Αγαπητά μου παιδιά
Σας γράφω αρκετές μέρες κατόπιν εορτής (της ονομαστικής σας), αφού τα γράμματα αυτά όπως μου είπε ένα πουλάκι (ένα σαΐνι που φλερτάρει μ’ έναν κορυδαλλό και που κάποτε – δεν μπορεί – θα τον πηδήξει όπως υπαγορεύει η φύση) φτάνουν κάθε δεκαπενθήμερο. Και γράφω επιλεκτικά, σε όσους γιορτάζετε αυτήν κι όχι κάποια άλλη ημέρα. Γιατί, μπορεί κάποιοι να γιορτάζουν στις 17 Νοέμβρη, κάποιοι άλλοι όμως ίσως να γιορτάζουν π.χ. στις 18/8 (Φλώρου), στις 2/11 (Ακινδύνου), στις 2/3 (Ησυχίου), την μεγάλη Τρίτη (των δέκα παρθένων) ή απλά στις 12/9 (Αυτονόμου).
Ομως, είναι κάποιες στιγμές σαν και αυτή, που η σκωπτική διάθεση τινάζει νωχελικά τα φτερά της και πετάει γι’ αλλού, αφήνοντάς με για λίγο μόνο. Καθισμένο σ’ ένα πεζούλι αγνάντι στ’ απέραντα λιβάδια της Ιστορίας, στις καπνισμένες πόλεις που σημάδεψαν οι λεβέντες της γης, στα κόκκινα ρυάκια με το αίμα και στις λευκές ιδέες που στοιχειώνουν το άθλιο σφράγισμα της αλήθειας.
Από τις εσχατιές του κόσμου σηκώνεται η δροσερή επαναστατική αύρα και τυλίγει της γης τους κολασμένους. Από τις γωνιές της γης αναβλύζει καθάριο το γάργαρο νερό του αγώνα, εκείνο που δροσίζει και κρατάει ζωντανούς όσους επιμένουν ακόμα. Από τους ξερότοπους της ιρακινής γης ως τα δάση του Αμαζόνιου κι από τις Κορδιλιέρες ως την έμφραγη αορτή των αστικών μητροπόλεων. Γενναίες ψυχές εκτοξεύουν πύρινη τη θέλησή τους για έναν κόσμο διαφορετικό, για την ανατροπή αυτής της ξεπεσμένης κοροϊδίας. Τραβούν δυνατά τα σχοινιά της αυλαίας, με νύχια και με δόντια, σε πείσμα όσων χειροκροτούν αδιάφορα από τα θεωρεία.
Τούτες τις ώρες της δικής σας γιορτής, νιώθω να ηχεί η έλλειψη ευχετήριων καρτών απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου. Το κίνημα θα πρέπει να ξανοιχτεί στα πλάτη της γης ώστε τούτη η γιορτή, η δική σας γιορτή, να μετενσαρκωθεί στην εποχή μας και να λάβει τη δική της διάσταση στον παγκόσμιο επαναστατικό χάρτη. Κι αισθάνομαι ότι ελάχιστα έχουμε δουλέψει σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Οι επαναστατικοί σπινθήρες που ξεπετάγονται ως μοναδικό φως μέσα στη φριχτή αστική νύχτα είναι αυτοί που κρατούν όρθιο τον κόσμο. Ομως οι καιροί κυλάνε και το παντοδύναμο τέρας βαστάει ακόμα, γλείφοντας τις πληγές του. Ενας εσμός ανόητων, άπλαστος κι απατημένος (όσο κακός και νωθρός, επίσης) στηρίζει το χρυσό μοσχάρι του καπιταλισμού, μην αφήνοντάς το να τσακιστεί από το γυαλισμένο βάθρο του στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, σπασμένο σε χίλια κομμάτια. Κι οι γραμμές του αγώνα δεν πυκνώνουν, δίνοντας το χρόνο της ανασύνταξης σ’ έναν έτσι κι αλλιώς παντοδύναμο μηχανισμό, μετά από κάθε γενναίο χτύπημα που δέχεται.
Τούτες τις ώρες της γιορτής σας, βλέπω τους προσκυνημένους να καγχάζουν. Βλέπω τους γλοιώδεις τρωγλοδύτες των στενών διαδρόμων και των δρύινων επενδύσεων να τοκίζουν στα οικοδομήματα μιας ανέλπιστης τύχης και μιας ανέξοδης προοπτικής. Να μοιράζουν πολύχρωμες χάντρες σε ζαλισμένους ιθαγενείς, σε εργάτες που εκχώρησαν την ταξική συνείδησή τους με την αγορά του πρώτου αυτοκινήτου που προσομοιάζει σ’ αυτό του αφέντη. Με εργάτες παγιδευμένους σε ελεγχόμενες, αδιέξοδες διαδικασίες. Που πίσω τους χαζογελάει κρυφά, η φανερή απέλπιδα ελπίδα της αναρρίχησης στα ύψη των αστικών κτιρίων με τους ελκυστικούς ανελκυστήρες, τις ηλεκτρικές καρέκλες, τις κεραίες – κέρατα και τις ταράτσες – καταπέλτες.
Η μέρα της γιορτής σας είναι η μεγάλη χαρά και η μεγάλη λύπη.
Μέχρι να ‘ρθει εκείνο το λαμπρό πρωινό που θα ηχήσουν τα σήμαντρα της Ιστορίας, μέχρι την ώρα που θα ξεκαθαρίσουμε με το τρίπτυχο δύναμη – θέληση – εξέγερση, θα σφίγγουμε τα δόντια. Και δυστυχώς θ‘ ανεχόμαστε, όχι μόνο αυτό τον ακριβοπληρωμένο θίασο της πεντάρας, τον εσμό των Νενέκων και των άθλιων ακολουθούντων αχρείων, αλλά και τα καρκινωμένα σπλάχνα των ανεκδιήγητων συνοδοιπόρων. Με την ανήκουστη ανήκεστη βλάβη, με την κίρρωση του ήπατος από παράξενα ποτά, ακατανόητα. Με την κίρρωση που τους σέρνει ως την ακύρωση και την αναίρεση. Α, ναι ρε συ!
Είναι φανερό πως πρέπει να σταματήσω. Το χιούμορ επανέρχεται. Λοιπόν, αυτοεπιβάλλω δεκαπενθήμερη απαγόρευση στην αγόρευση. Τη δική μου, γιατί πριν την επόμενη τοιαύτη, θα με προλάβουν αυτές του εφετείου και δεν έχω καθόλου έφεση σ’ αυτά. Αφες αυτοίς.
Πόλυ Τεχνική
