«Με το ανάλογο κέρδος γίνεται το κεφάλαιο θαρραλέο. Με 10% γίνεται σίγουρο και μπορεί να ριχτεί παντού, με 20% ζωηρεύει, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% ποδοπατάει κάθε ανθρώπινο νόμο, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύει να το κάνει, ακόμα και με τον κίνδυνο της καρμανιόλας».
Καρλ Μαρξ
Αν παίρναμε τοις μετρητοίς τις φράσεις που ακούστηκαν περισσότερο τις μέρες που οι πυρκαγιές κατέτρωγαν ανθρώπους, ζώα, σπίτια, δάση, και καλλιέργειες στην Πελοπόννησο και την Εύβοια, θα αναγορεύαμε τον Καραμανλή στον πολιτικό που πρώτος κατάφερε να εφαρμόσει έμπρακτα τον… αναρχισμό. «Δεν υπάρχει κράτος», «διαλύθηκε το κράτος», άκουγες παντού. Οχι μόνο από τους απελπισμένους πυρόπληκτους, αλλά απ’ όλους.
Φυσικά, κανένα κράτος δεν διαλύθηκε. Απλά, για μια ακόμη φορά, φάνηκε η απόλυτη γύμνια του κρατικού μηχανισμού σ’ έναν τομέα κοινωνικής πολιτικής. Κατά τα άλλα, το κράτος ως μηχανισμός καταστολής (όχι των πυρκαγιών, αλλά των εργαζόμενων τάξεων) και ως μηχανισμός αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος προς όφελος της κεφαλαιοκρατίας, λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί κανονικότατα και (δυστυχώς) αποτελεσματικότατα.
Οι αυθόρμητες αυτές κραυγές αβανταρίστηκαν από τα ΜΜΕ και ειδικά από τα τηλεοπτικά κανάλια, που ανέλαβαν στα στιβαρά τους χέρια την προπαγανδιστική διαχείριση αυτής της κρίσης. Οι επαγγελματίες δημαγωγοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι στη συνείδηση των απλών ανθρώπων του λαού η έννοια του κράτους έχει ένα μεταφυσικό χαρακτήρα και ταυτίζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση («το κράτος της Δεξιάς», «το κράτος του ΠΑΣΟΚ» είναι στερεότυπα που ταλανίζουν ακόμα και την -υποτίθεται υποψιασμένη- Αριστερά εδώ και δεκαετίες).
Ομως το κράτος είναι ένα εργαλείο. Μια πολύπλοκη μηχανή. Και η εκάστοτε κυβέρνηση αναλαμβάνει το ρόλο του μηχανοδηγού, με τις ευλογίες του λαού (που προσέρχεται στις κάλπες και την επιλέγει) και με εντολή της κεφαλαιοκρατίας (που υπαγορεύει από το παρασκήνιο την ακολουθητέα πολιτική). Βολεύει, λοιπόν, σε συνθήκες καταστροφών που πλήττουν το λαό, να καναλιζάρεται η οργή σε κραυγές κατά του κράτους, δηλαδή της κυβέρνησης, για να μένει στο απυρόβλητο το σύστημα που υπαγορεύει τη λειτουργία του κράτους: ο καπιταλισμός.
Αν ψάξουμε πίσω από τα συνεχή περιβαλλοντικά εγκλήματα, θα ανακαλύψουμε την ακόρεστη δίψα του κεφάλαιου για υπερκέρδη (το μέσο ποσοστό του κέρδους ποτέ δεν αρκούσε στο κεφάλαιο, δεν αρκεί πολύ περισσότερο στο σύγχρονο καπιταλισμό). Αν ψάξουμε πίσω από την εγκατάλειψη της δασοπροστασίας και πίσω από τη διάλυση του μηχανισμού αντιμετώπισης των πυρκαγιών, που οδήγησαν στο φετινό «έγκλημα των εγκλημάτων», θα ανακαλύψουμε την κερδοσκοπία με τη γη και τη δημοσιονομική πειθαρχία. Δηλαδή, τον καπιταλισμό.