Η ΓΣΕΕ υποτίθεται ότι είναι… κάθετα αντίθετη σε κάθε μορφή διευθέτησης του χρόνου εργασίας, αλλά συμπεριφερόμενη… ρεαλιστικά, παζαρεύει τη διευθέτηση με καπιταλιστές και κυβέρνηση, ζητώντας αυτή να γίνεται μέσα από συναινετικές διαδικασίες (για να ‘χει ρόλο και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στη μετατροπή του εργάτη σε λάστιχο). Αλλωστε, αυτή η ίδια ΓΣΕΕ είναι που συμφώνησε στο νόμο Γιαννίτση για τη διευθέτηση.
Η ΓΣΕΕ υποτίθεται ότι είναι… αποφασισμένη να καταργήσει στην πράξη το νόμο του Παναγιωτόπουλου. Και… κλιμακώνει τον αγώνα. Μια 24ωρη απεργία τώρα και… μετά τα μπάνια του λαού, προετοιμασία για μια συγκέντρωση, όταν ο Καραμανλής θα εγκαινιάζει τη ΔΕΘ. Μιλάμε ότι τ’ ακούνε τ’ αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό και τους πιάνει τρεμούλα από το φόβο!
Υπάρχει, όμως, και η αριστερή αντιπολίτευση στη ΓΣΕΕ. Στοιχημένη πίσω από τα κόκκινα λάβαρα, οργανωμένη. Πολύ καλά οργανωμένη. Τόσο καλά που να αποκλείει τη δυνατότητα να παρεισφρύσει οποιοσδήποτε… βάρβαρος στις γραμμές της. Αγωνιστικά χάπενινγκ (πολύ καλά οργανωμένα, μη τυχόν και εκτραπούν από χάπενινγκ σε ταξική πάλη), αγωνιστικές πορείες (εξίσου καλά οργανωμένες, μη τυχόν και εκτραπούν σε… οχλοκρατικού τύπου διαδηλώσεις) και το… κερασάκι στην τούρτα: πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Θυμήσου μας εργαζόμενε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου. Και επειδή βασιλεία στον άλλο κόσμο δεν υπάρχει, θυμήσου ότι η δική σου βασιλεία κρατάει μερικές ώρες κάθε τέσσερα χρόνια. Οταν καλείσαι να προσέλθεις στην κάλπη και με την ψήφο σου να καθορίσεις τους κομματικούς συσχετισμούς, στο συνδικάτο, το δήμο, τη νομαρχία, τη βουλή. Αγωνιστικές κραυγές, επαναστατική γυμναστική απολύτως ελεγχόμενη, όλα για τη ρημάδα την ψήφο, ρε γαμώτο…
Αρκετά, όμως, μ’ όλους αυτούς. Τους φάγαμε στη μάπα τόσα χρόνια. Πόσα ακόμη πρέπει να τους φάμε, για να καταλάβουμε ότι δεν έχει κανένα νόημα η γκρίνια και οι φωνές για το ρόλο τους, αν δεν συνοδεύονται από πρακτικά μέτρα.
Δεν γίνεται να τους χρησιμοποιούμε ως άλλοθι για τη δική μας αδράνεια, για το κλείσιμο στο καβούκι του καθένα μας, για την υποταγή τελικά στην άγρια, παρατεταμένη και θρασύτατη επίθεση του κεφάλαιου.
Δεν γίνεται να τους χρησιμοποιούμε ως άλλοθι για τη δική μας αδράνεια, για το κλείσιμο στο καβούκι του καθένα μας, για την υποταγή τελικά στην άγρια, παρατεταμένη και θρασύτατη επίθεση του κεφάλαιου.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη δική μας ευθύνη και να την αναλάβουμε. Ατομικά καταρχάς, με τη μορφή μιας απόφασης που θα έχει το χαρακτήρα του «ως εδώ και μη παρέκει». Αν παρθεί αυτή η απόφαση, τα υπόλοιπα θα βρεθούν. Δίπλα είναι ο συνάδελφος και η συναδέλφισσα, παραδίπλα άλλοι, πιο πέρα συνάδελφοι και συναδέλφισσες που μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια προβλήματα. Μαζί τους θα συναντηθούμε, θα κουβεντιάσουμε, θα διαφωνήσουμε, θα καταλήξουμε. Οταν στα μυαλά μας δεν κυριαρχούν πολιτικάντικες σκοπιμότητες, όταν το κουκούλι του ατομοκεντρισμού σπάει, μπορούμε να καταλήξουμε σ’ αυτό που είναι πρέπον για τα ταξικά μας συμφέροντα. Χωρίς αυτή την απόφαση, απλά θα παρακολουθούμε τη βασιλεία των Πολυζωγόπουλων, Πουπάκηδων και συντροφίας.