Υπέγραψε ο Σαμαράς, η συγκυβέρνηση Παπαδήμου ετοιμάζεται να εκταμιεύσει την έκτη δόση και οι τοκογλύφοι του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου ετοιμάζονται να εισπράξουν τις δικές τους δόσεις από τα ομόλογα που λήγουν μέχρι τα τέλη του χρόνου.
Παράλληλα, το πολιτικό σύστημα ετοιμάζεται να δώσει παράταση στη συγκυβέρνηση, όπως απαιτούν τα μεγάλα αφεντικά στο Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες. Κι όταν γίνουν εκλογές, όλοι εύχονται να μην κερδίσει κανένας την αυτοδυναμία, ώστε να ξαναβάλλουν τον Παπαδήμο και να συνεχίσουν τη συγκυβέρνηση.
Αλλωστε, με «καρμπόν» προγράμματα θα έχουν κατέβει στις εκλογές. Με το πρόγραμμα της 26ης Οκτώβρη και το νέο Μνημόνιο που θα έχουν στο μεταξύ συνυπογράψει. Ακόμη και οι πινελιές περί επανεξέτασης ορισμένων μέτρων, που προσπαθεί να βάλει στον καμβά σήμερα ο Σαμαράς, θα έχουν ξεθωριάσει εντελώς όταν έρθει η ώρα των εκλογών.
Οταν ολόκληρος αυτός ο φαιός συρφετός της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη) συγκεντρώσει πάνω από το μισό των εγκύρων ψηφοδελτίων, θα ‘χει να λέει πως ο λαός ενέκρινε τη μνημονιακή πολιτική, επομένως ουδείς νομιμοποιείται να αντιτίθεται σ’ αυτή.
Οι επιμέρους εκλογικοί συσχετισμοί μέσα στο μαύρο μέτωπο θα καθιερώσουν και τη μορφή της διακυβέρνησης: αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ ή (όπερ και το πιθανότερο) νέα συγκυβέρνηση; Οσο περισσότερο μείνει στην εξουσία ο Παπαδήμος τόσο πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα μετά για μια νέα συγκυβέρνηση. Στο μεταξύ θα έχουν αποκτήσει την «κουλτούρα συνεργασίας» που μέχρι τώρα τους έλειπε.
Μένουμε σκόπιμα μόνο στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, για να δείξουμε τα αδιέξοδα στα οποία οδηγούν τους εργαζόμενους όχι μόνο οι εταίροι της συγκυβέρνησης, αλλά και εκείνοι που φωνάζουν «μόνη λύση οι εκλογές».
Αδιέξοδα που πολλαπλασιάζονται από την τακτική στο κοινωνικό επίπεδο, όπου κυριαρχεί η πουλημένη στο κεφάλαιο συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που κρατάει στα χέρια της την πρωτοβουλία των κινήσεων και με εκτονωτικές κινήσεις καλλιεργεί την ηττοπάθεια και την απογοήτευση.
Για τους εργαζόμενους δυο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται. ‘Η θ’ ακολουθούν μοιραίοι κι άβουλοι τις αστικές δυνάμεις και τις συνδικαλιστικές τους συνιστώσες ή θα έρθουν σε ρήξη με το σύνολο της αστικής πολιτικής, ακολουθώντας το δρόμο της ταξικής ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης. Ενα δρόμο που περνά υποχρεωτικά από την πολιτική ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης, από την οικοδόμηση της δικής της πολιτικής οργάνωσης, του δικού της επιτελείου. Οχι πια αχθοφόροι της αστικής πολιτικής, όχι πια Σίσσυφοι της κοινωνίας.
