Καλή χρονιά (τι γελάτε ρε;) συντρόφια. Ευτυχεσμένο το δύο χιλιάδες δεκαπέντε [email protected])!% στα κεφαλαία του Η/Υ- και 2771 από κτίσεως Ρώμης. Καλή χρονιά, έστω κι αν κάθε νέο έτος είναι το παλιό, μεταμφιεσμένο. Εστω κι αν ακούγεται πια ως κακόγουστο αστείο. Και πώς αλλιώς ν’ ακουστεί, όταν κατακερματισμένοι, φοβισμένοι και στριμωγμένοι στο καναβάτσο τρώμε τις γροθιές τη μία μετά την άλλη χωρίς ουσιαστική αντίδραση; Κυλάνε τα χρόνια μέσα στα ψέματα, την άμεση και έμμεση βία, τη χυδαιότητα μιας πάνοπλης κάστας επικυρίαρχων που κατάφερε να πάρει τα πάνω της και να παίζει μονότερμα στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο.
«Πρέπει ηρωικά να το πάρουμε απόφαση, η γαλήνη, η αμέριμνη χαρά, η λεγόμενη ευτυχία ανήκουν σε άλλες εποχές, περασμένες ή μελλούμενες, όχι στη δικιά μας. Μπήκαμε πια εμείς στον αστερισμό της αγωνίας…» (Νίκος Καζαντζάκης – «Αναφορά στον Γκρέκο»).
Τι ανιαρός αυτός ο αναίμακτος και ατιμώρητος θάνατος των ετών! Τι ανιαρά τα απολιτίκ (κάθε τι άλλο είναι μπανάλ πλέον) κνώδαλα που καθ’ έξη υποδέχονται κάθε χρόνο με βεγγαλικά, κωδωνοκρουσίες και πανηγύρια. Μα δεν είναι μόνο αυτά που σπέρνουν την απαισιοδοξία. Είναι και που η μισή καθεστωτική αριστερά θα συνεχίσει να ζητάει συστράτευση με τις μεσσιανικές δυνάμεις της ανατροπής, μη τυχόν και ξεφύγει κανείς και πέσει σε κα’να τζάμι. Και η άλλη μισή, τώρα που τα τζιπάκια και τα android της (κυριολεκτικά και μεταφορικά) γύρισαν από τα χιονοδρομικά κέντρα, θα συγγράφει περισπούδαστα άρθρα πάνω στις εμπνεύσεις που είχε στα χιονισμένα σαλέ και θα οραματίζεται την Ευρώπη των λαών και του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Με τη γυαλάδα της πιθανής εξουσίας στα μάτια και τη μετάλλαξη σε κάθε κίνηση, σε κάθε κουβέντα…
Πάλι καλά που έχουμε τον αϊ Βασίλη (γράφεται και Aiwa Silly) κι όχι τον άγιο Πέτρο. Φαντάζεστε να τρώγαμε πετρόπιτες; Τουλάχιστον τώρα τρώμε τις πίτες και τις πέτρες τις τρώνε άλλοι. Αφήστε δε που αν ήταν ο Κολ θα είχαμε Κολόπιτες, ο Πούτιν Πουτινόπιτες και πάει κλαίγοντας… Τις Ξενογιαννακοπουλόπιτες και τις Παπαγεωργοπουλόπιτες του παρελθόντος αφήστε τις, ούτε λέγονται ούτε τρώγονται. Σαπίζουν στο χρονοντούλαπο μιας θλιβερής ιστορίας.
Τόσα χρόνια κανείς δεν σχολίασε ότι ο προσδιορισμός «ανεξάρτητοι έλληνες» συνιστά αντίφαση εν τοις όροις. Το ίδιο και για τη «ριζοσπαστική αριστερά» του ΣυΡιζΑ. Δηλαδή τι άλλο θα μπορούσε (θεωρητικά πάντα) να είναι η αριστερά; Συντηρητική; Για τη Νέα Δημοκρατία τα είπαμε, μάλλον νέα θα πεθάνει αυτή…
Μέσα στα πολλά… περσινά, ξεχάσαμε να το αναφέρουμε για την ιστορία: ένα μήνα δεν μπορούσαν (μοιχέ Shaw) να κάνουν ρύθμιση για τον Νίκο Ρωμανό, παρά την πίεση από το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ομως, μέσα σε λίγες μέρες δόθηκε εισαγγελική εντολή και βρέθηκε τρόπος να βγουν οι χρυσαυγίτες βουλευτές από τη φυλακή και να ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας…
Λοιπόν, πάλι πίσω στα καθημερινά. Εφυγαν οι καλικάντζαροι κι έμειναν οι δεινόσαυροι, τα παχύδερμα και τα κτήνη. Που αφού περιφέρθηκαν με την αρμόζουσα σεμνότητα σε κολαστήρια των οποίων τυγχάνουν στυλοβάτες, κάθισαν στα γιορτινά γι’ αυτούς τραπέζια και περιδρόμιασαν. Χωρίς τα στιλπνά κεφάλια τους να κινδυνεύουν να κατρακυλήσουν στις άθλιες οδούς με τα λαμπρά ονόματα των προγόνων τους, χωρίς να νιώθουν καμιά απειλή και καμιά πίεση από τις μισερές στρατιές των καταφρονεμένων.
«Είμαι η θρησκεία, που φανερώνω τη θέληση των ουρανών στα πλήθη που δεν έχουν θέληση γιατί δεν έχουν γνώση. Είμαι η Θρησκεία, που ευλογάει τους χρυσούς, τους επίσημους φονιάδες που λάμπουν από λίπος κι από ακαματιά κ’ έχουν τα μάτια του πετρίτη που από το πιο μεγάλο ψήλος βρίσκουν το πιο βαθιά κρυμμένο κέρδος. Είμαι η θρησκεία, που καταριέται τα θύματα, τα θύματά της και που, όσο αρνιόνται, τόσο τα βυθίζει μες την τρομάρα αιώνιας ποινής πάνω στη Γη και κάτου από το Χώμα!» (Κώστας Βάρναλης – «Η πόρνη»).
Αντε να δούμε πώς θα παλιώσει η νέα χρονιά…
Κοκκινοσκουφίτσα
