Οποιος άκουγε τον Ρουσόπουλο στο press room την περασμένη Τρίτη έμενε με το στόμα ανοιχτό. Μέλι έσταζε για τους εργαζόμενους. Ούτε μια μπηχτή, ούτε σκιά κατηγορίας, τίποτα για «προνομιούχους» και τα παρόμοια, καμιά αλαζονεία, κανένας τσαμπουκάς. «Λαμβάνονται σοβαρά υπόψη οι απόψεις των συνδικαλιστών. Δεν τις απέρριψε κανένας. Συζητάμε με σωφροσύνη, με λογική, με επιχειρήματα η κάθε πλευρά, ελπίζω, και πιστεύω ότι θα καταλήξουμε σε ένα σύστημα το οποίο θα είναι επ` ωφελεία των επομένων γενεών»!
Τι έγινε, ξαφνικά η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει πίσω; Οχι, βέβαια. Απλά, η κυβέρνηση θέλει να αποτύχει η απεργία της ερχόμενης Τετάρτης (13 Φλεβάρη). Για να βγει την Παρασκευή ο Καραμανλής, να δώσει το περίγραμμα της νέας αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης κι ύστερα με ταχείς ρυθμούς να καταρτίσουν και να ψηφίσουν το σχετικό νομοσχέδιο. Η Πετραλιά εδώ και ένα μήνα πετάει συνεχώς τη μπάλα στην εξέδρα, οι πληροφορίες διοχετεύονται με ανεπίσημο τρόπο, άφησαν πρώτα τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να ορίσουν την απεργία και μετά έβαλαν την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή, όλα δείχνουν ότι φοβούνται μια απεργία μαζική, που θα νεκρώσει τη χώρα και θα βάλει παρακαταθήκες για συνέχιση του αγώνα.
Αντίθετα, μια απεργία… εθιμοτυπική θα χρησιμοποιηθεί από την αστική προπαγάνδα ως μοχλός πίεσης, με στόχο να καλλιεργηθεί ηττοπάθεια, να κυριαρχήσει το «δε βγαίνει τίποτα, αυτοί δεν καταλαβαίνουν Χριστό, να λειτουργήσει το σύνδρομο του «χαμένου μεροκάματου», να μην υπάρξει καμιά κλιμάκωση και το νομοσχέδιο να περάσει αναίμακτα.
Αυτή η απεργία, λοιπόν, πρέπει να είναι πιο επιτυχημένη από την προηγούμενη. Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση στην κυβέρνηση, στους κεφαλαιοκράτες που κινούν τα νήματα και στην ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που για μια ακόμη φορά δεν έχει πρόθεση να κάνει τίποτ’ άλλο εκτός από το να ρίξει μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων, κρατώντας το εργατικό κίνημα στη γραμμή της παθητικής διαμαρτυρίας, της άσφαιρης και αναποτελεσματικής άμυνας.
Πρέπει να νεκρώσει η χώρα. Πρέπει να βουλιάξουν οι δρόμοι. Αυτά είναι τα ελάχιστα. Η αφετηρία. Γιατί φυσικά δεν αρκούν. Ενα αγωνιζόμενο κίνημα δεν πρέπει μόνο να στέλνει μηνύματα. Γιατί οι κυβερνήσες έχουν αποδείξει πως τα μηνύματα δεν τα παίρνουν όταν είναι νέτα-σκέτα μηνύματα και ειδικά όταν είναι μιας χρήσης. Ο αγώνας πρέπει να έχει συνέχεια και ανέβασμα των μέσων πάλης. Το σύστημα πρέπει να πονέσει. Η κυβέρνηση πρέπει να πονέσει. Η αστική νομιμότητα πρέπει να δεχτεί πλήγματα.
Ας δουλέψουμε, λοιπόν, γερά ώστε την Τετάρτη να δοθεί η δεύτερη μαχητική απάντηση. Είναι η πιο κρίσιμη μάχη, αυτή που θα καθορίσει τη συνέχεια. Ας δουλέψουμε σε ταξική βάση, με στόχο το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, την ανάδειξη των πραγματικά ταξικών ασφαλιστικών αιτημάτων, τη χάραξη μιας τακτικής κλιμάκωσης του αγώνα και των μέσων πάλης του.