Αγαπητά μου παιδιά
Από τη δημοτική παράδοση του περασμένου Κοντροφύλλου –προπασχαλινό γαρ, μην υπονομεύουμε τις παραδόσεις άνευ όρων– περνάμε στο αγαπημένο κατά Σουρή σκώμμα.
Οι Πράσινοι κι οι Βένετοι εξακολουθούν να κυβερνούν εναλλάξ το μπιζ μπιζάντιο, με αρχηγούς τους προέδρους του συλλόγου «Οι φίλοι του γύψου» (Friends of gypsum). Οι μεν με τον sportive ποδηλάτη που λίγο έλειψε ν’ ακολουθήσει την ποδηλάτισσα του Ελύτη (βρήκα τα φρούτα που ‘χε το πανέρι της / το δαχτυλίδι που ‘πεσε απ’ το χέρι της / βρήκα το κουδουνάκι και το σάλι της / τις ρόδες, το τιμόνι, το πετάλι της). Κι οι δε με τον εκπληκτικής αγυμνασίας απίθανο τύπο στην πισίνα, στο ποδόσφαιρο και στην ανάληψη ευθυνών. Η σημερινή (από)ποιητική επιστολή αφιερώνεται στους πρώτους –που έσονται έσχατοι–, σε πρόσωπα και πράματα των Πρασίνων (καμία σχέση με τους οικολόγους), λίγο πριν τη στάση του Νίκα (καμία σχέση με το ομώνυμο παριζάκι) και του Πανίκα (καμία σχέση με Ζορό). Από μισό τετράστιχο για τους περαστικούς, από ένα για τους υπόλοιπους (σκιώδεις και μη), δύο για τον ηγέτη και τρία –όχι τετράστιχα– για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της λείας Ηλείας.
Κούτελο Καποδίστρια, ως και μαλλί περίπου
σεις πρώτος κατακρημνισθείς εκ του πρασίνου ίππου
της τριανδρίας άτυχος, οπίσω του Βαγγέλα
ω, Κώστα μου από την Κω και στην κορφή κανέλα.
Σοφία μου, τι γίνεστε; Τ’ ακόντιό σας πού ‘ναι;
Κρυφτήκατε εσείς ποτέ μην τύχει και σας βρούνε
της ντόπας οι ανιχνευτές, οι Σέρλοκ Χολμς της πρέζας;
Την κάνατε σεις με παπί, πέριξ της Καλογρέζας;
Ζείτε; Ω, πού εχάθητε κόντε Γερασιμάκη;
το ριποβόλο λέγειν σας μας έλειψε λιγάκι.
Ωστόσο μην αγχώνεστε, το τρένο έχει φύγει
κι αν τότε κατεβήκατε, τώρα έχουν μείνει λίγοι.
Οποία περιπάθεια στο κούτελο το λείο
καλά, δεν σας το μάθανε Αννούλα στο σχολείο
πως η ωραιοπάθεια, στο όμμα είν’ ακίδα
διότι δεν αργεί ο καιρός που θα ‘στε σαν σταφίδα;
Κι εσείς βρε Βάσω, τι ‘ναι αυτά τα νυσταγμένα μάτια
τρεις μέρες να ‘χω κοιμηθεί, με κάνετε κομμάτια
και θέλω πάλι παρευθύς να πέσω επί κλίνης.
Μη με κοιτάς πουλάκι μου, στον ύπνο μη με δίνεις…
Ω, να και μία νεανίς απόγονος της Εύας
που βγαίνει μπούστο στο γυαλί κι αναζητά το σέβας
Εύα κι αυτή –χωρίς Αδάμ– θαρρεί σε τάγμα αγγέλων
πως βρίσκεται. Μα δείτε την εν μέσω των σουργέλων.
Γείτονα να τον σέβεσαι τον γείτονα λιγάκι
είκοσι χρόνια κάνατε στο ρετιρέ παρτάκι
τηρήστε τώρα κώδικα της καλής γειτονίας
welcome στο υπόγειο της χώρας-μπανανίας.
Ω, χαίρετε Θεόδωρε! Πιάσατε τους τρεις τόνους;
Εάν το κατορθώσετε σας έχουμε και bonus:
Πενήντα έδρες δωρεάν και εις το ΣΕΜΠΟ θέση
βαστάζο στα containers, μη και κανένα πέσει.
Οσο για σας Ευάγγελε –ομοίως και ως άνω–
φρίττω ωσάν σας σκέφτομαι εις έδρανο επάνω
παρότι ο κατασκευαστής τα ‘χτισε ενισχυμένα
βογκούν καταπονούμενα και σκούζουν τα καημένα.
Δεν λησμονώ Τηλέμαχε, συνάδελφε στη ρίμα.
Γράφετε στιχουργήματα; Γιατί θα είναι κρίμα
σαν διαλυθεί το κίνημα να μην βρεθεί η μούσα
που θα θρηνήσει –σκιωδώς– για τα χαμένα λούσα.
Μίμη, Μαρούλα και λοιποί, για όλους έχει τόπο
όμως φοβάμαι μήπως μπω αδίκως εις τον κόπο
μη και την κάνετε γι’ αλλού, κατά πως σας αρέσει
και πάρετε άλλων λαμπρών «συντρόφων» σας τη θέση.
Σεις Goldon πού χαθήκατε; Τα τσίγκινα εντάξει;
Αναρωτιέμαι μη τυχόν τα έχετε πετάξει.
Μιλάω για τα χαϊμαλιά και για τα κουδουνάκια
μεθ’ ων στο χρονοντούλαπο θα κάνετε νανάκια.
Υστατος εσείς πρόεδρε, ζεϊμπέκη, κανακάρη
που ο Τάπερμαν σας άφησε μόνο έναν Γενάρη
με δαχτυλίδι τσίγκινο σας έπιασε κορόιδο
αναίτια! Σεις μόνος σας τα ‘χετε κάνει ρόιδο.
Σας ομιλώ ψιθυριστά μη και σας αφυπνίσω
γιατί η πραγματικότητα ίσως σας στείλει πίσω
πακέτο στο America, αφήνοντας μια τρύπα.
μας πρήστηκαν τα ήπατα. Αντε στις ΗΠΑ, είπα…
Δάφνη ντε Μοριά
μέλος της green piss