντεργατικού μέτρου, είτε επιβάλλεται από την κυβέρνηση είτε από τους καπιταλιστές εργοδότες.
Παράλληλα, κατασκευάζονται ανύπαρκτοι κίνδυνοι, όπως η «τρομοκρατία» ή οι «κουκουλοφόροι», αναμιγνύονται με την υπαρκτή (αλλά τεχνητά διογκούμενη) κοινωνική παραβατικότητα, με στόχο τη διάσπαση της κοινωνικής συλλογικότητας, την επικράτηση του πιο κτηνώδους ατομικισμού και την αναγόρευση του αστικού κράτους σε προστάτη της κοινωνίας, σε μια περίοδο που αυτό απεκδύεται και τον ελάχιστο κοινωνικό του ρόλο και ενεργεί σαν στυγνός επιστάτης των καπιταλιστικών συμφερόντων.
Ολα τούτα συνιστούν όψεις του σύγχρονου φασισμού. Ενός φασισμού που δεν έχει ανάγκη από παραληρούντα πλήθη μελανοχιτώνων και τάγματα εφόδου, αλλά από ανθρώπους κλεισμένους στα σπίτια τους, με απαλλοτριωμένη την ίδια την ικανότητα κριτικής σκέψης και προπαντός με απαλλοτριωμένη τη συνείδηση της συλλογικότητας και της δυνατότητας της συλλογικής διεκδίκησης. Σήμερα δεν σε θέλουν στους δρόμους, χειροκροτητή των πολιτικών αρχηγών. Σήμερα σε θέλουν καθηλωμένο το πρωί και το απόγευμα στη δουλειά και το βράδυ στον καναπέ, να καταναλώνεις την προπαγάνδα που σερβίρεται από την τηλεόραση και να υποτάσσεσαι σε ό,τι έρχεται «από πάνω», με μοναδική δυνατότητα να ψηφίζεις μια φορά στα τόσα χρόνια ποιοι θα διαχειριστούν τη μιζέρια και την αθλιότητά σου.
Μακριά από μας κάθε αντίληψη λοιδορίας των εργαζόμενων που έχουν πέσει θύματα της στρατηγικής του τρόμου. Μπορούμε να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς που διαμόρφωσαν τέτοιες δυνατότητες για το σύστημα. Οι ευθύνες δεν βρίσκονται στον κάθε εργαζόμενο (μολονότι έχει και αυτός τις δικές του), αλλά σ’ ένα πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα που έχει φροντίσει μεθοδικά να απαξιώσει κάθε τι το συλλογικό, να καταστήσει αναποτελεσματικό κάθε αγώνα, να αναγορεύσει σε «άπαν» τις εκλογές. Η πλήρης ρήξη με τη λογική και τις πρακτικές αυτού του συστήματος είναι ο μόνος τρόπος για να ξανανθίσει το λουλούδι της συλλογικότητας και να ξαναγεμίσουν οι δρόμοι με αγωνιστές.