Αγαπητά μου παιδιά
Καλώς ξαναβρισκόμαστε αυτή την ιστορική μέρα που άλλαξε τον κόσμο, την 11η Σεπτεμβρίου που αποθράσυνε την τρομοκρατία με αποτέλεσμα –μετά από τόσους ανεξέλεγκτους και ατιμώρητους τσαμπουκάδες– σήμερα κάποιοι να μιλούν ακόμα και για πιθανό πυρηνικό όλεθρο.
Ομως, ως φίλος των πτηνών και εχθρός των φτηνών, δεν έχω σκοπό να δέσω μηνύματα με τέτοιο περιεχόμενο στο πόδι του περιστεριού που ανά δεκαπενθήμερο πετάει προς τον Κορυδαλλό, ενοχλώντας όσους δεν έχουν ή δεν θέλουν να έχουν πουλάκι. Το περιστέρι-ταχυδρόμος που χρησιμοποιώ ως γραμματοκομιστή (κάτι σας θυμίζει η λέξη από το πολιτικό παρελθόν ε;), είναι θεότρελο, γι’ αυτό και μπόρεσα με μικρή δαπάνη να το θέσω στις υπηρεσίες των ταχυμεταφορών. Το προσέλαβα με «stage» και αργότερα το προσάρμοσα στο κινέζικο μοντέλο: δουλεύει μόνο για το φαΐ του, επιτιθέμενο μάλιστα και σε άλλα, άνεργα, αν επιβουλευτούν την πολύτιμη θέση του (παρ’ ότι δεν έχει ασφάλιση και επιδόματα).
Μακρηγορώ γιατί πληρώνομαι με τη λέξη από μυστικά κονδύλια του ιππουργείου Πολιτείας του Προστάτη, μ’ ένα μικρό συμπλήρωμα από το ιππουργείο Πολτού ως παρέχων πολιτιστικές και πολιτισμικές υπηρεσίες (αφού ασχολούμαι με τη γλώσσα και την επικαιρότητα, ασχέτως αν γίνεται δίκην βιασμού. Αυτές με προκάλεσαν και ξέρω ότι στα μάτια άλλων συναδέλφων καλλιτεχνών –όπως ο σύντροφος Τσόκλης– είμαι όχι απλά αθώος αλλά και απολύτως φυσιολογικός). Και παρακαλώ να κατανοήσετε ότι αν πάρω περισσότερα χρήματα, ίσως μπορέσουν τα παιδιά μου να μην πηγαίνουν στο σχολείο με τα βιβλία σε σακούλες από super market, αλλά ν’ αποκτήσουν μία ενισχυμένη χάρτινη από κάποιο καλύτερο μαγαζί. Παρ’ όλα αυτά όμως θα μπω στο θέμα μας, που αυτή τη φορά δεν μπορεί να είναι άλλο από τον ανασχηματισμό («reformation» στη γλώσσα του έλληνα prime minister, «remaniement ministiriel» στη γλώσσα εκείνου που σαρκοζεί τρώγοντας τις σάρκες roma και μεταναστών, «umgestaltung» στη γλώσσα του γερμανικού οικονομικού εφαπλώματός μας και πάει κλαίγοντας, βαρβαριστί που λέει κι ο λεβέντης εκεί). Εγραψε κάποτε επί του θέματος –συμπεριλαμβάνοντας και τους εκ της ξένης διορισμένους επίτροπους– η λαϊκή μούσα (και συγκεκριμένα η μούσα που γ@μούσα, υπακούοντας στον σύντροφο γλύπτη):
Αφέντη μου στα σπίτια σου χρυσές καντήλες φέγγουν
φέγγουν στους ξένους να δειπνούν, στους ξένους να πλαγιάζουν.
Αυτά τα σπίτια τα ψηλά, τα μαρμαροχτισμένα
με τις μεγάλες τις αυλές και τις πλακοστρωμένες
να ‘χουν και χίλια πρόβατα και πεντακόσια γίδια
να ‘χουν ζευγάρια είκοσι και δεκαοχτώ φοράδες
να ‘χουν γελάδες εκατό κι αμπάρια φορτωμένα
να μπαινοβγαίνουν οι δικοί, οι φίλοι να μη λείπουν
κι όσοι διαβάτες θα περνούν να τρώνε και να πίνουν.
Θεωρώ ότι οι όποιες πολιτικές και –κυρίως– πωλητικές γνώσεις του καθενός, του επιτρέπουν ν’ αντιληφθεί ότι σ’ αυτούς τους γραμμένους στους καιρούς της παλιάς –κατ’ αντιπαράθεση με τη νέα– γονυκλισίας στίχους, ακουμπάει όλη η Ελλάδα που κάποτε ακουμπούσε σε φέρετρα, ενώ τώρα σε θέρετρα (ακόμα να συνέλθω από τις διακοπές στα σελεμπριτονήσια, όλο στη Μύκονο, στην Πάρο και στην Αντίπαρο τρέχει ο λογισμός μου, με κανό και ποδήλατα πίσω από κάποιους που –τι σύμπτωση!– οι περισσότεροι λέγονται Γιώργηδες).
Εχει δε υπερρρρβολικά μεγάάάάλη σημασία ο ανασχηματισμός, αν κρίνω από τα δημοσιεύματα του προφθινοπωρινού τύπου. Τα οποία υπολήπτομαι βαθέως όπως και κάθε εχέφρων τηλεθεατής, καταναλωτής και ψηφοφόρος. Για τον λόγο αυτό, υπόσχομαι μια βαθύτερη ανάλυση σε προσεχή επιστολή, αν και απ’ ό,τι βλέπω πάλι με προλαβαίνει εκείνη η αχώνευτη Κοκκινοσκουφίτσα απ’ αντίκρυ… Για να τη σπάσω σ’ αυτή την άθλια σύζυγο του Dr Jekyll και –βοά ο κοσμικός τύπος– γκόμενα του mister Hyde, προστρέχω και πάλι στη μούσα (τη γνωστή, ως παραπάνω) και με τα λόγια της κλείνω την επιστολή, για να προλάβω να είμαι στην ώρα μου απόψε στα εγκαίνια της έκθεσης των εκτεθειμένων σφογκοκωλάριων και παρατρεχάμενων:
Ενας-ένας, μη σπρώχνεστε, έχει θέση για όλους
πλήθυνα τις καρέκλες μας για να χωράνε κώλους
να φάω ‘γω, ξένοι να φάν’, μα και καμπόσοι άλλοι
γιατί δεν καλοστέκεται στη θέση το κεφάλι.
Η καφετζού του γέρου μου –της Δήμητρας η φίλη–
λέει πως το λαδάκι μας σώνεται στο καντήλι!
Τη χιλιοκαταράστηκα και συμφορά θα εύρει
που η ρουφιάνα στα χαρτιά βλέπει νέο Δεκέμβρη!…
Χυλέμαχος Τητήρης
