![](/wp-content/uploads/2020/08/1912/content_nikhtas_den_cheirokrotei.jpg)
Η φωτογραφία είναι από την «μονομαχία» Κούλη-Τσίπρα στη συζήτηση για το νομοσχέδιο για την αλλαγή ταυτότητας φύλου. Ολοι οι βουλευτές της ΝΔ χειροκροτούν τον αρχηγό τους, εκτός από έναν. Ο Νικήτας Κακλαμάνης (δεξιά έδρανα, τρίτη σειρά, ακριβώς πίσω από τον Γιακουμάτο), όχι μόνο δεν χειροκροτεί, αλλά κρατάει επιδεικτικά σταυρωμένα τα χέρια του κι έχει ύφος κηδείας. Είναι φανερό ότι διαφωνεί με τη θέση της ΝΔ απέναντι στο νομοσχέδιο. Και φροντίζει να δείξει πως ψήφισε μόνο για λόγους κομματικής πειθαρχίας. Ισως για να μην τον ξανακράξουν στο gay parade.
Επιτομή αμερικανόδουλου
«Δεν ανταποκρίνεται στα σημερινά δεδομένα το “Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι“. Υπάρχουν πάρα πολλοί φονιάδες. Η φονταμενταλιστική τρομοκρατία έχει προκαλέσει ισάριθμους φόνους». Ο… ποιητής ονομάζεται Σάκης Παπαδόπουλος, είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενος από τα στελέχη που αποχώρησαν το 1990-91 από τον Περισσό. Κι αποτελεί την επιτομή του αμερικανόδουλου πολιτικού. Παλαιάς κοπής μάλιστα, καθώς τα… επιχειρήματα που επικαλείται είναι εξ ορισμού γελοία. Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Να θυμίσεις μήπως ότι πάντοτε υπήρχαν και άλλοι φονιάδες ιμπεριαλιστές, αλλά το σύνθημα για τους Αμερικανούς είχε και έχει μια συγκεκριμένη γείωση στη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία; ‘Η μήπως να θυμίσεις ότι το κάθε ISIS θα χρειαστεί πολλές δεκαετίες (στη διάρκεια των οποίων οι Αμερικανοί θα πρέπει να περιοριστούν στα σύνορά τους) για να πιάσει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σε φόνους;
Ολ’ αυτά είναι γνωστά (και στον Παπαδόπουλο). Η επίκληση τέτοιων γελοίων επιχειρημάτων για να ζητηθεί η διαγραφή ενός συνθήματος που έχει σφραγίσει τα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, δείχνει από τη μια τη δυσκολία των συριζαίων να αρθρώσουν έναν στοιχειωδώς πειστικό λόγο για την αμερικανοδουλεία τους και, από την άλλη, την εξουσιαστική αλαζονεία που τους διακατέχει (νομίζουν ότι μπορούν να λένε ό,τι γουστάρουν).
Ποιος κοροϊδεύει ποιον;
«Στο ίδιο έργο θεατές – Μπρος ευχές και πίσω μέτρα» ήταν το πρωτοσέλιδο της ναυαρχίδας του Συγκροτήματος Μαρινάκη («Τα Νέα»), την προηγούμενη Δευτέρα. Οταν ενημερώθηκε ο ευρισκόμενος στην Ουάσινγκτον Τσακαλώτος, έδωσε εντολή να εκδοθεί non paper. Και τι έγραφε το non paper που διανεμήθηκε γύρω στη μιάμιση το μεσημέρι; «Η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ αλλά και ο Πολ Τόμσεν δήλωσαν την περασμένη εβδομάδα ότι το ΔΝΤ δεν απαιτεί νέα μέτρα από την Ελλάδα το 2018. Προφανώς παρέλειψαν να συμβουλευθούν πρώτα “Τα Νέα“!».
Τι μας λέει ο Τσακαλώτος; Οτι το ΔΝΤ συμπεραίνει ότι «δε βγαίνουν τα νούμερα», αλλά θα πει «δε βαριέσαι, ας αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν»! Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΔΝΤ, για προπαγανδιστικούς λόγους, λέει ότι δε ζητάει νέα μέτρα, αλλά ζητάει «να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα». Σ' αυτή τη φάση βρισκόμαστε τώρα, δεδομένου ότι οι διαπραγματεύσεις για την τρίτη αξιολόγηση δεν έχουν αρχίσει ακόμα ούτε σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων. Αν διαπιστωθεί απόκλιση από τους στόχους, τότε τα νέα μέτρα θα έρθουν με τον αυτόματο πιλότο. Και το ΔΝΤ δεν αμφισβητεί τις προβλέψεις του. Επιμένει σ' αυτές. Αντε να βρουν την απόκλιση μικρότερη, μετά το παζάρι που θα κάνουν και τα μέτρα να είναι σχετικά μικρότερου ύψους. Θα είναι νέα μέτρα, όμως. (Εκτός αν μας πουν οι συριζαίοι ότι το να εφαρμοστεί από το 2018 το νέο πετσόκομμα των συντάξεων, και όχι από το 2019 όπως έχει προνομοθετηθεί, δεν είναι νέο μέτρο).
Νέος… λόγος
Μέχρι πριν από καμιά διετία, Αριστερά σήμαινε αγώνες για μεροκάματο, κοινωνική ασφάλιση, εργασιακές σχέσεις, ωράριο εργασίας, εργασιακά δικαιώματα, δημοκρατικά δικαιώματα, αντιιμπεριαλισμό κτλ. Ετσι καταξιώθηκε η Αριστερά στον τόπο μας, σε όλα τα επίπεδα. Με αγώνες που σφραγίστηκαν με πολύ πόνο, πολλές θυσίες, ποταμούς αίματος. Ακόμα και στη ρεφορμιστική εκδοχή της, η αστική Αριστερά δεν απομακρύνθηκε απ' αυτή την εξόχως κοινωνική ατζέντα. Αλλο αν στην πράξη φρόντιζε για το σεβασμό της αστικής νομιμότητας, που ακύρωνε τους λαϊκούς αγώνες. Αλλωστε, σ' αυτή τη μακρά παράδοση οφείλει εν πολλοίς και ο ΣΥΡΙΖΑ την ανέλιξή του στην εξουσία. Κατάργηση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων υποσχόταν.
Τώρα, το «αριστερό αποτύπωμα» αφήνεται τσαλαπατώντας όλα τα προηγούμενα και ψηφίζοντας νομοσχέδια σαν αυτό για την ταυτότητα φύλου. Με τους συριζαίους χάνουν και οι λέξεις το νόημά τους. 'Η μάλλον, για να ακριβολογούμε, αυτό επιδιώκουν. Η ίδια η ζωή, όμως, θα ακυρώσει αυτή την προσπάθεια ευνουχισμού του Λόγου. Οι λέξεις θα διατηρήσουν το πραγματικό τους νόημα.
Η ξεφτίλα τους
Τον Λεβέντη τον ξέρουμε, δε θα τον μάθουμε τώρα. Είναι ο πρωταγωνιστής της μεταμεσονύχτιας trash tv, με τους φραπέδες, τις πίτσες, τις βρισιές και τις κατάρες όταν τα έπαιρνε στο κρανίο. Τα ίδια κάνει και τώρα. Είδε ότι το σύνολο των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων συμφωνούσε επί της αρχής με το νομοσχέδιο για την αλλαγή ταυτότητας φύλου (ακόμα και η ΝΔ που καταψήφισε, αντιπροτείνοντας δική της πρόταση νόμου, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ που ψήφισε «παρών», ακόμα και ο Περισσός που ψήφισε «κατά»), οπότε σκέφτηκε: γιατί να μην πάρω εγώ τις «θεούσες» που κινδυνεύουμε να τις πάρουν οι νεοναζί; Κι άρχισε τα καραγκιοζιλίκια, με τη χυδαιότητα του λόγου του, με την απειλή ότι θα παραιτηθεί, που την πήρε πίσω γιατί του το ζήτησαν δυο δεσποτάδες κτλ. Ο Λεβέντης δεν μπορεί να ξεφτιλίσει τον εαυτό του. Απ' αυτή την άποψη έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ στο παρελθόν. Η ξεφτίλα είναι για όλους τους άλλους. Από τα αστικά ΜΜΕ, που τον έχουν συνεχώς «πρώτο τραπέζι πίστα», μέχρι τον Φλαμπουράρη που κράταγε αφοσιωμένος σημειώσεις από κάποια… εμπνευσμένη ομιλία του Λεβέντη και φρόντισε να απαθανατίσει ο φωτογραφικός φακός το περιεχόμενο των σημειώσεών του.
