Μέχρι τώρα γνωρίζαμε την κάθαρση, τώρα στο τρέχον πολιτικό λεξιλόγιο κυριαρχεί η αυτοκάθαρση. Ισως γιατί η κάθαρση παραπέμπει στο αλήστου μνήμης 1989 και το φιάσκο στο οποίο εξελίχτηκε η «κάθαρση του πολιτικού κόσμου από τη διαφθορά». Τώρα, καλούνται οι «νοσούντες» θεσμοί να προωθήσουν διαδικασίες αυτοκάθαρσης.
Και ιδού η αυτοκάθαρση. Από τη δικαιοσύνη θα διωχτούν καμιά δεκαριά δικαστές, η πλειοψηφία των οποίων συνδέεται με τον περιώνυμο Γιοσάκη. Από την εκκλησία θα διωχτούν ο Γιοσάκης και μερικές ακόμα «καλές κοπελιές». Από τη δημοσιογραφία; Από εκεί δεν θα διωχτεί κανένας, γιατί το επάγγελμα είναι ελεύθερο και δεν αποτελεί θεσμό. Κάποιοι θα κράξουν κάποιους και τέρμα.
Σε μερικούς μήνες όλα θα τα έχουμε ξεχάσει (πρώτη φορά είναι;). Στο μεταξύ, τα κυκλώματα στη δικαιοσύνη θα αναδιαταχτούν. Οι δεσποτάδες θα ξαναμοιράσουν την πίτα και ο Χριστόδουλος δεν θα το παίζει απόλυτος μονάρχης. Οι μερακλήδες θα μπαινοβγαίνουν στα μοναστήρια με τις καλόγριες-μοντέλες κι άλλοι μερακλήδες θα ικανοποιούν ερωτικά πάθη σε επισκοπεία και ιερά ησυχαστήρια. Με τα λεφτά από τα παγκάρια, βέβαια, και τις κρατικές επιχορηγήσεις.
Αλήθεια, το πρόβλημα της δικαιοσύνης είναι εκείνοι που τους πιάνουν να τα πιάνουν; Κι εκείνοι που δεν τους πιάνουν, αλλά τα πιάνουν; Και πάνω απ’ όλα το ίδιο το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, στυγνά ταξικό και εξ ορισμού άδικο για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους, που λειτουργεί το ίδιο καλά με αρπάχτρες και ανέγγιχτους;
Το πρόβλημα είναι τα ερωτικά πάθη των δεσποτάδων, οι ίντριγκες και οι τρικλοποδιές που βάζουν ο ένας στον άλλο ή η ίδια η Εκκλησία, που λειτουργεί ως κρατικός θεσμός, που έχει πολιτική ισχύ, που έχει υπηρετήσει και υπηρετεί ό,τι πιο μαύρο και αντιδραστικό υπάρχει στον τόπο μας; Ξεχνάμε, ότι δεσποτάδες, παπάδες και υπηρετικό προσωπικό τους πληρώνουμε με τους φόρους μας για να δηλητηριάζουν συνειδήσεις και να σπρώχνουν την κοινωνική και πολιτική ζωή σε αντιδραστική κατεύθυνση;
Ξέρετε τί ξεχνάμε με όλον αυτό τον σκανδαλώθη και σκανδαλοθηρικό ορυμαγδό; Ξεχνάμε ότι σκάνδαλο είναι η λειτουργία του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ξεχνάμε ότι σκάνδαλο είναι το σύστημα εξουσίας που «πυργώνεται» πάνω στη βάση της εκμετάλλευσης. Ενα σύστημα με αρκετούς πόλους, σχετικά αυτόνομους μεταξύ τους, αντιπαρατιθέμενους καμιά φορά, αλλά ενωμένους σαν μια γροθιά απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό», απέναντι στα υποζύγια της εκμετάλλευσης.
Οσο ξεχνάμε αυτά τα βασικά, θα τρώμε από καιρού εις καιρόν τα παραμύθια και της αυτοκάθαρσης και θα σερνόμαστε πίσω από αρχαγγέλους της κάθαρσης, που είναι το ίδιο βρόμικοι με εκείνους που καθαρίζουν. Το μεγάλο και διαρκές σκάνδαλο, ο καπιταλισμός, δεν σηκώνει αυτοκάθαρση. Μόνο ξεπάτωμα.
