Ξανά μανά η ίδια ιστορία. Η τρόικα που ήρθε, η κυβέρνηση που βάζει τις «κόκκινες γραμμές», η πρόθεση να μη παρθούν νέα μέτρα, η έξυπνη τακτική διαπραγμάτευσης και πάει λέγοντας.
Ρωτάμε: πιστεύει κανείς ότι γίνεται κάποια ουσιαστική διαπραγμάτευση που θα οδηγήσει σε ελάφρυνση του τεράστιου βάρους που έχει φορτωθεί στις πλάτες του ελληνικού λαού;
Πιστεύει κανείς ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα από εδώ και πέρα, ότι θα υπάρξει κάποιου είδους ανάπτυξη που θα μειώσει έστω την ανεργία;
Κι όμως, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που πλασάρουν αυτό το παραμύθι. Οχι μόνο αυτές της συγκυβέρνησης, που έχουν κάθε λόγο να το κάνουν, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ που ασκεί «υπεύθυνη αντιπολίτευση», αποθεώνοντας τον Μόντι και τον Ραχόι επειδή «νίκησαν» τη Μέρκελ, φέρνοντας… νέα προγράμματα σκληρής λιτότητας στους λαούς τους.
Μπορούμε να πορευτούμε μ’ αυτά τα παραμύθια; Με το μονόδρομο του… υπό αναδιαπραγμάτευση Μνημόνιου; Αναζητώντας «ικανούς διαπραγματευτές» μέσα σ’ ένα πολιτικό προσωπικό που δίνει καθημερινά όρκους πίστης στο καπιταλιστικό σύστημα και την Ευρωένωση, που την τυλίγουν σαν σάβανο γύρω από το σώμα του ελληνικού λαού;
Οχι, δεν μπορούμε να πορευτούμε έτσι. Ομως, έτσι θα πορευόμαστε όσο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σ’ αυτό το πολιτικό σύστημα. Πότε οργισμένοι, πότε τρομαγμένοι, πάντοτε μοιραίοι, όμως, λες και η πολιτική αρχίζει και τελειώνει σ’ αυτούς που χτυπιούνται από τα μπαλκόνια τάζοντας και ξανατάζοντας, για να κάνουν μετά τις θεαματικές τους κωλοτούμπες, καλώντας το λαό να δει με «ρεαλισμό» την πραγματικότητα και προπαντός να τους εμπιστεύεται, γιατί αυτοί ξέρουν.
Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει και άλλη πολιτική. Πολιτική που δεν έχει ανάγκη από απατεώνες δημαγωγούς. Πολιτική που δε θα διαχειρίζεται το λαό για λογαριασμό του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά θα βάλει σα στόχο της να εξαφανίσει αυτό το σύστημα. Πολιτική που δε θα ασκείται στο όνομα του λαού, αλλά από τον ίδιο το λαό. Τέτοια πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, αλλά μπορεί και πρέπει ν’ αναπτυχθεί έξω απ’ αυτό, ενάντια σ’ αυτό.
Κι επειδή κανένας δεν πρόκειται να μας τη χαρίσει μια τέτοια πολιτική, πρέπει να τη δημιουργήσουμε μόνοι μας. Για να δράσουμε πολιτικά πρέπει να οργανωθούμε πολιτικά. Οσο αυτό δεν γίνεται πλατιά συνείδηση μέσα στην εργατική τάξη, το σύστημα, εύκολα ή δύσκολα, θα κυριαρχεί, θα ελέγχει την κρίση του, θα βαθαίνει τη βαρβαρότητα. Επαναστατική πολιτική ή βαρβαρότητα; Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα.