Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Τι γυρεύει ο εργαζόμενος, ο νέος, ο συνταξιούχος, ο φτωχός αγρότης, ο κατεστραμμένος επαγγελματίας στο αυριανό πανηγύρι της εξουσίας;
Μέχρι πότε ακόμη οι ψευδαισθήσεις θα μας κρατούν δέσμιους μιας πρακτικής, μέσω της οποίας επικυρώνουμε μόνοι μας αυτούς που πρόκειται να μας στραγγαλίσουν τα στοιχειωδέστερα ανθρώπινα δικαιώματα; Μέχρι πότε θα νομιμοποιούμε την αναπαραγωγή ενός πολιτικού συστήματος απολύτως εχθρικού στην ίδια την υπόστασή μας; Μέχρι πότε θα αναζητούμε άλλοθι σε διαφορετικές επιλογές, που φαντάζουν εναλλακτικές, στην πραγματικότητα όμως αποτελούν το άλλοθι της εξουσίας;
ΑΠΕΧΟΥΜΕ, γιατί δεν επιλέγουμε ούτε αυτούς που θα εφαρμόσουν το Μνημόνιο ούτε αυτούς που στα μπαλκόνια παριστάνουν τους αντιμνημονιακούς, ενώ κλείνουν το μάτι στους επικυρίαρχους του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου («ό,τι έχει υπογραφεί, ό,τι εμείς χρωστάμε στους ξένους, αυτά ισχύουν 100%»).
ΑΠΕΧΟΥΜΕ, γιατί δεν δεχόμαστε να μας κοροϊδεύουν υποσχόμενοι διαφορετική πορεία, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι καμιά διαφορετική πορεία δεν μπορεί να προκύψει μέσα από τις κάλπες.
ΑΠΕΧΟΥΜΕ, γιατί κανένας διαφορετικός συσχετισμός δεν μπορεί να διαμορφωθεί μέσω της κάλπης, κανένα μήνυμα δεν μπορεί να σταλεί.
ΑΠΕΧΟΥΜΕ, γιατί δεν μπορούν να μας εκφράσουν εκείνοι που μετατρέπουν τους λαϊκούς αγώνες σε οχήματα ψηφοθηρίας, εκείνοι που επιλέγουν πάντοτε τη μικρότερη αντίσταση, εκείνοι που θεωρούν ιερή και απαραβίαστη την αστική νομιμότητα.
ΑΠΕΧΟΥΜΕ, γιατί ξέρουμε ότι η ψήφος μας δεν έχει καμιά αξία.
ΑΠΕΧΟΥΜΕ, συμβολίζοντας και μ’ αυτό τον τρόπο την απόφασιστικότητά μας να ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΜΕ σε άλλες διαδικασίες που μπορούν να εκφράσουν αυθεντικά τη θέλησή μας για απαλλαγή από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Μόνο μ’ αυτή τη συμμετοχή αποκτά νόημα η αποχή. Αλλιώς, θα ισοδυναμεί με φυγομαχία και ιδιώτευση.
Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον. Και ο εργαζόμενος δυο φορές. Ας αναζητήσουμε, λοιπόν, μια άλλη πολιτική, γειωμένη στις ανάγκες μας, προσανατολισμένη στην αλλαγή της κοινωνίας, στηριγμένη στις αρχές της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Ας αρχίζουμε να οικοδομούμε την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, βγαίνοντας από την παθητικότητα και την αγελαία κατάσταση. Στον οργανωμένο ταξικό αντίπαλο ας αντιπαρατάξουμε τη δική μας ταξική οργάνωση.
