«Ταινίες που ήθελα να φωνάζουνε, να ουρλιάζουνε, να είναι προέκταση της δικιάς μου φωνής, της δικιάς μας φωνής». Eτσι περιγράφει ο Νίκος Κούνδουρος (εκπομπή «Μονόγραμμα», ΕΡΤ, 1982) την κινητήρια δύναμη πίσω από μια πεντηκονταετή κινηματογραφική πορεία, με εγχώριες και διεθνείς διακρίσεις, μια πορεία επαναστατική καλλιτεχνικά.
Ο νεαρός Κούνδουρος, εξόριστος στη Μακρόνησο, ήρθε σε επαφή με τους ανθρώπους με τους οποίους στη συνέχεια συνεργάστηκε στον κινηματογράφο (Θανάσης Βέγγος, Μάνος Κατράκης) εγκαταλείποντας τη ζωγραφική. Από την πρώτη του κιόλας ταινία πήρε αποστάσεις από τον εμπορικό κινηματογράφο της εποχής, θεματικά αλλά και αισθητικά, εισάγοντας νέες οπτικές στο μοντάζ και τη φωτογραφία.
Αντιμετωπίζει τη φύση και την ελληνική ύπαιθρο με λυρισμό, και αυτό αποτυπώνεται στις εικόνες του. Η φωνή των ταινιών του αντηχεί τις αγωνίες και τις ελπίδες των προλετάριων, των εξόριστων, τη μιζέρια του μικροαστισμού, την εναντίωση στην καταπίεση της εξουσίας. Ο Κούνδουρος φτιάχνει ποίηση μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα, μακριά από τις ωραιοποιήσεις και τις αποσιωπήσεις του εμπορικού σινεμά. Συχνά αναγκάστηκε να κινηματογραφεί σε συνθήκες παρανομίας ή να υποστεί το ψαλίδι της λογοκρισίας (όπως με το «Ποτάμι»).
Ο Κούνδουρος συνέχισε να κάνει ταινίες και ντοκιμαντέρ σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του, το Φλεβάρη του 2017. Για το αφιέρωμα αυτό επιλέξαμε τις τρεις πρώτες του ταινίες, που καταδεικνύουν το αντισυμβατικό, για την εποχή, πορτρέτο του σκηνοθέτη.
~Παρασκευή 07/12/2018~
Ο ΔΡΑΚΟΣ
(Ελλάδα, 1956, 103’)
Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος – Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης – Φωτογραφία: Κώστας Θεοδωρίδης – Μοντάζ: Νίκος Κούνδουρος – Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις – Ηθοποιοί: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Θανάσης Βέγγος, Ανέστης Βλάχος, Γιάννης Αργύρης, Στέφανος Στρατηγός – Παραγωγή: Αθηναϊκή Κινηματογραφική Εταιρεία
Εναρξη 8:30 – Είσοδος ελεύθερη