Σχολή Αβραμόπουλου
Από τους υποψήφιους για την αρχηγία του νέου ΠΑΣΟΚ (με ολίγη από Ποτάμι) ένας αποσύρθηκε ήδη, επικαλούμενος… μηνίσκο. Αν εξαιρέσουμε τις γραφικές περιπτώσεις, κάποιοι άλλοι, που δεν έχουν καμιά ελπίδα να είναι στο δεύτερο γύρο (Μανιά-της, Ραγκούσης, Ανδρουλάκης), γιατί επιμένουν να είναι υποψήφιοι; Πρόκειται για τη σχολή Αβραμόπουλου. Ως γνωστόν, ο τελευταίος κατέβηκε το 2009 ως υποψήφιος για την αρχηγία της ΝΔ. Πριν καν γίνουν οι εκλογές, αποσύρθηκε από την κούρσα και έκλεισε συμμαχία με τον Σαμαρά ενάντια στη Ντόρα, πλήττοντας καίρια το μητσοτακικό στρατόπεδο (από το οποίο προερχόταν και ο ίδιος). Ετσι, έγινε αντιπρόεδρος της ΝΔ, μετά υπουργός, μετά επίτροπος. Χωρίς να κοπιάσει καθόλου. Στην ίδια γραμμή κινήθηκε ο Μπουμπούκος, κλείνοντας συμμαχία με τον Κούλη και αφήνοντας τον Μεϊμαράκη στα κρύα του λουτρού. Για τους Μανιάτη, Ανδρουλάκη, Ραγκούση είναι μια καλή ευκαιρία να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, να δουν «τι ψάρια θα πιάσουν» και να «πουλήσουν» την υποστήριξή τους στο δεύτερο γύρο. Τότε, ακόμα κι ένα μονοψήφιο ποσοστό θ' αποκτήσει αξία στο πολιτικάντικο χρηματιστήριο.
Γιατί γελάτε;
Πρώτα εντοπίσαμε ένα άρθρο του περιβόητου Μπάμπη Παπαδημητρίου, ο οποίος με το γνωστό του ύφος έγραφε ότι «οι επενδυτές αλλά και όλοι όσοι κάνουν σχέδια για το μέλλον υπολογίζουν ότι ναι μεν θα είναι ο Αλέξης που θα βάλει, επιτέλους, τα πράγματα στη σειρά, όλα όμως θα αρχίσουν να κινούνται με ταχύ ρυθμό όταν θα έρθει η ώρα του Κυριάκου». Την ίδια μέρα, ο Κούλης συναντήθηκε με κάτι σαουδάραβες, καταριανούς, κουβεϊτιανούς και εμιραταίους και είπε τα εξής εκπληκτικά: «Υπάρχει και σήμερα ένα γενικότερο επενδυτικό ενδιαφέρον για τη χώρα. Διότι όλοι διαβλέπουν ότι, από την στιγμή που θα υπάρξει μια πολιτική αλλαγή, οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας θα αλλάξουν γρήγορα και προς το καλύτερο. Αυτό σημαίνει ότι αρκετοί ενδιαφερόμενοι επενδυτές εξετάζουν και πάλι την Ελλάδα και σκέφτονται να τοποθετηθούν από τώρα, επειδή δεν μπορούν να γνωρίζουν πότε θα γίνει αυτή η αλλαγή και θέλουν να είναι στην αρχή και όχι στο τέλος αυτής της διαδικασίας».
