Δύο χιλιάδες δέκα! Είναι ραγιαδισμός
να παραμένει άτρωτος ο καπιταλισμός…
«Ο Μάιος μάς έφτασε / εμπρός βήμα ταχύ / να τον προϋπαντήσουμε / παιδιά στα ουζερί». Κι αυτό διότι δεν είναι αργία, αλλά απεργία βεβαίως-βεβαίως. Και καθείς γνωρίζει τι απαιτεί το απεργιακό έθιμο. Για κείνους δε που η πρωτομαγιά είναι απλώς αργία («ουφ, κουραστήκαμε, ψυχοπλακωθήκαμε, να ξεσκάσουμε λίγο βρε αδερφέ»), δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Απενοχοποιημένοι θα σπεύσουν στη φύση να συλλέξουν λουλουδάκια για να πλέξουν το μαγιάτικο στεφάνι, το οποίο φέτος υπέχει και θέση διάκοσμου του απέραντου ελληνικού νεκροθαλάμου. «Δεν κινείται ουδείς» που έλεγε κι ο Harry Klynn, «χιόνι ρίχνει, βροχή ρίχνει, εσείς εκεί, ακίνητοι»…
Επετειολόγιο θα την κάνουμε σήμερα τη στήλη, αλλά αξίζει τον κόπο να δούμε τα της ημέρας, που άλλωστε αφαιρέθηκαν από το επετειολόγιο της εβδομάδας (πού να χωρέσουν;). Λοιπόν, ξεκινάμε από την πρωτομαγιά του 1886 που 180.000 αμερικάνοι εργάτες διαδηλώνουν υπέρ του 8ωρου στο Σικάγο. Η ιστορία της πρωτομαγιάς εκτυλίχθηκε κυρίως τις επόμενες μέρες: Στις 3 του Μάη έχουμε τα γεγονότα της πλατείας Heymarket (πάντα στο Σικάγο). Η αστυνομία ανοίγει πυρ κατά εργατών του εργοστασίου McCormick σκοτώνοντας έξι. Η συνέχεια δίνεται την επόμενη μέρα, όταν βόμβα σκοτώνει εφτά αστυνομικούς και τραυματίζει άλλους 66. Η αστυνομία ανοίγει πυρ τραυματίζοντας διακόσιους και σκοτώνοντας αδι-ευκρίνιστο αριθμό διαδηλωτών εργατών. Συλλαμβάνονται οκτώ ως πρωταίτιοι (αργότερα εκτελέστηκαν οι πέντε). Τέτοια μέρα του 1889 καθιερώνεται ο εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς, ενώ το 1894 γίνεται ο πρώτος εορτασμός της στην Ελλάδα (Παναθηναϊκό Στάδιο). Το 1906, 6.000 γερμανοί εργάτες απολύονται λόγω απεργίας. Το 1906 ο 17χρονος αναρχικός Levka Bilenkin ανατινάζει ένα αστυνομικό τμήμα γιορτάζοντας την εργατική πρωτομαγιά και το 1911 η «Federation» τη γιορτάζει με απεργία στη Θεσσαλονίκη. Την πρωτομαγιά του 1916 συλλαμβάνεται ο Karl Liebknecht για αντιπολεμικές διαμαρτυρίες και το 1924 γίνονται επεισόδια στον εορτασμό της Αθήνας (διοργάνωση από το ΚΚΕ), όπου έπεσε νεκρός ο εργάτης Παρασκευαΐδης και τραυματίστηκαν 17 άτομα. Το 1929 σκοτώνονται 31 και συλλαμβάνονται 1.200 διαδηλωτές σε επεισόδια για την πρωτομαγιά στο Βερολίνο. Το 1977, αιματηρά επεισόδια μελών των ΕΚΚΕ και «Μαχητή» έχουν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό 13 αστυνομικών και 23 συλλήψεις. Το 1986 καταγράφεται η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της Νότιας Αφρικής: 1,5 εκατομμύριο μαύροι εργάτες απείχαν από την εργασία τους και χιλιάδες μαθητές από τα μαθήματα. Το 1977 σκοτώνονται 29 διαδηλωτές σε ταραχές στην Κωνσταντινούπολη, ενώ την πρωτομαγιά του 2001 πεθαίνει ο Μανώλης Χατζηαποστόλου -γνωστός ως «Τίγρης»- ο άνθρωπος που πήδηξε στο… Γκοτζαμάνειο τρίκυκλο μετά την επίθεση στον Γρηγόρη Λαμπράκη. Από μια αξιοσημείωτη συγκυρία, την επόμενη (2/5/2001) πεθαίνει ο άλλος Μανώλης της ιστορίας, ο επιβαίνων στο τρίκυκλο Εμμανουηλίδης!…
«Κάθε μέρα τηγανίζω πατάτες… έχω χάσει τη φαντασία μου… κι όταν ακούω “Κατερίνα” τρομάζω» (Κατερίνα Γώγου).
Ποια Ιθάκη; Ακόμα κι ο Οδυσσέας σε δέκα χρόνια τη βρήκε! «Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια» έλεγε ο Καβάφης, προσθέτοντας αλλού: «Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. Πάντα στην πόλη αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις- δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη τη μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες».
Συγνώμη που τολμώ και σας ενοχλώ εν μέσω του βαρέος και σημαντικού έργου σας, αλλά εκεί στη ΓΣΕΕ, γιατί στις ανακοινώσεις σας γράφετε τις λέξεις «ανεργία» και «νεοφιλελεύθερες» με κεφαλαίο; Συγνώμη που ενοχλώ κι εσάς κύριε Πέτρο Κωστόπουλε, αλλά διάβασα –μάτι είναι και πέφτει όπου βρει– να λέτε «ανήκω στους είκοσι Ελληνες που έχουν ακόμα πικάπ». Επειδή δεν θυμάμαι να μας ρωτήσατε, δε γράφετε καμιά δεκαριά ακόμα από πλευράς μας;
Πώς να αποφύγουμε την επικοινωνία με εξωγήινους κυρ Hawking μου; Αυτοί μας κυβερνάνε, μας μιλάνε από τηλεοράσεως, μας ληστεύουν, μας διατάζουν, μας καθοδηγούν… Ζουν ανάμεσά μας, ακόμα και στις συντροφιές μας παρεισφρέουν και μας κοιτάνε σαν… εξωγήινοι άμα τους πούμε καμιά εξωπαραταξιακή και εξω-μαγαζιακή αλήθεια… Εύκολο το ‘χεις;
«Ουφ, πλάνταξα πια… Κάθε βράδυ κλαίω!… Και το πιστόλι εκεί, γεμάτο πάνω στο τραπέζι… Τι περιμένω λοιπόν;…». Μονόλογος από το θεατρικό του Σεξ πυρ «Δε γαλέγω»…
Κοκκινοσκουφίτσα
kokinoskoufitsa@eksegersi.gr
ΥΓ: Κατερίνα, σιγά-σιγά οι έλεγχοι, μη χυθεί το γάλα…
