Ο Σταύρος Ψυλλάκης συναντά τον Γιώργο Μαρκάκη, τον 86χρονο -συνταξιούχο πλέον- οφθαλμίατρο από την Κρήτη, ιδρυτή του λαογραφικού μουσείου «Λυχνοστάτης», τον οποίο παρακινεί να μας παρασύρει στην κιβωτό των αναμνήσεών του.
Ο Γιώργος Μαρκάκης είναι ένας εμπνευσμένος παππούς, ο οποίος, εκτός από την επιστήμη, αγάπησε τη φύση και την παράδοση της Κρήτης. Η αξία της αφήγησής του έγκειται στο ότι μας μεταφέρει μνήμες και στιγμιότυπα από μιαν άλλη εποχή, ενώ ταυτόχρονα ο λόγος του εμπεριέχει μια λαϊκή σοφία, μια φιλοσοφία που εξυμνεί την αγάπη για τη φύση, την απλότητα και τη λιτότητα και την επένδυση στην επικοινωνία.
Ο Σταύρος Ψυλλάκης έχει αποδείξει ότι ο τρόπος δόμησης όλων των ταινιών του είναι βαθιά ανθρωποκεντρικός. Δεν μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα ποιο ήταν το στοιχείο της προσωπικότητας του Μαρκάκη που τράβηξε το σκηνοθέτη τόσο ώστε να του αφιερώσει ολόκληρη ταινία. Ωστόσο, ο Ψυλλάκης στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ διαχειρίζεται το υλικό του με τρόπο ώστε η γεύση που αφήνει η ταινία να είναι μια οικειότητα με το Μαρκάκη, τέτοια που μόνο με προσωπική επαφή σ' ένα καφενείο θα μπορούσε να παρομοιαστεί. Ο Ψυλλάκης ντύνει με εικόνες αυτήν την επαφή, που υπό πραγματικές συνθήκες, τις εικόνες αυτές θα καλούμασταν να τις φανταστούμε. Σε κάθε περίπτωση, μετά την ταινία θέλουμε να επισκεφτούμε το «Λυχνοστάτη», καθώς μοιάζει αρκετά πρωτοποριακό ως προς την κυρίαρχη αντίληψη των λαογραφικών μουσείων.
Ελένη Π.
