Αυτό το σημείωμα γράφεται ενόσω η έκτακτη σύνοδος κορυφής της Πέμπτης βρίσκεται σε εξέλιξη. Πληροφορίες έρχονται πολλές από το πρωί. Για το περιεχόμενο της συμφωνίας Μέρκελ-Σαρκοζί, για τη θέση του Τρισέ κ.λπ. κ.λπ.
Καμιά απ’ αυτές τις πληροφορίες δεν έχει σημασία. Κι ας έχουν δημιουργήσει πάλι κλίμα «εθνικών κινδύνων» η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση (ακόμη και ο Τσίπρας) και τα αστικά ΜΜΕ. Οποια απόφαση κι αν ληφθεί, θα είναι μια τεχνική απόφαση. Θα αφορά τη διαχείριση, για ένα χρονικό διάστημα, του ελληνικού κρατικού χρέους. Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτή η διαχείριση αφορά μεν τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις μερίδες του χρηματιστικού κεφάλαιου που αυτά εκπροσωπούν, με κανένα τρόπο, όμως, δεν αφορούν τον ελληνικό λαό, την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους μικροαστούς, τη νεολαία.
Το πιθανότερο είναι ότι ο ελληνικός καπιταλισμός θα τεθεί σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας», που δεν είναι παρά το συνώνυμο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας». Εκείνο που απασχολεί, όχι μόνο την ελληνική κυβέρνηση, αλλά ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωζώνης, είναι πώς θα συνεχίσουν να χορηγούν ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, για να μην έχουν φαινόμενο ντόμινο που θα συγκλονίσει ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Τη λύση μάλλον θα τη βρουν. Κι αν δεν την βρουν τώρα, θα τη βρουν σίγουρα μέχρι το όρόσημο της 14ης Σεπτέμβρη, που είναι η εκταμίευση της περιβόητης 6ης δόσης. Διότι το «πρόγραμμα» δουλεύει και δουλεύει μια χαρά. Ποιο είναι το «πρόγραμμα»; Οχι η μείωση του ελληνικού χρέους ή η είσοδος του ελληνικού καπιταλισμού σε μια αναιμική έστω αναπτυξιακή τροχιά. Το «πρόγραμμα» έχει δυο άξονες: πρώτο, την κανονικότατη καταβολή των υπέρογκων-τοκογλυφικών τοκοχρεολυσίων εκ μέρους του ελληνικού κράτους και δεύτερο, την «κινεζοποίηση» των ελλήνων εργαζόμενων.
Για να το κάνουμε όσο γίνεται πιο σαφές, λέμε πως ανεξάρτητα από το αν το νέο «πακέτο» για την Ελλάδα χαρακτηριστεί ή όχι «επιλεκτική χρεοκοπία», το βέβαιο είναι ότι η χρεοκοπία των εργαζόμενων έχει συντελεστεί και γίνεται ολοένα πιο σκληρή, ολοένα πιο δυσβάσταχτη. Κατακτήσεις δεκαετιών εξαφανίστηκαν ήδη. Η ανεργία χτυπάει συνεχώς ταβάνι. Στις επιχειρήσεις βασιλεύει ο νόμος του κνούτου. Και στο δημόσιο τομέα οι συνθήκες μετατρέπονται σαν αυτές του ιδιωτικού.
Ας πάψουμε, λοιπόν, να καταπίνουμε την παπάρα του κινδύνου της «εθνικής χρεοκοπίας». Για άλλη «χρεοκοπία» μιλούν αυτοί, την ίδια ώρα που βαθαίνουν τη δική μας χρεοκοπία. Ας τους αντιμετωπίσουμε ως τάξη προς τάξη.