Η νέα «μνημονιακή» κυβέρνηση σχηματίστηκε κιόλας. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, με 48,20% των έγκυρων ψηφοδελτίων (μετά από αποχή 37,5%) και 179 έδρες ανέλαβαν να συνεχίσουν την πολιτική διαχείρισης της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, με εργαλεία την «κινεζοποίηση» των εργαζόμενων, τη σκληρή δημοσιονομική λιτότητα που χτυπά πρωτίστως συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες και φορτώνει τις λαϊκές μάζες με αβάσταχτα χαράτσια διάφορων ειδών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βολεύτηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κηρύσσει στάση αγώνων και κριτική στήριξη της κυβέρνησης και περιμένει να έρθει η ώρα που η εξουσία θα πέσει στα χέρια του σαν ώριμο φρούτο.
Είναι εύλογο πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα αυτοί που κρέμασαν τις ελπίδες τους σε μια κυβερνητική αλλαγή, να αισθάνονται απογοητευμένοι. Αλλοι αισθάνονται απογοητευμένοι από τη συνολική δεξιά μετατόπιση του εκλογικού σώματος. Ομως, αυτή είναι η λογική των εκλογών. Αν μπορούσαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες, όπως ευφυέστατα είχε σημειώσει ο Ενγκελς.
Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι επί ένα δίμηνο είχαμε απλά ένα διάλειμμα στη «μνημονιακή» ρουτίνα. Ενα διάλειμμα που δεν άλλαξε σε τίποτα τη βάρβαρη καθημερινότητα της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της καπιταλιστικής ασυδοσίας και δε θα μπορούσε ν’ αλλάξει σε τίποτα τις προοπτικές, οι οποίες καθορίζονται από τον αυτόματο πιλότο του Μνημόνιου, της πολιτικής που επέβαλαν χέρι-χέρι η ντόπια αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές δανειστές.
Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να περιμένουμε αλλαγή πορείας μέσα από τους θεσμούς του αστικού συστήματος εξουσίας, αλλά πρέπει εμείς ν’ αλλάξουμε πορεία. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, όλοι όσοι έτρεξαν να ψηφίσουν βουτηγμένοι στις φοβίες ή τις αυταπάτες ή επέλεξαν να απόσχουν από τις εκλογές. Ολοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και τη φωτιά τη συντηρούν όλοι αυτοί στους οποίους εναποθέτουμε τις ελπίδες μας.
Αλλαγή πορείας, λοιπόν. Με δρομοδείκτη την ταξική πολιτική οργάνωση και όραμα-τελικό σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση. Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος προς όφελος των εργαζόμενων. Οσο το σύστημα πλήττεται από την κρίση του δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η παραμικρή ανακούφιση. Η «κινεζοποίηση» θ’ αποτελεί τον κανόνα.
Πρέπει ν’ αντισταθούμε. Για ν’ αντισταθούμε αποτελεσματικά, όμως, πρέπει να οργανωθούμε σε όλα τα επίπεδα. Πρωτίστως πολιτικά, κάτω από τη δική μας σημαία, με το δικό μας πρόγραμμα, με τη δική μας στρατηγική και τακτική.
