παρόν και μέλλον: σκότος πηχτό
Την Τρίτη κλείνει 68 χρόνια ζωής ο άνθρωπος που μας φόρτωσε τον Αλέξη Τσίπρα, εκείνος που έχει γενέθλια την ημέρα θανάτου του Χαρίλαου Φλωράκη. Ο Αλέκος Αλαβάνος ντε, ο δεινός αβρός (διαβάζεται και ως μία λέξη) αριστερός.
όλο τον κόσμο γέμισες πολύχρωμα λουλούδια
μόνο σ' εμάς εφόρτωσες ετούτα τα λαμόγια
γεμάτα αγκάθια και βρωμιές, γεμάτα από φτυσίδια
που ολημερίς τους ρίχνουνε από τα καφενεία
από πλατείες και στενά, από φτωχά δυάρια.
«Η πολιτική, όπως ακριβώς το τροπικό δάσος, ανατροφοδοτείται από την ίδια της την αποσύνθεση» (Paul Carvel).
Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας στο άκουσμα της τρομερής είδησης: Ο Κούλης (cool is) στα χέρια των Τούρκων, την ώρα που αυτοί ακόμα κρατούν τους δύο ένστολους εργαζόμενους Ελληνες! Ωιμέ, αλί Αλή κι άλλοι τρεις Αλή. Ενας από τους μικρότερους σε ηλικία πολιτικούς κρατούμενους (θυμάστε; Επί χούντας ντε), παρά λίγο θα ξαναέπαιρνε έναν παρεμφερή τίτλο! Αν και προηγήθηκε η αναγόρευσή του σε πωλητικό κρατούμενο. Βλέπετε, δυστυχώς ούτε το διεθνές δίκαιο ούτε οι τοπικοί νόμοι προστατεύουν επαρκώς την ανοησία, απ' όπου κι αν προέρχεται…
«Αμέριμνη η ζωή του νοικοκύρη / δεν κάνει τούμπες, δεν έχει φτερά / και κάποτε σκυμμένος στο ποτήρι / στο σκύψιμο γυρεύει τη χαρά. / Μοχτάει σκληρά και δεν σηκώνει μύτη / και οικονομάει το χρήμα του σοφά / στα εξήντα του αγοράζει κάποιο σπίτι / και μπαίνει μες στο σπίτι και ψοφά» (Ασημάκης Πανσέληνος).
Φουντώνουν τα σενάρια για υποψηφιότητα του Θοδωρή Ζαγοράκη στον δήμο Θεσσαλονίκης και η στήλη τρίβει τα μπροστινά πόδια της με άγρια χαρά, γιατί ξέμεινε από το ραφιναρισμένο υλικό ευφραδών διανοούμενων και πνευματικών ογκόλιθων εν γένει. O λαμπρός ευρωβουλευτής (σύνθετη λέξη εκ του «ευρώ» και «βουλή»: «Θέληση για ευρώ» σε ελεύθερη απόδοση) της Νέας Δημοκρατίας, ομορφάντρας και δεινός ρήτορας (κάτι σαν μια αρσενική Αυλωνίτου να 'ούμε), έχει αρχίσει συζητήσεις ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2019, προκειμένου να είναι ο υποψήφιος του κόμματος στη Θεσσαλονίκη. Και μάλιστα με τη στήριξη τίνος λέτε; Σωστά σ' οστά μαντέψατε. Του Ιβάν του τρομερού, του κουμπουροφόρου τσάρου της συμβασιλεύουσας. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι ο Ζ-αγοράκης έχει και τη συναίνεση του Κούλη! Θα ζήσουμε λαμπρές μέρες.
«Γίνε ό,τι θέλεις. Ενας ονειροπόλος. Ενας ανένταχτος. Ενας αραχτός. Ενας ερευνητής. Ενας ακτιβιστής. Ενας ανύπαρκτος. Ενας θεατής. Ενας δάσκαλος. Μόνο αυτό που προσπαθούν με τόσο πείσμα να σε κάμουν, πρόσεξε μη γίνεις. Ενας χρήσιμος ηλίθιος» (Aλκυόνη Παπαδάκη).
Κι η λαϊκή μούσα εκεί, ολοένα μουρμουρίζει:
Αλέξη δεν ζαλίζεσαι; Πώς δεν ξερνάς; Πώς στέκεις
με τόσες τούμπες στο λεπτό που κάνεις σαν φουρφούρι;
Πάντως εμάς μας ζάλισες, καθημερ'να ξερνάμε
όχι μόνο απ' τη ζάλη μας, μα κι από την αηδία.
Ω, είσαι χαρισματικός! Ρε συ, δεν έχεις ταίρι!
Εχουμε πάθει άπαντες την πλάκα μας μαζί σου.
«…Λόγου χάρη, ο Milton που έγραψε για πέντε λίρες στερλίνες τον “Χαμένο Παράδεισο“ ήταν ένας μη παραγωγικός εργάτης. Αντίθετα, ο συγγραφέας που προσφέρει εργοστασιακή εργασία για τον βιβλιοπώλη του είναι ένας παραγωγικός εργάτης. Ο Milton έχει παραγάγει τον “Χαμένο Παράδεισο“ για τον ίδιο λόγο που παράγει μετάξι ένας μεταξοσκώληκας. Ηταν μια δραστηριότητα της φύσης του. Πούλησε αργότερα το προϊόν του προς πέντε λίρες. Ο φιλολογικός όμως προλετάριος της Λειψίας, που παράγει βιβλία κάτω από τη διεύθυνση του βιβλιεμπόρου του (λ.χ. εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας) είναι ένας παραγωγικός εργάτης, επειδή το προϊόν του είναι εξαρχής υπαγόμενο στο κεφάλαιο και γίνεται μόνο για να αξιοποιηθεί. Μία τραγουδίστρια που πουλάει για δικό της λογαριασμό το τραγούδι της είναι ένας μη παραγωγικός εργάτης. Ομως η ίδια τραγουδίστρια που την έχει προσλάβει ένας επιχειρηματίας, ο οποίος τη βάζει και τραγουδάει για να βγάλει λεφτά, είναι ένας παραγωγικός εργάτης επειδή παράγει κεφάλαιο» (Karl Marx – «Θεωρίες για την υπεραξία»).
Κοκκινοσκουφίτσα