Σε ελεύθερη απόδοση: όσοι κάνουν επενδύσεις σήμερα το κάνουν για να προλάβουν να ετοιμαστούν για την επενδυτική έκρηξη που θα υπάρξει όταν αναλάβω εγώ! Περιττεύει να πούμε ότι καρφώθηκαν, ειδικά ο Παπαδημητρίου. Αναρωτιόμαστε, όμως, πόση απελπισία υπάρχει στο κεφάλι τους ώστε να επινοούν τόσο βλακώδη σοφίσματα;
Φασίζουσα σπέκουλα
Ρέστα έδωσαν η ΝΔ (όχι μόνο η ακροδεξιά της πτέρυγα) και ο φιλικός της Τύπος, μετά τη δολοφονία του δικηγόρου Ζαφειρόπουλου. Μέχρι και την περιοχή του γραφείου του (Εξάρχεια) επικαλέστηκαν, λες και οι μαφιόζοι που τον σκότωσαν είχαν την παραμικρή σχέση με τις κινηματικές διεργασίες της περιοχής. Κατηγορούν την κυβέρνηση για «μείωση του αισθήματος ασφάλειας», λες και θα μπορούσε η κυβέρνηση να βάλει από μια ομάδα μπάτσους να φυλάνε κάθε ποινικολόγο που ασχολείται με υποθέσεις του οργανωμένου εγκλήματος (οι ίδιοι οι ποινικολόγοι δε θα το επέτρεπαν, για ευνόητους λόγους).
Δεκάρα δε δίνουν για το λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα. Ο «εσωτερικός εχθρός» είναι ο στόχος τους. Το δόγμα «νόμος και τάξη» πάντοτε χρησιμοποιήθηκε για την ένταση της εσωτερικής καταστολής ενάντια σε αγωνιζόμενα κινήματα, ενάντια στην αγωνιζόμενη εργατική τάξη, την αγωνιζόμενη νεολαία, την αγωνιζόμενη φτωχή αγροτιά. Σε μια εποχή ύφεσης των ταξικών αγώνων είναι ευκαιρία να ισχυροποιήσουν τους μηχανισμούς τους.
Δικτατορίσκος
Η γνώμη μας για τις δημοσκοπήσεις είναι γνωστή. Θεωρούμε ότι σκοπός τους δεν είναι να αποτυπώσουν το κλίμα, αλλά να διαμορφώσουν το κλίμα. Ομως εδώ δεν πρόκειται για την ακρίβεια ή μη μιας δημοσκόπησης, αλλά για τον δικτατορίσκο Μακρόν.
Οπως μετέδωσε από το Παρίσι η Μαρία Δεναξά, παρουσιάζοντας και σχετικό φωτογραφικό υλικό, αμέσως μετά την τηλεοπτική συνέντευξη του Μακρόν το βράδυ της περασμένης Κυριακής, ο ενημερωτικός σταθμός LCI, μετέδωσε διαδικτυακή δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 71% των ερωτηθέντων ΔΕΝ πείστηκε από την τηλεοπτική εμφάνιση του γάλλου προέδρου. Με το που άρχισε το σχετικό τζέρτζελο στα λεγόμενα social media, «εξαφανίστηκε η παραπάνω δημοσκόπηση από το timeline του LCI και την θέση της πήρε μια άλλη, όπου το 70% των ερωτηθέντων φαίνεται να απαντούν πως πείστηκαν από τον Εμμανουέλ Μακρόν, έναντι 28% που δήλωσαν το αντίθετο!».
Προφανώς, υπήρξε παρέμβαση του προεδρικού μεγάρου στον τηλεοπτικό σταθμό. Ο οποίος δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει την κωλοτούμπα του και να αντιστρέψει το αποτέλεσμα με τον πιο προκλητικό τρόπο. Κατά τα άλλα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι διαπλοκή αναπτύσσεται μόνο σε κάτι καθυστερημένες χώρες τύπου Ελλάδας, ενώ σε χώρες σαν τη Γαλλία βασιλεύει ο… πολιτικός πολιτισμός και η… ελευθερία του Τύπου.