Θα γινόταν κι αυτό. «Γενική απεργία» φώναζε ο Περισσός. «Γενική απεργία» φώναζαν οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ (όχι επισήμως το κόμμα, γιατί κατέχει τη θεσμική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλέον). «Γενική απεργία» φώναζαν και οι «εξωκοινοβουλευτικοί». Ηρθε, λοιπόν, η ώρα ν’ αποφασίσουν «γενική απεργία» και η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ, τοποθετώντας την στις 26 Σεπτέμβρη. Με μύδρους κατά της κυβέρνησης και της τρόικας που ετοιμάζονται να πάρουν νέα μέτρα.
Προεξοφλούμε από τώρα, ότι καινούργια «γενική απεργία» θα αποφασιστεί για τη μέρα που τα μέτρα (τουλάχιστον κάποια απ’ αυτά) θα πάρουν το δρόμο για τη Βουλή. Κάπου στα μέσα Οκτώβρη ή λίγο μετά. Το έθιμο θα τηρηθεί. Αλλωστε, τα τελευταία δυόμισι χρόνια έχουν γίνει τόσες «γενικές απεργίες» όσες δεν είχαν γίνει την προηγούμενη δεκαετία.
Δεν κοστίζει και συμφέρει. Μια 24ωρη απεργία στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, μια απεργιακή συγκέντρωση λιγότερο ή περισσότερο μαζική (ανάλογα με τη συγκυρία), μια πορεία στην καθιερωμένη διαδρομή και τέρμα. Η εκτόνωση λειτουργεί σαν βάλσαμο στις καρδιές. Υπάρχει, βέβαια, ο κίνδυνος συγκρούσεων, αλλά αυτές είναι δουλειά της Αστυνομίας. Οι μπάτσοι θα σακατέψουν τον κόσμο, εμείς θα τους καταγγείλουμε (καταγγέλοντας πάντοτε και τους «προβοκάτορες κουκουλοφόρους») και την επομένη θα τα έχουμε ξεχάσει όλα.
Οχι, δεν υποστηρίζουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να συμμετάσχουν και σ’ αυτή την 24ωρη απεργία που κήρυξαν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Θα ήταν σαν να κηρύσσαμε την αδράνεια και την παθητικότητα, ενώ η αντίθεση –τουλάχιστον– πρέπει να εκδηλώνεται, έστω και μέσα απ’ αυτές τις απεργίες. Εκείνο που υποστηρίζουμε είναι πως πρέπει να έχουμε συνείδηση πως αυτές οι απεργίες είναι αναποτελεσματικές, επειδή ελέγχονται από την πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία όλων των τάσεων, επειδή εμπεριέχουν το σπέρμα του εργαζόμενου-καρπαζοεισπράκτορα και –κυρίως γι’ αυτό– επειδή δεν έχουν προοπτική.
Είναι δυνατόν ν’ αποκτήσουν προοπτική μέσα στο δεδομένο σκηνικό; Οχι δεν είναι, ας μην κοροϊδευόμαστε. Και ας αναζητήσουμε την ειδοποιό διαφορά που θα μας μετατρέψει από θλιβερούς ουραγούς του αστικού συστήματος εξουσίας (στο οποίο περιλαμβάνεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία) σε αγωνιστές που παίρνουν το μέλλον τους στα δικά τους χέρια, που μελετούν, οργανώνονται και αγωνίζονται με σχέδιο.
Το αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν πρόκειται να το δημιουργήσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Περισσός. Μπορούν και πρέπει να το οργανώσουν οι πρωτοπόροι εργάτες, βάζοντας μπροστά το καθήκον της πολιτικής οργάνωσης της τάξης τους και της ταξικής ανασυγκρότησης του μαζικού της κινήματος. Οσο αυτό καθυστερεί, οι αγωνιστικές εξάρσεις θα είναι άσφαιρες και γι’ αυτό αναποτελεσματικές.