Πολιτικά μιλώντας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπέστη μια ταπεινωτική ήττα στη Λέσβο και τη Χίο. Εστειλε τα ΜΑΤ με τσαμπουκά κατακτητή που πάει να καταστείλει εξέγερση ραγιάδων και μετά από τρεις μέρες αναγκάστηκε να τα φορτώσει στα καράβια και να τα στείλει πίσω στην Αθήνα.
Οι δηλώσεις που με τρισάθλιο ύφος κάνει ο Πέτσας είναι πραγματικά για γέλια. Μάζεψαν τα ένστολα γουρούνια γιατί φοβήθηκαν ότι θα υποστούν τέτοιο εξευτελισμό που το τραύμα για το κύρος του αστικού κράτους θα είναι ανεπανόρθωτο. Οι εικόνες ΜΑΤάδων να ξεφτιλίζονται στα δωμάτια των ξενοδοχείων τους, άλλων να σπεύδουν να κλειστούν σε στρατόπεδα και να πολιορκούνται από οργισμένους διαδηλωτές και άλλων να βρίσκουν τα πράγματά τους καμένα, καθώς -την ώρα που αυτοί γυρνούσαν στα κατσάβραχα και έριχναν χημικά βάζοντας φωτιά στα πουρνάρια- άλλοι διαδηλωτές έμπαιναν στο ξενοδοχείο που διέμεναν, μάζευαν τις βαλίτσες με τις σωβρακοφανέλες των ΜΑΤάδων, τις στοίβαζαν στο προαύλιο και τις μετέτρεπαν σε αποκριάτικη «τζαμάλα», δεν περιποιούσαν τιμή σ' αυτό το επίλεκτο σώμα της κρατικής καταστολής, που έχει διακριθεί για την αγριότητά του, που έχει ανοίξει χιλιάδες κεφάλια, που έχει εκτονώσει τα πιο χαμερπή ένστικτα σε ανθρώπους τραυματισμένους και με τα χέρια δεμένα στην πλάτη.
Μπορούν να ειπωθούν πολλά, για την αδυναμία των ΜΑΤ να επιχειρήσουν σε ανοιχτούς χώρους, χωρίς ισχυρές εφεδρείες, με τα χημικά να καθίστανται αναποτελεσματικά κτλ. Δεν είναι αυτό το κύριο. Αν υπάρχει σχέδιο, μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά και στις πόλεις, παρά τον εξοπλισμό και την εκπαίδευσή τους στις οδομαχίες. Η Ιστορία έχει να μας προσφέρει παραδείγματα που έχουν νικηθεί από μαχητικούς διαδηλωτές επίλεκτα στρατιωτικά σώματα.
Μπορούμε να μιλήσουμε για τη μεγάλη μαζικότητα που είχαν οι κινητοποιήσεις στα δυο νησιά, καθώς έμειναν στη μπάντα όλα τα άλλα και κυριάρχησε το σύνθημα «έξω τα ΜΑΤ από το νησί».
Νομίζουμε, όμως, ότι η ειδοποιός διαφορά, εκείνο που πρέπει να εξάρουμε, ήταν η εκτεταμένη χρήση της λαϊκής αντιβίας. Αντί για διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεων (που είναι, βέβαια, απαραίτητες, αλλά δε φτάνουν, καθώς τα ΜΑΤ μπορούν και τις καταστέλλουν), αναπτύχθηκε ένα πολύμορφο κίνημα βίαιης αντιπαράθεσης με τις επίλεκτες δυνάμεις καταστολής.
Αντί για την πολυμορφία των συνθημάτων, είχαμε την πολυμορφία των βίαιων δράσεων, που σε ορισμένες περιπτώσεις εξελίχθηκαν με καταδρομικό τρόπο. Οι εκκλήσεις για «μη βία», στο βαθμό που ακούστηκαν, έπεσαν στο κενό. Ηταν τέτοια η αγανάκτηση που η χρήση αντιβίας ενάντια στις λεγεώνες που η κυβέρνηση έστειλε από την πρωτεύουσα, ήρθε ως το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.
Δεν είναι η πρώτη φορά, όμως είχαμε χρόνια να το δούμε. Και πρέπει να παραδειγματιστούμε απ' αυτό. Γιατί έχουμε αγώνες μπροστά μας. Σε πολλά μέτωπα. Κι είναι σίγουρο ότι κάθε φορά που ένας αγώνας θα βρίσκεται αντιμέτωπος με την κρατική καταστολή (την οποία μια δεξιά κυβέρνηση έχει πάντα «πρόχειρη» – δεν το πολυσκέπτεται), θα ακούγονται και πάλι τα «όχι πέτρες», «όχι φωτιές», «όχι ξύλα». Κάθε φορά που θα τ' ακούμε, λοιπόν, θα μπορούμε να τους θυμίζουμε τους Λέσβιους και τους Χιώτες, που μόνο με την πλατιά χρήση βίας κατάφεραν να διώξουν τα ΜΑΤ από τα νησιά τους.
Τελευταία Νέα :