Ενα χάος ο κυβερνοχώρος (δεν αναφέρομαι στο διαδίκτυο). Πόσα παίρνει ο άνεμος; Διότι, το γαρ πολύ του έρωτος -και προς το χρήμα- γεννά παραφροσύνη, σύμφωνα με τον ποιητή. Οι κουμπάροι, ω ναι (ΟΝΕ), ανοίγουν κουμπαράδες όσο οι κουμπούρες δεν παίρνουμε κουμπούρια «να τους ταΐσουμε επαναστατικό μολύβι» που έγραφε «στο τσακ» ο σ. Γιώργης.
Κι ο κόμματος του κόμματος, να φωτογραφίζεται αυτάρεσκα και να συνεντευξιάζεται, χωρίς να μας λέει τι αποφαίνεται η αισθητική του για το σάβανο που θα κοσμεί το λαμπρό του τίποτα μια λαμπρή μέρα, εντός των προσεχών δεκαετιών.
Χθες πρώτη Ιούνη. Πρώτοι οι ούνοι κι από πίσω το υπόδουλο πόπολο. Σήμερα δυο, αύριο τρεις, αργότερα χίλιοι δεκατρείς Ιούνηδες. Και τα χρόνια φεύγουν αφήνοντας τα όνειρα ν’ ανεμίζουν σ’ έρημα, χτισμένα παράθυρα. Θλίψη, όχι απαισιοδοξία. Κι οργή. Πόσος καιρός είναι ένα απλό ζαμάνι και πόσος ένα good ζαμάνι; Πόσες θυσίες, πόσο αίμα; Ε, μα!… Η ζωή δεν είναι ταινίες με τον Αντόνιο της κακιάς ώρας (bad era’s) και ανατολικό ξύλο (east wood). Δεν είναι «άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες, ρουφιάνους και περιπολικά» που έλεγε η Κατερινούλα της πρώτης Ιούνη. Δεν είναι μαγαζάκι, ιδιώτευση και τάχα μου παράνομη κατοχή της μίας, μοναδικής κι απόλυτης αλήθειας, δεν είναι πενθήμερα κοσκινίσματα κι ατελέσφορες ζυμώσεις. Ούτε ανέξοδες κριτικές στην ατέλειωτη παρέλαση των γεγονότων. «Διαβάσατε;», «αχ, ναι, ωραία τους τα γράψατε» κι έπειτα μας γράφουν και πάλι από την αρχή νανουρίσματα και υποκριτικά Μανιά-τικα μοιρολόγια. Ψωμί ρε. Και παιδεία. Κι ελευθερία και πρησμένα πόδια, βραχνιασμένες φωνές και συγκρούσεις κι άλλα πολλά. Στην ΕΛΑΣ φτάνουν σωρηδόν τα μαντάτα (man data), τα στοιχεία ανδρών. Οχι εθελουσίως μάρτυρες, όχι πιασμένοι στο δόκανο του δήθεν διαφορετικού. Βοήθησέ μας, σάντα Μαρία ντελ πόπολο!
Τα νηπιαγωγεία στους δήμους! Κι αργότερα τα δημοτικά στις νομαρχίες και τα λύκεια στους λύκους; Γυμνάσια μας κάνουν οι ξεπουλημένοι κι εμείς παρακολουθούμε. Μια χούφτα νηπιαγωγοί φωνάζουν, οι υπόλοιπες χάνονται στα λαγούμια του Hondo’s Center κι ονειρεύονται πού θα πάνε για weekend και ποιον δημο-διδάσκαλο θα παντρευτούν.
Εχετε αντίρρηση; Δεν ακούγεστε. Σε κάποιες διευθύνσεις, οι πίνακες συμμετεχόντων σε κινητοποιήσεις -για να μη μιλήσουμε για κάτι περισσότερο και σας στεναχωρήσουμε- είναι πιο λευκοί κι από την λωρίδα που αφήνει το μαγιό σας, τώρα που αρχίσατε τα μπάνια – καμπάνια. Τα στοιχεία στη διάθεσή σας. Ξυπνήστε κορίτσια, μας βιάζουν! Αλλο η Ολγα απ’ τον Βόλγα κι άλλο η Μάνια απ’ τα ντουμάνια. Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, αν και -συχνά- ένας όρχις φέρνει την όρχησι, εν-όρχι-στρώνοντας τις μουσικές της μπάντας που παίζει τα πάντα. Μας τα ‘πε ο άριστος Τέλης, ο Ιράκ λυτός, ακόμα κι ο Phil ίππος στις Αιγές (Ε, yes). Φέρτε πίσω τα λεφτά από τα ομόλογα και τα όπλα απ’ τη Βάρκιζα. Κατά το ήμισυ καλά πάμε…
Τόσες σελίδες στο Γεω βαγκέω τρόπιο περί Φολεγάνδρου κι ούτε μια φορά μια αναφορά στο παρελθόν. Ο γράφων λέει πήγε και στο Κάτεργο και δεν βρήκε μια λέξη να γράψει, ούτε καν προβληματίστηκε γιατί λέγεται έτσι! Η καλοπέραση έχει τον πρώτο λόγο, η εξύμνηση του (εκάστοτε) περιβάλλοντος. Η τσακισμένη επαρχία είναι beautiful, έχει rooms to let, no problem. Κι από την άλλη το ερώτημα: Μα καλά, κανένας τόπος δεν έχει ασχήμιες; Ολοι είναι υπέροχοι, γραφικοί, μοναδικοί; Παντού αξίζει να πάμε; Σιχάθηκα να βλέπω άρθρα με τίτλο «κάθε παρουσίαση κάθε τόπου κι ένας ύμνος». Πού αλλού να πάμε να πνιγούμε, εκτός από τον Λούσιο;
Παρακαλώ, αν υπάρχει κάποιος που καταλαβαίνει τι λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου όταν μιλάει στο ραδειόφονο, να επικοινωνήσει που τον θέλουμε για κάτι δουλίτσες αποκωδικοποίησης.
Συλλογίζομαι τους δημόσιους υπάλληλους καθηλωμένους στα αναπηρικά, ανατομικά καρεκλάκια με τις ρόδες, έτσι καθώς ρολάρουν -με roll on στις μασχάλες και ρόλο στο γίγνεσθαι- μεταφέροντας χαρτιά με ώρες, μέρες και ζωές στα διπλανά γκισέ. Πρώτα πρακτική και μετά πρωκτική εξάσκηση. Συλλογίζομαι τα δροσερά κορίτσια που διάλεξαν αυτό τον τρόπο για να μαραίνονται κι αυτό τον μισθό – υπαίτιο για να ξοδεύουν στα ινστιτούτα ομορφιάς της ανθρώπινης ασχήμιας. Τους πρώην λεβέντες που γερνάνε χωρίς ενδιάμεσο στάδιο. Ξαναδιαβάζω τη «Χαμένη άνοιξη» του Τσίρκα, πού πήγαν όλα; Πού πήγαν όλοι; Να βαρέσουμε συναγερμό, σύντροφοι. Το zoom του σ. Πέτρου στο προηγούμενο Κοντρόφυλλο φωνάζει, τσιμπάει, ανησυχεί, τι σκατά περιμένουμε;
