Από χθες βρίσκεται στην Αθήνα η τρόικα και άρχισε η γνωστή περατζάδα των υπουργών από το «Χίλτον», προκειμένου να δείξουν στους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών δανειστών αν «έχουν κάνει τα μαθήματά τους», όπως αρέσκεται να λέει η Μέρκελ. Το ωρολόγιο πρόγραμμα της πρώτης μέρας, όπως το δημοσιοποίησε με non paper το υπουργείο Οικονομικών, προέβλεπε δύο ώρες Τσακαλώτο (θα εξεταζόταν στα μαθήματα «Υπερταμείο Ξεπουλήματος» και «Ληξιπρόθεσμα»), μία ώρα Φίλη («Εκπαίδευση»), μία ώρα Παπαγγελόπουλο («Διαφθορά» – ο κατάλληλος άνθρωπος!) και μία ώρα Σκουρλέτη (Ενέργεια/Κτηματολόγιο).
Επειδή σίγουρα προσέξατε την απουσία του… κομμουνιστή Κατρούγκαλου, σας ενημερώνουμε ότι δε βγήκε στο βουνό για να κάνει αντάρτικο, αλλά ότι δεν ήρθε ακόμα η σειρά του, γιατί η τρυφερή Ντέλια αναμενόταν την Κυριακή. Και τα θέματα του Κατρούγκαλου είναι, ως γνωστόν, παγίως θέματα ΔΝΤ, δηλαδή αρμοδιότητας Ντέλιας.
Στη λεγόμενη δεύτερη αξιολόγηση δεσπόζουσα θέση κατέχουν τα εργασιακά. Τα βασικά φορομπηχτικά μέτρα έχουν αποφασιστεί, το πλαίσιο κατεδάφισης της Κοινωνικής Ασφάλισης έχει θεσπιστεί (επί τη βάσει αυτού του πλαισίου θα γίνουν οι επόμενες περικοπές από τις λεγόμενες «προσωπικές διαφορές» των έως τώρα συνταξιούχων), κάτι λεπτομέρειες όπως ο διορισμός του ΔΣ στο Ταμείο Ξεπουλήματος μπορούν εύκολα να ρυθμιστούν, οπότε εκείνο που απομένει είναι οι… μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας.
Ηδη, έχουν αρχίσει τα τρομολαγνικά σενάρια από τον αντιπολιτευόμενο αστικό Τύπο: ανεξέλεγκτες ομαδικές απολύσεις, παραπέρα μείωση του κατώτατου μισθού, κατάργηση όλων των επιδομάτων, κατάργηση των πολυετιών κτλ. κτλ.
Δεν περιμένει, βέβαια, κανείς «εχέφρων» άνθρωπος να υπερασπιστούν τα εργατικά δικαιώματα ο Τσίπρας, ο Τσακαλώτος και ο Κατρούγκαλος. Αυτοί -όπως έκαναν και οι προκάτοχοί τους- ενδιαφέρονται μόνο να δείξουν ότι αντιστάθηκαν, αλλά τους λύγισαν η κακιά τρόικα και τα… ιδεοληπτικά βαμπίρ του ΔΝΤ.
Ούτε έχει σημασία να καθήσουμε να κάνουμε υπολογισμούς και υποθέσεις για το «τι περνάει» και «τι δεν περνάει». Ας θυμηθούμε την εμπειρία εξίμισι χρόνων Μνημονίων: ό,τι «δεν περνάει» σήμερα θα «περάσει» αύριο.
Μολονότι η κινεζοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης έχει κατά βάση συντελεστεί, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου επιδιώκουν να τη βαθύνουν κι άλλο. Οπως δείχνουν τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Γι' αυτό και δε χωράνε ερωτήματα του τύπου «μέχρι πού θα φτάσουν;». Θα φτάσουν μέχρις εκεί που θα τους επιτρέψει η αδυναμία της εργατικής τάξης. Οταν η Κοινωνική Ασφάλιση κατεδαφίζεται χωρίς αντίσταση, όταν δεν υπάρχουν στην πράξη κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία συνωστίζεται στα κατώτατα της ΕΓΣΣΕ, όταν το κατώτατο για έναν νέο κάτω των 25 ετών είναι 511 ευρώ μεικτά, γιατί να μην καταργηθούν οι τριετίες, γιατί να μην καθιερωθούν περίοδοι «μαθητείας» με υπο-κατώτατο μισθό;
Οσο η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θεωρεί μείζον ζήτημα μια υπόσχεση για την αναδιάρθρωση του χρέους-εργαλείου υποδούλωσης τόσο το κεφάλαιο θα αποψιλώνει τα εργατικά δικαιώματα.