Είναι προφανές ότι αυτή η χώρα δεν έχει κανένα άλλο σοβαρό πρόβλημα εκτός από το ν’ ανακαλύψει ποιος παραποίησε την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ! Από το τελευταίο δεκαήμερο του Δεκέμβρη αυτό απασχολεί την επικαιρότητα. Και θα την απασχολεί για καιρό ακόμη, αφού στα τέλη της επόμενης εβδομάδας θα έχουμε την ψηφοφορία στη Βουλή για την ή τις παραπομπές και μετά τη λειτουργία της προανακριτικής επιτροπής, η οποία θα τροφοδοτεί με γαργαλιστικές λεπτομέρειες την καθημερινή επικαιρότητα. Ετσι ο Παπακωνσταντίνου, έτσι ο Διώτης, έτσι ο Βενιζέλος κτλ. κτλ.
Είναι φανερό ότι εξελίσσεται μια τεράστια εκστρατεία αποπροσανατολισμού. Και αν ακόμη δεν υπήρχε η ιστορία με τη λίστα και δεν υπήρχαν οι δεδομένες ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, για τις οποίες χρησιμοποιείται και η λιστομαχία, θα έπρεπε να την εφεύρουν.
Τα πραγματικά προβλήματα, βέβαια, είναι άλλα. Τώρα, μάλιστα, θα φανούν και οι επιπτώσεις από το τελευταίο πακέτο μέτρων, που ψηφίστηκε στις αρχές Νοέμβρη. Ακόμα και φυλακή να βάλουν τον Παπακωνσταντίνου, έναν ακόμη αποσυνάγωγο της αστικής πολιτικής, που πέρασε απ’ αυτήν σαν διάττων αστέρας για λίγα χρόνια, κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί.
Ούτε πιστεύει κανένας τις παπαριές του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη για την ανάπτυξη που οσονούπω θα ξεκινήσει. Αλλωστε, η μεγάλη μπαρούφα, για τα δισ. που θα ρεύσουν άφθονα για να πάρει μπροστά η οικονομία, διαψεύστηκε και κανείς δεν την πιστεύει σήμερα. Τα νέα δάνεια δίνονται για να αποπληρωθούν τα παλιά και για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, ενώ ελάχιστα είναι τα ποσά που περισσεύουν για να πληρώσει το δημόσιο αυτά που χρωστάει. Και δεν αναφερόμαστε μόνο σ’ αυτά που χρωστάει σε επιχειρήσεις, αλλά κυρίως σ’ αυτά που χρωστάει σε εργαζόμενους.
Να γιατί είναι βολική η λιστομαχία. Γιατί με τη βαβούρα που δημιουργεί καλύπτει τη ληστομαχία. Τη μάχη των ληστών που έχουν πέσει πάνω στη χώρα και ρουφάνε κάθε ικμάδα παραγόμενου πλούτου, καταδικάζοντας το λαό στην «κινεζοποίηση».
Ολο αυτό το πολιτικό αλισβερίσι, με τις προτάσεις και τις κόντρα προτάσεις των κομμάτων, με τις καθημερινές φραστικές αψιμαχίες των στελεχών τους και των γραφείων Τύπου, για ένα ζήτημα κυριολεκτικά «περί όνου σκιάς», πρέπει ν’ αποτελέσει αφορμή προβληματισμού και πάνω στο φλέγον ζήτημα που εμείς θέτουμε διαρκώς. Το ζήτημα της ανεξάρτητης πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, με στόχο να προκληθεί πραγματικό ρήγμα στην αστική πολιτική και να βάλει ο εργαζόμενος λαός μπροστά τη δική του ατζέντα, αντί ν’ ακολουθεί ή απλώς να παρακολουθεί την ατζέντα που καθορίζουν τα ποικιλόχρωμα αστικά κόμματα και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που τα κατέχουν και τα ελέγχουν οι βαρόνοι της κεφαλαιοκρατίας.
